Praatsessies

Op straat zie ik mijn eigen schaduw, terwijl ik loop naar de supermarkt.
Ik zie de hoop erin.
Ik vind het moeilijk om ermee om te gaan en daarom praat ik veel met een voor mij bekende Psycholoog.
Gisteren was weer zo’n avond dat ik bij haar was.
Zij analyseert mijn angsten en zij ziet mijn dromen.
Zij ziet hoe ik verstikt raak in de brandende tranen na elk bezoek wat ik aan haar breng.
Zij hoort mijn stille geschreeuw om jullie.
Ze kent jullie, ze weet wie jullie zijn.
Ze heeft gezien hoe belangrijk ik voor jou ben.
Ze weet hoe belangrijk de hechting tussen mij en je broertje is.

Niet alles is wat het lijkt.
Wat je nu doormaakt had voorkomen moeten worden.

Wat ik nu nodig heb is een leger van engelen die me in leven moet houden.
Deuren zullen dan geopend worden.
Ik zal laten zien dat het beter met me gaat.

Ik ben gestruikeld, maar heb het niet in de gaten gehad.
Ik stond op het punt om deze strijd te winnen, maar doordat ik ben verblind sta ik op verlies.
Ik ben nog op tijd om het tij weer te keren en mijn kant op te draaien.
De leugens hebben me diep geraakt.
Wat als jij niet meer weet dat ik je papa ben?

Elke dag heb ik hoofdpijn.
Elke dag die spanning omdat het voelt alsof ik aan het wegrotten ben.
Elke dag die voorbij gaat voel ik het gemis van jullie om mij heen.
Elke keer als jij na anderhalf uur weer bij mij weg moet wordt je boos, je begint te huilen en je zegt dingen als “Nee stom”, “Ik wil bij jou slapen” en begint over je speelgoed wat nog in mijn huis ligt.
Je rekt tijd, door toch nog even snel wat te spelen te pakken, ik kijk ernaar en aanschouw het.
Diep van binnen moet ik lachen, maar eigenlijk moet ik er wat van zeggen.
Ik laat het, want elke seconde die jij rekt, ben ik langer bij jou en jij bij mij.

We hebben het zo nodig.
Maar niemand die het ziet of wil zien.

Ik ga door!