Puberdans

Als ik bij mijn ouders of ‘schoonouders’ op bezoek ben, zet ik altijd even een cd-tje op met nummers uit de rock ‘n’ roll periode. Op zijn tijd klinkt dat erg lekker. Maar het is niet handig om elke keer een urenlange treinreis te maken voor een nummer uit de fifties of sixties. Vandaar dat ik voor nog geen zestien euro een cd met hits uit de periode 1955 – 1965 heb aangeschaft bij een stationswinkel. De ‘100 grootste rock ’n roll hits…allertijden’ belooft de titel. [img align=left]http://img.bol.com/intershoproot/MUSICCOVER/FC/1/9/3/6/0/1936073.gif[/img]De vierdubbel-cd blijkt een prima overzicht te zijn, waarop de meeste grote namen uit de rock ‘n’ roll met een of twee nummers vertegenwoordigd zijn. Elvis Presley, Buddy Holly, Little Richard en Chuck Berry komen onder meer voorbij. Natuurlijk staan bij die honderd hits ook een paar missers. Gladjakkers als Frank Sinatra en Pat Boone horen niet op het album thuis. Hun big band begeleiding staat haaks op het rock ‘n’ roll gevoel. Bovendien ontbreken veel zwarte artiesten. ‘Sh-boom’ staat er in de versie op van de blanke Crew-cuts, maar het origineel van de doowop groep The Chords is veel beter. Ook ‘Ruby baby’ wordt hier (overigens niet onverdienstelijk) vertolkt door een blanke artiest, Dion, terwijl het origineel van de zwarte groep The Drifters is. Een misser van een andere aard is ‘I saw Linda yesterday’ van Dickey Lee. Hij klinkt alsof hij haar iets teveel gezien heeft, want hij zingt erg ongeïnspireerd. De keyboard begeleiding verraadt een jaren tachtig versie. Waarom niet het prachtige origineel uit 1962 erop gezet?

Door de keuze voor de blanke, wat gepolijste kant van de rock ‘n’ roll, krijg ik af en toe een wee kerstgevoel bij het beluisteren van de vier cd’s. De inhoud van sommige liedjes is zonder uitzondering optimistisch. De teneur blijft in alle gevallen zorgeloos. Hoewel de teksten soms over liefdesverdriet gaan, slaat dat verdriet nooit om in wanhoop. In de liedjes blijft hoop door sprankelen. Hoewel critici spreken van ‘droogneuken’ door de zoetsappige verhaallijntjes, word ik er meestal wel vrolijk van. Er is niets mis met voorspel. En gelukkig ontbreekt meeloper Cliff Richard, de Joop Zoetemelk van de popmuziek. Cliff is net zo seksloos als ‘ideale schoonzoon’ Ronnie Tober en heeft niets met rock ‘n’ roll te maken. Helaas is het slotnummer, ‘Cuckoo waltz’, letterlijk een aanfluiting. Ik hoor hierin heel duidelijk de ‘Vogeltjesdans’ en die kleuterdans heeft net als de genoemde mannen niets met opwindende rock ‘n’ roll te maken.

Los van de missers valt er veel te genieten met de ‘100 grootste rock ’n roll hits…allertijden’. Ik moet bijvoorbeeld glimlachen als ik Tommy Roe in ‘Sheila’ hoor zingen dat hij ‘a little funny inside’ wordt als ze samen zijn. Helemaal geweldig zijn de twee bijdragen van de knotsgekke producer Joe Meek. Zijn ‘Johnny remember me’, gezongen door Johnny Leyton, gaat over een vrouw die vanuit het hiernamaals de zanger toespreekt. De tekst is zowel beangstigend als humoristisch. Precies zoals rock ‘n’ roll moet klinken. Het ultieme pubergevoel.