Toen ik vorige week een wasje deed, durfde ik nauwelijks langs de wasmachine te lopen. 
Hij stuiterde alle kanten op. Dacht dat de machine ging opstijgen. Een ware attractie. Het 
leek wel kermis. Gewoon op zolder. Een weekje later wordt het een groot waterballet 
voorafgegaan door een hels kabaal. Ik stop de natte zooi bij mijn buurvrouw in de 
wasmachine. En wat denk je? Ook haar machine doet het ineens niet meer. Het witgoed 
vertelt me wat ik zelf niet durf toe te geven: het draait de laatste tijd niet zo lekker. 

Ik leg de mat klaar en ik doe de yoga oefeningen van de Vijf Tibetanen. Tibet eren, zoals ik dat noem. Drink een halve liter warm water met gember en citroen en zet het 
meditatiebankje neer. Even aandacht schenken aan mijn bubbels. Zitten, zoals ik dat noem.En blus dit alles af met een koude douche. Terug naar mezelf. Toch kan ik mijn draai niet 
vinden. 

Jarenlang hield ik me bezig met allerlei compleettheorieën in de alternatieve media. Het 
spelletje van probleem, reactie en oplossing herken ik tegenwoordig met mijn ogen dicht. 
En dat je nu eenmaal oorlogen nodig hebt om de wapenindustrie te laten draaien, is zo 
klaar als een klontje. Het aansturen op conflicten heeft vaak een jarenlange voorbereiding gehad. De leverancier levert wapens aan beide partijen. Tel uit je winst. 

Wat je aandacht geeft, groeit. Ik nam daarom de beslissing om me slechts op positieve 
zaken te richten. Echter bij tijd en wijle wint mijn angst het van de liefde. Het valt niet altijdmee om vrolijk te blijven in een wereld die kapot gemaakt wordt door een relatief klein 
clubje. 

Ik maak een lange fietstocht voor ik naar mijn tante ga. De boel even laten draaien. Ik groethaar en ik ga aan de slag in de keuken. Toen ik klein was, was zij er voor mij. Nu ben ik er 
voor haar. Noem het mantelzorg. 

Na het eten, breng ik ons koffie. Ga naast haar zitten en blader wat door oude kranten. 
Opeens roept mijn tante furieus: 'Nou heb ik dat journaal al een mooi poosje uitgezet, is 
het nog steeds allemaal ellende!' Tja, ik heb mijn televisie een jaar of wat geleden van 
mijn balkon gegooid. Kon die poppenkast niet langer aanzien. Moet ik haar nu uitleggen 
wat een valse vlag operatie is? Dat er steeds weer een eenzame wolf gezondebokt moet 
worden om de echte daders vrij te pleiten? Dat je deze met gemak zou kunnen vinden door slechts het geld te volgen? Dat Europa slechts het schoothondje is van de Amerikanen? Datwe gemanipuleerd worden waar we bij zitten? Dat de NOS ons een rad voor de ogen draait? 

Moet ik een vrouw van 82 hiermee lastig vallen? Moet ik dat doen? Ik loop naar het kleine 
kamertje en ik kom terug met de rolstoel. Roep vol blijdschap: 'Kom, we gaan een stukje 
lopen. Over de dijk.' 


www.reneturk.nl
Categorieën: Media

3 reacties

Esther Suzanna · 22 juli 2015 op 13:17

Eh…

Wat ging er mis hier…

?:-)

Pierken · 23 juli 2015 op 00:53

Van wat ik wel kan lezen kan er hier zomaar een goed verhaal staan, Tarzan. Heb je ‘m ingediend als afbeelding? Zo ja, wellicht nog een keer als tekst over de schutting gooien dan…

Meralixe · 23 juli 2015 op 07:39

Tarzan, (wat een naam) misschien kun je dit herstellen via de redactie. ?:-)

Geef een reactie

Avatar plaatshouder