Rauw

Vandaag is een dag van tranen. Ik wil dansen, mijn armen en benen bewegen maar er gebeurt niets. Met een handvol slijk streelt hij mijn haar. Ik huil. Hij lacht. Er is niets meer wat ons bindt. “Zielenkrankheid” fluistert hij, maar ik ontken en verberg mijn brandende ogen. Dit is de tragiek, de geestdrift die me zo ziek heeft gemaakt. De zwijgende goden van de nacht hebben me opnieuw verlaten en ik vrees voor iedere nacht die zal volgen.

[i]“Denk je dat je ooit nog thuiskomt?
”Hij buigt zich, schudt zijn hoofd en raapt de brokstukken op die wij, naar het lijkt, een eeuwigheid geleden hebben achtergelaten. [/i]

Opnieuw duistere straten, water dat opspat, koude die zich door mijn broekspijpen opdringt. Een junk stoot me aan en ik val tegen de muur. Hij wil geld, mijn leven, alles wat ik niet heb. “Het is makkelijk betalen met andermans bloed” zeg ik en loop verdwaasd verder. Hij begrijpt het niet en schreeuwt. Zijn ogen zijn dood.

[i]“Welk spel speel jij?”
Een laffe blik doorbreekt iedere illusie en ik weet, hoe ik ook mijn best doe, ik zal niets meer vinden. [/i]

Een trein vertrekt richting oosten. Zal ik instappen? Nee. Teruggaan? Nee. Zal ik….? Nee. De regen valt in grote druppels op de wagon en ik weet met stellige zekerheid dat dit de laatste trein is die ooit nog zal vertrekken.

[i]“Het is voorbij”
Hij staat op, knikt en geeft me de sleutel van de ketens die ons, naar het lijkt, een eeuwigheid geleden hebben geboeid. [/i]

De morgen zal komen en daarmee duizend doden.

“Zielsverlangen” fluister ik.

Het had nog nooit zo’n pijn gedaan.