Regelrechte MOORD!

In het centrum van Arnhem, verdomme! In het centrum van een drukke stad. Niet op een achteraf landweggetje waar die smerige etterbak hooguit een boom zou kunnen hebben ontworteld alvorens zichzelf voor eeuwig naar de Grote Racebaan te jakkeren. Of een verlaten industrieterrein waar hij zich in de gevel van een fabriekspand naar de eeuwige pitstop had kunnen accelereren. Nee, in het centrum van Arnhem, midden tussen de mensen moest zo’n achterlijk stuk idioot laten zien dat hij Schummi naar de kroon kon steken. Achttien jaar oud, dat stuk ongeluk. Dus nét zijn rijbewijs. Of misschien wel helemaal geen rijbewijs want dat is de laatste jaren ook schering en inslag. Doet het ertoe? Hij reed een jongetje van negen jaar dood. Voor de ogen van zijn moeder en zijn broertje. Voor de ogen van tientallen anderen.
Ik gooi niet snel met kwalificaties. Ik veroordeel niet zo vlug. Ik heb begrip voor achtergronden. Want door alles wat ik in mijn justitieloopbaan heb gezien aan misdaden, weet ik dat ook aan vrijwel alles een verhaal kleeft. Dat ook een dader door allerlei omstandigheden tot zijn daad is gekomen. Het maakt het niet goed, maar het verklaart veel.
Bij dit soort zinloze moorden is dat anders. Dan stijgt het kokende bloed echt naar mijn hoofd. Want iedere boerenlul weet dat je zoiets niet doet. Iedereen die wel eens achter het stuur heeft gezeten, weet dat je niet midden in een stadscentrum het gaspedaal tot de plank intrapt omdat je zonodig een race moet houden. Ja, een race! Een straatrace heet dat. Een verkeersmoord zouden we het moeten noemen.
Dit stuk schorem heeft een kind vermoord. Door te doen wat hij deed, nam hij willens en wetens het risico dat hij een ongeluk zou veroorzaken. En kom me niet aan met een glad wegdek, verblinding door de zon of dat dat kereltje dan maar niet zo dicht bij de stoeprand had moeten gaan staan.
Het zwijn heeft het najagen van zijn eigen genot, van zijn eigen kick verheven boven het zorgen voor de veiligheid waardoor dat kind nu nog zou hebben geleefd. En vandaag weer naar de speeltuin zou gaan, waar hij net vandaan kwam.
Hoe zal het aflopen met de dader? In Almere hebben we ook zo’n situatie gehad. Rowena Rijken was een jonge meid die met haar autootje optrok want haar stoplicht stond op groen. Een jonge hufter, onder invloed van drank én drugs, zonder rijbewijs, onverzekerd, reed met meer dan 120 kilometer per uur in haar flank. Ook bezig met een straatrace met een vriendje in een andere auto. Zes maanden heeft de schoft gehad en werd daarna zelfs door Willibrord Frequin, een eikel maar toch, betrapt hoe hij weer vrolijk achter het stuur ging zitten. Rowena is dood.
Zoveel jaar later is nu dat jongetje dood. Tussentijds stierven er tientallen meer. Geef ons dan ook een racecircuit, roepen de straatracers. Dan gebeuren dit soort dingen niet. Pardon? Wil je heel gauw je smoel houden?! Wie denk je wel niet dat je bent? Dat de wet niet voor jullie geldt? Dat, zolang je geen racebaan krijgt van de gemeenschap, je je niet aan de regels hoeft te houden? Doe er zelf wat voor, stelletje aso’s! Zamel geld in, vraag het Wendy, sla zelf aan het asfalteren in je eigen achtertuin, weet ik veel. Maar kom niet aan met het drogverhaal dat, als je geen racebaan krijgt, je het recht hebt om anderen naar het leven te staan. Stelletje verwende etterbakken.
Straatrace? Afpakken dat rijbewijs, verschroten die auto!
Machteloze, radeloze woede. Haal het niet in je hoofd om ook maar iets te zeggen dat de misdaad van dit rapalje op de een of andere manier rechtvaardigt of verzacht.
Het wordt tijd voor een wet. Een verkeerswet. Waarin het bewust hanteren van een verkeersmiddel op een zo risicovolle wijze dat hierdoor iemand gedood wordt, zal worden aangemerkt als verkeersdoodslag. En moge de wonderlijke Donner daar in zijn niet te volgen wijsheid een gevangenisstraf van twintig jaar aan verbinden.
Want er is niets, totaal niets dat het sterven van dit kind op deze wijze rechtvaardigt.
In het centrum van Arnhem is een stille tocht gehouden. Voor Murat Kaymaz. Van de andere straatracer ontbreekt ieder spoor. Natuurlijk. Want ieder lef, ieder fatsoen ontbrak hem toch al.
Die asociale schoft zal wel weer zes maanden krijgen. Want zo gaan die dingen. Vraag het Rowena’s ouders maar…