Regenjas

Monc is mijn 15-jarige buurjongen. Hij staat met zijn voetbaltas in zijn handen wat bedremmeld kijkend bij mijn deur. ‘What’s up, Monc?,’ vraag ik naar buitenlopend.
‘Wij hebben geen leider,’ zucht hij. ‘Nu gaat het voetballen misschien niet door. Er zijn geen vrijwilligers die dat willen doen. Mijn vader werkt op zaterdag, dus die kan niet.’
‘Lullig, man,’ zeg ik.
Hij kijkt mij aan. Hoopvol. ‘Kun jij het voor een keertje doen?’ Op de club neemt hij mij mee naar de kleedkamers. Daar komt een bobo op mij af. Blauw colbert, clubstropdas, witte sokken, instappers met kwastjes.
‘De voorzitter,’ fluistert Monc, bleek wegtrekkend.
‘Wat moet u hier, ik ken u niet. Maak dat u wegkomt!’
‘Ach kijk aan, u moet de terreinknecht zijn. Dat zie je zo,’ antwoord ik beleefd.
Hij wordt rood. Kleurt geestig bij zijn flamboyante wurgkoord.
‘Ik zeg het niet nog een keer,’ waarschuwt hij.

‘Monc vroeg mij leider te zijn van zijn elftal,’ leg ik uit. ‘Omdat er niemand anders is.’
Hij kucht een beetje. Het rood zakt af. ‘O, nou, dat is niet gebruikelijk. Ik ben hier de voorzitter en ik bepaal wat hier gebeurt.’
‘Mij best. Dan ga je toch lekker zelf staan managen?’
‘Eh nee. Doet u het voor deze keer dan maar. Maar ik heb wel de supervisie, ja?’
‘Mooi,’zeg ik. ‘Waar kan ik een regenjas krijgen? Zo’n lange met een brede riem.’
Hij kijkt mij aan met uitpuilende ogen. ‘Ik snap u niet, vrees ik.’
‘O nee? Raar. Elke voetbaltrainer hoort toch een lange regenjas met brede riem te dragen? Kraag omhoog, zonnebril op. Goed voor het moreel. O, zonnebril heb ik zelf wel.’
Hij schudt zijn hoofd en loopt naar het veld waar al een aantal spelers rondlopen. ‘O,’ zegt hij, over zijn schouder, ‘er zijn nog geen punten gehaald door dit elftal dus verwacht geen gretige ploeg.’

Dan begint de wedstrijd. Ik sta aan de zijlijn te kijken hoe de tegenpartij over ‘mijn’ elftal heen galoppeert. Binnen twee minuten staat ‘mijn elftal’ met 2-0 achter..
Bij de rust staat het 5-0.
Dus neem ik maatregelen in de tweede helft:
‘Hee, keeper,’ roep ik naar de jongen in het doel. ‘Ga eens wat doen.’
‘Huh? Wat bedoel je?’
‘Ga voetballen, man. Kom op naar voren!’
‘Maar ik ben de keeper.’
‘So what! Naar voren,ja! Er is daar net een corner. Rennen man en kop hem erin.’
Met glazige ogen spurt hij toch naar de overkant en loopt zomaar de voorzet uit de corner tussen de palen. Twee seconden stilte. Daarna gejuich. Na anderhalf jaar het eerste doelpunt. Door de keeper nog wel.

Daarna stuur ik ‘mijn verdedigers’ allemaal naar voren.’Kom op jongens, jullie zijn allemaal spits vandaag. Jij ook keeper. Jij staat toch alleen maar te lummelen tussen die palen.Dan maar met 20-1 de boot in.’
De tegenpartij staat met openhangende mond toe te kijken als ze plotseling elf spelers naar voren zien sprinten. Een half uur later staan wij met 7-5 voor.
Uiteindelijk winnen ‘wij’ de wedstrijd met 7-6.
De voorzitter komt op mij af. ‘Wat flikte jij nou, idioot??’
‘Even over die regenjas, voorzitter. Hebben jullie die ook in het beige?’
‘Waag het niet nog eens hier op het terrein te komen, krankzinnige idioot!!!,’ schreeuwt hij razend van woede.
Dan heb je met 7-6 gewonnen. Voor het eerst in twee jaar.
Toch zonde van die regenjas.