Met een glas rode wijn in onze handen zitten we naast elkaar, op het Kloetingse dorpsplein, tegen het muurtje van de kerk. We bekijken en beoordelen de aanvoer van de verse lentefeest-gasten. Omdat het dit jaar op zijn `Amerikaans` is, sjouwen ze allemaal iets mee. Bier, wijn, chips, soep, taart, het maakt niet uit wat. Het wordt bij binnenkomst op een grote tafel neergezet en het feest is pas klaar als alles op is. Binnen is er niets veranderd. Het luik in het plafond met het neerhangende touw en katrol staat nog steeds open. Alles is nog net zo onafgewerkt en ongeschilderd als vorig jaar. Alleen, tegen de lange wand, tussen de hoge ramen, staan nu twee manshoge lege schilderdoeken. Het is druk en gezellig, er wordt gelachen, gegeten en gedronken en de jointjes gaan van hand tot hand.

Het loopt al tegen middernacht, als Reynier de zaal betreed. Met zijn twee meter lengte, steekt hij boven alles en iedereen uit. Gekleed in enkel een lendendoek loopt hij met zijn markante slow motion giraffentred naar het midden van de zaal. Op de voet gevolgd door Gerard, die ook bijna naakt is. Zonder te spreken, leggen ze met grote keien een cirkel op de vloer, waarin beide kunstenaars zand strooien en plaats nemen, in kleermakerszit tegenover elkaar. Na een korte meditatie neemt Gerard een aarden kom met grijze kleurstof en smeert hiermee zijn handen in. Reynier doet hetzelfde, maar dan met rode verf. Na een tweede korte meditatie smeren beide heren elkaars lichaam helemaal in.

Na enige minuten is Gerard helemaal rood met grijze handen en Reynier’s lichaam is helemaal grijs met rode handen. Langzaam richtten beide mannen met hun beschilderde lichamen zich overeind en wenden zich naar de wand. Als vanzelf deinen de genodigden achteruit en ontstaat er een menselijke haag. Plotseling zonder duidelijk afgesproken teken, nemen zij een aanloop en lopen zich te pletter tegen de opgestelde lege schilderdoeken aan de wand. Kort daarna verlaten zij het pand, op dezelfde rustige manier als ze gekomen waren, de afdrukken van hun lichamen achterlatend, één in grijs met rood en één in rood met grijs. Een poosje later is het feest weer in volle gang. Twee stille getuigen aan de wand. Alleen als je erbij was herken je aan hun rode en grijze vlekken, wat er zo-even is gebeurd. www.reynier.nl

[url=http://examedia.nl/columnx/modules/news/article.php?storyid=6966]Deel 2[/url]


8 reacties

lisa-marie · 26 september 2007 op 17:26

Een prachtig en verrassend slot.
Ik heb de delen met plezier gelezen 🙂

SIMBA · 26 september 2007 op 18:57

Bedankt voor deel 3…kan ik tenminste lekker slapen, dat kon ik na deel 2 nog niet. 😀

arta · 26 september 2007 op 19:39

Mooi geschreven weer!
Een bijzondere serie!
🙂

pally · 26 september 2007 op 21:28

In de eerste twee delen geraffineerd naar dit slot toe gewerkt, Lagarto!
Een performance waar ik ook aan heb deelgenomen op deze manier.
Ik denk dat hij nog lang op je netvlies gebrand staat. Ik moest wel even wennen aan het begin dat plotseling een gewoon dorpsfeest liet zien en dat kon ik niet direkt verbinden aan de sfeer van je vorige stukken. Maar doorlezend kwam het weer goed. ik ga de link even bekijken,
Mooi gedaan! :wave:

groet van Pally

lagarto · 26 september 2007 op 22:42

De link http://www.reynier.nl is inderdaad de moeite waard.
Op de hoofdpagina de knop linksonder ‘rituelen’. De eerste foto die je daar ziet is een foto van de 1e twee delen.

KIJKUUUU…….

lisa-marie · 26 september 2007 op 23:11

Ik heb gekeken en wat moet dat een indrukwekkende performance zijn geweest.

KawaSutra · 27 september 2007 op 01:10

Doet me een beetje denken aan voorstellingen van [b][url=http://www.dogtroep.nl/index3.html]Dogtroep[/url][/b].
Verrassend en vernieuwend, knap gedaan Lagarto!

pepe · 27 september 2007 op 07:44

Ik ben blij met deel 3, knap geschreven en heel iets anders dan je normaal schrijft.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder