Rintje Rookworst

Tien jaar geleden had ik het volledig onder de knie. Mijn oma, zelf professioneel amateur leerde mij de fijne kneepjes van het schaatsen. Vroeger lag er immers regelmatig ijs. Er werd veel geoefend. Niet teveel achterover leunen, liever naar voren. Oppassen bij bruggetjes – deze zoveel mogelijk vermijden – en als het dan echt niet kon, in de poephouding eronder door. Klinkt simpel en dat was het ook. Een snelheidsduivel op ijzers was ik. Op mijn witte kunstschaatsen, toentertijd nog maat 37, scheurde ik de sloten door bij ons in de buurt. Net als op tv, met de handjes keurig op de rug. Ik ging net zolang door tot ik mijn tenen niet meer voelde. Een bikkel was ik. Rintje Rookworst werd ik genoemd. En trots dat ik was.

Anno 2009 zit ik liever in de skihut aan een glühwein. Schaatsen doe ik niet, ik schep enkel op over mijn kunsten. Buiten rijden mensen op oranje hockeyschaatsen de geïmproviseerde ijsbaan over.
‘Wil je ook nog even schaatsen?’ vroeg ex collega en vriend Klaas waarmee ik in de skihut zat.
‘Nee, joh’ antwoordde ik. ‘Dat baantje is veel te klein voor mij’.
Klaas lachte omdat hij dacht dat ik een grapje maakte en bestelde voor de vierde keer twee drankjes aan de bar.

Niet veel later stond Klaas met een smoes op, verliet de tafel en bleef verdacht lang weg. Ik keek wat verveeld om me heen, lachte vriendelijk naar de barvrouw en doopte een kaneelstokje in mijn drankje. Klaas verscheen in mijn ooghoek met twee paar lelijke oranje schaatsen in zijn handen. Ze vloekten bij zijn kleding. Shit. Nu moest ik iets goeds verzinnen. Na al die verhalen had Klaas zeer waarschijnlijk hoge verwachtingen. Ik vroeg mij af of ik die kon waarmaken. Argumenten als te kleine maat, te grote maat, lelijk kleur, zere rug en zwakke enkels waren niet overtuigend genoeg. Ik moest en zal het ijs op. Met het lood in mijn laarzen sjokte ik achter Klaas aan en nam plaats op een koud, houten bankje.

Vriend Klaas strikte zijn veters en reed langzaam bij mij vandaan. Ik wachtte tot hij als een puntje aan de horizon zou verdwijnen, maar daar was de ijsbaan helaas te klein voor. Ik dacht aan de tips en adviezen van oma. Het zal enkel een kwestie van wennen zijn, dacht ik. Schaatsen verleer je niet. Onwennig gleed ik over het ijsplein in Rotterdam. Na twee rondjes groeide mijn vertrouwen en ik maakte steeds meer snelheid. Ik scheurde Klaas keer op keer voorbij. De verbazing was van zijn gezicht af te lezen. Ik grinnikte. Rintje is back. Ook al is het maar voor even.