Rock ’n Roll

Je mag wel roken, hoor ik mezelf zeggen. In jouw bed, zeker weten? Ja, doe maar, klinkt het iets te hard. Ik kijk naar hem, de rockmuzikant, mijn nieuwe vriendje. Vriendje is natuurlijk geen goed woord, maar ik weet zo snel geen andere, daarvoor is het nog te nieuw. Tussen zijn lange gele vingers draait hij zware shag. Zijn witte huid, koud en droog, steekt af tegen de lange zwarte haren. Hij praat aan een stuk door, over de optredens, de groupies, zijn psychiaters, de medicijnen. Ik luister, knik, wil af en toe iets zeggen maar weet niet wat, ik kan de woorden niet vinden die bij zijn wereld passen. Hij lijdt. Voor de kunst. Zijn lijden brengt prachtige liedjes voort, zijn breekbare gekwelde stem geeft zijn fans de rillingen. Het lijden zelf heeft hij ook tot kunst verheven. Liefdesverdriet om zijn ex woedt al jaren heftig door zijn magere lijf. De kwetsbaarheid van zijn zieke ouders wordt nooit vergeten. Hij wentelt zich eindeloos in de pijn, het verdriet. Het is zijn drug, een van zijn drugs. Hij sluit zich op in zijn donkere hol en laat geen licht toe. Nooit.

Ik ben jaloers. Op zijn gave om met zijn gitaar en zijn stem nummers te maken die mensen ontroeren. We voeren lange gesprekken op msn, filosoferen over het leven, tot diep in de nacht. Hij stuurt me liedjes die we samen precies tegelijk beluisteren vanaf onze eigen computer. En recensies uit muziektijdschriften, de ene link na de andere. Er is niet tegenop te lezen, er is veel, heel veel over hem en zijn band geschreven, mooie woorden, woorden die spreken van talent.

Hij ziet een schrijver in mij en haalt me over om te schrijven zoals ik nog nooit heb gedaan, om te putten uit mijn verleden, mijn pijn. Het is intens, het gaat diep, het is veel, te veel, ik kan het niet. Het doet hém wel goed. Voor het eerst in maanden heeft hij weer een liedje kunnen schrijven. De start van een nieuwe CD. Liefdesliedjes over de onbereikbare liefde van zijn meisje. Zijn meisje, dat ben ik niet, natuurlijk. Zijn meisje, dat zijn alle anderen, de onmogelijken.

Na zijn sigaret valt hij weer in slaap. Hij snurkt een beetje. Straks wil hij jus d’orange en gebakken eieren, rookt er een paar en vertrekt dan weer. Zachtjes loop ik naar beneden. Op het witte vloerkleed van mijn kamer zit een rode wijnvlek. Ik trek de gordijnen open. Het felle daglicht warmt me op. Mijn hond kijkt me aan. Spottend. Ja jongen, dit is nou rock ’n roll. Hebben we dat ook eens meegemaakt. Ik pak zijn riem en samen lopen we naar buiten, de zon tegemoet.