Roerderig

Ik ben de ongekroonde koningin van mijn oranje bankstel geworden en toch kan ik geen rust vinden. Mijn oren zitten verstopt met proppen latexverf; het slakkenhuis is dolgedraaid van de boor- en schuurmachines. Mijn fauteuil lonkt, maar ik zie haar niet. Mijn bril vertoont hinderlijke strepen; veroorzaakt door het brute poetsen van de glazen na het verven. Het ritme van “moeten” is er niet uit te rammen. Wanneer ik mijn bankstel passeer zie ik plots wolkjes hondenharen, die natuurlijk terstond uit de weg moeten worden geruimd. Terwijl ik mijn achterwerk op de fauteuil laat zakken, beneemt een setje vingerafdrukken op mijn nieuwe kasten me de adem. Hup, overeind, wonderdoekje gepakt en vegen met die hap. Tot slot roept de zoemer van de wasdroger mij om de haverklap tot de orde.

Mijn lijf roept heel hard “laat gaan” maar mijn verstand is doof geworden. Ik had me voorgenomen om te genieten. En tussen de poets- veeg en borstel partijen doe ik dat ook wel, maar het lukt niet altijd. Mijn hoofd zit nog te vol. Het rariteitenkabinet in de bovenkamer draait overuren en weigert informatie op te nemen.

Gisterochtend ben ik zelfs even ontoerekeningsvatbaar geworden. Voor de eerst keer in mijn leven heb ik een winkel verlaten met een artikel in mijn hand, zonder ervoor te betalen. Toen mijn hoofd wakker werd, ergens aan de andere kant van het winkelplein, wist ik echt niet meer hoe ik in vredesnaam aan een setje waszakjes van Zeeman ter waarde van € 0,99 in mijn handen kwam. Met een aubergine kleurig hoofd en schouders die reikten tot aan de winkelvloer, heb ik even later alsnog die euro over de toonbank gelegd.

Het klopt allemaal niet want mijn vrouwenagenda had juist beloofd dat het goed zou komen met mij. Dat er ruimte zou zijn voor ontspanning en leven in een aangenaam ritme. Maar ja, deze agenda is al in oktober 2011 begonnen met het levenspad. Daardoor heb ik het eerste deel gemist. De maanden oktober en november zat ik nog in de verf en niet in mijn eigen cyclus van mijn levenspad voor de komende twaalf maanden.

In november had ik de tweede moeder op mijn levenspad moeten ontmoeten, volgens de agenda. We praten dan natuurlijk wel over het pad van 2012. Want die van volgend jaar is natuurlijk weer anders. Die tweede moeder heet vroedvrouw en zij had mij in november al moeten vragen om dingen te doen die ik echt leuk vind. Zodat ik op tijd kon ontspannen. In november had ik daar helaas geen oog en geen tijd voor. Bovendien deed ik toen helemaal geen dingen die ik leuk vond. Verven is best geinig, daar niet van, maar het wordt wat anders wanneer je acht weken met je verfemmer op een steigertje staat te kwasten.

Nu blijkt trouwens ook, dat ik de wassende maan van de reebok óók heb gemist. Nou ja, de maan heb ik wel gezien, tussen de kalende boomtoppen door maar helaas was de bijpassende reebok hem gesmeerd. Heel jammer, want dat beest staat voor het in het reine komen met je emoties. Daarnaast is het de bedoeling, dat je een aantal aspecten op je levenspad met meer waardigheid en respect benadert. Verschillende emoties gillen sinds kort een complete opera door mijn bovenkamer. Of dat een waardig aspect is, durf ik te betwijfelen.

Er zit niets anders op dan een beetje gas terug te nemen en achteruit te wandelen op mijn levenspad. Ik zal terugbladeren in mijn nieuwe prachtige agenda en de queesten die ik in november niet kon uitvoeren, wil ik alsnog volbrengen. Dus ergens deze maand vier ik gewoon nogmaals Midwinter, hang ik linten in de boom ter viering van het afscheid van narigheid en vervelende oude zaken. Misschien ontmoet ik in februari evengoed die vroedvrouw en dan vind ik die reebok wellicht in april. Dan komt het allemaal weer goed.

Zo niet, dan is het jammer. De sneeuwklokjes komen evengoed binnenkort wel weer omhoog. Ook een prachtig natuurverschijnsel. Dichtbij huis…..en die verschijningen heb ik nog nooit over het hoofd gezien.