Roestige liefde

‘Trrriiinnggg.’ Mobieltje gaat over.

Zal ik of zal ik niet? Als ik niet zal weet ik niet wie het was? Misschien was het dan wel iemand die ik helemáál niet wilde spreken? Die categorie zit momenteel nogal vol. ‘Trrriiinnggg.’ Ik kan natuurlijk altijd ophangen als het mij niet zint. Toch? Met geveinsde daadkracht druk ik op het groene knopje ‘met Daan’.

Een waterval aan Spaanse begroetingen tuimelt zo mijn oor binnen. Ach, mijn ouwe liefde uit mijn Spaanse verleden. Toen ik als jonge wulpse Holandesa de rumba danste op tafel. Om uitdagend in het rond te blikken wie ik die nacht aan mijn ronde borsten toe zou laten. Donkere mannen met donkere ogen. Ook zo deze. Directeur van het Hotel waar ik werkte.

Hij bleek die nacht uitverkoren voor mijn riante schoenendoos die door moest gaan voor ‘studio’. De volgende ochtend echter, had ik een groot probleem. Hij wilde met mij trouwen en had na de daad in gedachten zijn appartement reeds ingericht met mijn spullen, een datum geprikt om mij mee te tronen naar Jerez, de zetel van zijn familie én had besloten dat ik diezelfde dag nog zou stoppen met de pil. ‘Wij’ wilden een heel groot gezin.

Ik was begin twintig en licht ontvlambaar. Het minderwaardigheidscomplex uit de pubertijd vulde ik met Spaanse avontuurtjes. Ook zo die nacht. Hij bleef volharden. Zond vijftig rode rozen. Schreef een lied. Kookte de sterren van de hemel. En organiseerde een ontbijt aan het strand. Net toen de zon boven de einder haar gezicht liet zien. Het werd mijn Slag bij Waterloo. Hij mijn Wellington.

Na vijf drukke jaren van samenwonen door heel Spanje liep ik weg. Zo in de armen van een ander. Een Canadees. Juan, ontroostbaar. Hij zou zich van de klippen in Rota storten. Nooit meer een vinger naar mij uitsteken. Of controleren waar ik was. Elke keer als hij belde hoorde ik hem aan.

Tot op een dag. Geen telefoontje. Geen smeekbede. Niets.

‘Daniёlla, como estas?’ Hoe of het gaat? ‘Muy bien, gracias.’ Ik vertel hem dat ik gelukkig ben. Gelukkig zonder hem.