Twee nachten geen slaap, twee lange nachten.
Twee dagen bijna niets gegeten, wel gedronken, veel gedronken. Ongelofelijk wat een hitte. Veel te warm voor zo’n kaaskop. Alles lijkt ook langzamer te gaan door die hitte. Het winkelend publiek dat zich vooruit sleept, de viervoeters waarvan een groot aantal hun kwijlende tong volgt. Nu woont bij mij in de buurt een neger, Roger.
Roger is groot, breed en hij heeft een geur van kokosolie om zich hangen.
En waar elke Nederlander zijn of haar zweet met liters na beneden voelt komen, sjokt Roger cool naar mijn tafeltje op het terras waar ik nu zit.
‘Eeej Tinus man, hoessie?’
‘Warm Roger, warm.’
‘Is waar Witneus, de moessies vallen koud van het plat dak.
‘Weet je wat het is Martijn?’ ‘Nou?’
‘De mensen lachen niet meer, kijk nou eens om je heen. Het is vakantie, het is mooi weer en ze hebben geld uit te geven.
Dat kunnen drie goede redenen zijn om in ieder geval een glimlach op je gezicht te toveren, niet dan?’
Ik keek vluchtig rond om het schouwspel te observeren en te analyseren.
En ja, eigenlijk moest ik hem gelijk geven. Niets dan ontevreden gezichten.
‘Je zou denken dat die bleekscheten met dit weer wel wat slower zouden worden.’
Iedereen maakt zich zo druk en loopt de hele dag te bellen en zo.’
En jij dan? Wat doe jij dan de hele dag Roger?
‘Ik ga slow man, elke dag weer. Ik koop een krantje, drink wat bier en rook een jointje. En daarna loop slow weer verder.’
‘Voor niets gaat de zon op, dat weet jij ook Roger.’
‘Da’s waar. Alleen voor niets gaat ze ook weer onder.
Je mag alleen hopen dat ze de volgende morgen inderdaad weer opkomt. En in die tussentijd, tja…
Inderdaad, ’tja’ daar stond ik dan. Best een doordachte opmerking voor iemand die z’n wijsheid uit de fles haalt.
Ik kijk nog eens op naar het winkelend publiek en zie inderdaad niemand lachen of iets wat er op lijkt. Het doet plots wat surreëel aan.
Het is geen schouwspel maar een treurspel een klucht zonder happy ending.
Er zit een kern van waarheid in, denk ik en bestel voor ons beide een behoorlijke hoeveelheid drank.
‘Toch echt helemaal gelijk kan ik je niet geven.
De wereld ís een schouwspel, het leven een optreden, je komt, je ziet en je gaat, Roger. Daar kan ook jij niets aan veranderen.
Daarbij als jij elke dag dit soort gesprekken voert op het terras dan krijg jij aardig wat biertj…..’
Roger staat op, neemt zijn fles bier in de hand en sjokt weg.
‘Go slow man, jij moet niet zoveel denken, al helemaal niet met zo’n weer, daar slaap je slecht van.
Lachen moet je man, veel lachen.’
Hij draait zich om en sjokt schaterend het terras af.
Een paar tafels verder hoor ik:
‘Eeej Roger, hoe is het met je? Drink wat van me.’
0 reacties