Rollen

De glazen grens tussen Mediha en de nieuwe cursiste laat geluid door, via uitsparingen onderaan. Eigenlijk zijn die halve manen voor handen. De jonge vrouw vraagt waar ze moet zijn. Mediha informeert. “Engels? Hoogste niveau? Dat is in lokaal zes.” Hé, dat ben ik. Ik spits mijn oren. Het meisje knikt, bukt lichtjes, en voegt er dan, vragend, een onbekende naam aan toe. Ik wacht tot Mediha haar netjes verbetert. Dat doet ze dus niet, pragmatisme is een koppige ziekte. “Bij Enna.” bevestigt ze. Mijn naam is vanaf het begin, toen ik hier net kwam werken, met misplaatste zelfredzaamheid verdraaid. Opeens heette ik heel anders. Mijn éénmalige voordracht op zijn zuiver Nederlands viel in een gat, en daarna heb ik de juiste klanken nooit meer teruggehoord. Mediha, het chaotische typmiep-manusje-van-alles dat bij het kantoormeubilair hoort en Edina, de directrice, hebben mijn naam eendrachtig verengelst tot Annie, gunstig passend bij mijn rol als lerares Engels. Natuurlijk heb ik daarover vanaf het eerste moment dapper mijn mond gehouden. Maar naast mijn gewone huis-tuin-en-keuken lafheid speelt bij mij begrip, plus het besef dat ik net zo goed de deur van mijn propvolle klerenkast kan opendoen, of sterker nog, de rotzooilade in de keuken, en dan de verbetering naar binnen roepen. Minder echo is onmogelijk.
Het Servokroatisch wordt zuiver fonetisch opgeschreven. Dat is een voedingsbodem voor de veronderstelling dat de uitspraak van een buitenlandse naam dus wel nadrukkelijk zal afwijken van de schrijfwijze, wat vaak klopt. Maar dit leidt vervolgens tot een soort vernauwing van de denkwijze die het luisteren vervuilt. En mijn naam vormt nou net een uitzondering op de regel. Sterker nog, ik vorm de uitzondering. Want in plaats van bij hun verbastering de zwoele, voor de gelegenheid gesluierde A geruststellend voor mijn neus te zien buikdansen zie ik de naam als een anoniem woord, geheel fonetisch voor me. De E, het Repelsteeltje onder de letters, springt op vanuit hurkzit en prikt me pestend in mijn ogen, elke verrotte rotkeer dat ze mijn naam denken te moeten gebruiken. Ennie. Lelijk.

Ik ben meestal erg tevreden met mijn naam en zijn klanken. In het Nederlands althans. De A van Appel, twee kittige ennetjes in het midden en dan de úh, zónder h. In de ennen kan wat variatie zitten, qua uitspraak. West-Nederlanders, vooruit, Amsterdammers, maken mooie ennen, rond. Als soepele scharnieren waar de begin- en eindletters zonder piepen omheen draaien. Of liever als een goedgeoliede as, met klinkerwielen. Maar als mensen uit het zuiden, vooruit, Maastrichtenaren, hun natuurlijke, dikkere n willen uitbuiten om er hun minachting mee uit te drukken, dan klinkt mijn naam náár. De ennen lijken als wiggen vast te zitten in de a en de e, de naam is niet vooruit te branden, blijft steken in de keel.
Hún keel. Dat dan weer wel.

–

Ik sta nog steeds op gepaste afstand van Mediha te doen alsof ik er niet ben. Ze draait zich om en geeft me de cd waarop ik wachtte.”Alsjeblieft Annie” zegt ze. Maar het is niet meer goed te maken. Mijn naam rolt al in de hoogste versnelling van me weg, in zijn achteruit.
Enna.