Rots in de branding

Bij de afscheidssamenkomst voor oud-premier Biesheuvel klonk de vraag: Wie zal nu de traditie voortzetten van Kuyper, Colijn en hem? Zal er wel weer een opvolger opstaan? Kunt u zich voorstellen wat er door mij heen ging toen een paar jaar later die profetenmantel mij om de schouders viel? Ik werd het symbool van stabiliteit, erfgenaam van de oudste politieke partij van Nederland (want dat was de Anti-Revolutionaire Partij), niet buigend naar links en niet naar rechts, rots in de branding. Wie had in dat Harry Pottertje van het begin de man gezien die Nederland door de woelige baren van de LPF-tijd heen zou loodsen en vier kabinetten later nog zo fris als een hoentje zou zijn? Ze hebben me allemaal onderschat!
Ik ben niet bang voor partijgenoten die mij liever hadden zien vertrekken. Ik heb een cordon van lijfwachten om mij heen, kerels van stavast.
We gaan voor goud! Het goud van de hypotheekrenteaftrek, tot de hoogste inkomens toe. Dat noem ik christelijk-sociaal: duidelijkheid, iedereen moet weten waar hij aan toe is. Dat is voor mij een breekpunt. Ik heb veel bezitters in mijn achterban: kleine luyden die groot geworden zijn. Wie nu nog zogenaamde starters zijn moeten erop vertrouwen dat dit beleid nog jaren overeind blijft, en anders de consequentie aanvaarden dat ze geen echte start zullen maken op de woningmarkt.
En als de kiezer eigenwijs is en anders wil, dan laat ik het zilver over aan Ank Bijleveld. Dan kan ik met opgeheven hoofd vertrekken: liever een breekpunt dan buigen. Ik hoef niet eens burgemeester of commissaris van de koningin te worden, voor iemand als ik is er altijd plaats in de raad van toezicht van ABN of als voorzitter van bouwend Nederland of zo. Ik hoef niet te worstelen, ik ben sowieso boven!