Er is maar 1 man voor wie ik het land door reis. Nee, ik noem geen namen. En ja, toen ik enkele maanden geleden hoorde dat deze man een optreden gaf in Hartje Amsterdam stond ik als eerste bij het postkantoor. Ik kocht twee kaartjes. Mijn beste vriendin moest mee natuurlijk. Naarmate het optreden dichterbij kwam kreeg ik steeds meer kriebels. Amsterdam is namelijk eng. Ik, Rotterdamse in hart en nieren, ben in mijn gehele leven drie keer in Amsterdam geweest en de laatste keer was zeker 6 jaar geleden. In het geval dat het concert lang zou duren boekte ik een hotelkamer. Als ik toch naar Amsterdam durf dan heb ik ook wel het lef om gelijk een nachtje te blijven.

Afgelopen weekend kreeg ik het lichtelijk benauwd. Aangezien mijn beste vriendin in Amsterdam werkt (ja, zij heeft echt lef!) zou ik haar bij Centraal Station opwachten. De treinreis in mijn eentje viel mij zeer mee. Ik vond het zelfs prettig. Ik ben de drukke, klamme en smalle Rotterdamse metro gewent en dan is een treinreis in een comfortabele stoel met krantje en prullenbak een hele ervaring. Ik had zelfs de sprinter (a.k.a. stoptrein) genomen aangezien ik tijd genoeg had. Ik zag nog eens wat van Nederland! Ik was wel een klein beetje verbaasd dat er nog vijf Amsterdamse haltes waren voordat we bij CS zouden zijn, maar Amsterdam is natuurlijk enorm…eng…. Toen de trein langzaam voorbij de Arena reedt moest ik even slikken. De grote logo’s van mijn voetbalvijanden kwamen voorbij en ik besefte dat ik verboden gebied betrad.

Ik stapte uit op CS en de eerste wietgeuren kwamen mij tegemoet. Ik voelde mij gelijk helemaal thuis. Rotterdam CS is precies hetzelfde! Ik liep de stationshal in en belde mijn beste vriendin op. Het zou nog twintig minuten duren voordat zij mij kwam verlossen van eenzaamheid. Terwijl ik rond liep in de stationshal spraken de eerste toeristen mij al aan. Ik hielp hun met het kopen van een kaartje naar Schiphol en liep vervolgens naar buiten. De vage figuren rondom het station waren ook gelijk aan die bij Rotterdam. Amsterdam had alleen veel meer toeristen.

Terwijl ik buiten rustig mijn sigaretje oprookte kwam mijn vriendin mij tegemoet. We stapte in de tram op weg naar het Leidseplein. Wij wilden eerst onze tassen kwijt om vervolgens te gaan winkelen. Nadat wij enkele rondjes rondom het Leidseplein hadden gelopen hadden wij eindelijk ons hotel gevonden. Blijkbaar waren wij allebei niet slim genoeg om even een kaartje uit te printen van het kleine plaatsje. We checkten in het hotel en de hotelkamer was echt fantastisch. Spullen neergooien en op naar de winkels! Zelfs de winkels waren, op enkele toeristenwinkeltjes na, gelijk aan Rotterdam.

Het optreden was fantastisch en de drankjes die wij na afloop op het Leidseplein nuttigde vielen ook niet tegen. De volgende dag vertrok mijn beste vriendin weer vroeg naar haar werk en liet mij alleen achter in de hotelkamer. Ik nam een korte douche en om 9.15 checkte ik uit. Ik besloot om nog even door de winkelstraten te lopen voordat ik weer op de trein stapte. Dit proces kon bij elkaar nog wel een paar uur duren. Om half tien liep ik door de stille winkelstraten. Ik was verbaasd dat alles op een dinsdagmorgen om half tien nog dicht was. Op de meeste winkels waren ook geen openingstijden te vinden. In Rotterdam gaat alles gewoon om negen uur open dus mijn schrik was groot. Nadat ik alsmaar doorliep en pas 1 winkel was tegen gekomen die open was (op de Burger King na) bevond ik mij ineens weer voor het station.

Twee opties ; Naar huis of op zoek naar een kop koffie en wachten tot de winkels open zouden gaan. Eerlijk gezegd wilde ik niet wachten. Ik twijfelde nog even terwijl ik naar het station staarde. Naar huis of blijven om te winkelen? Ik kan thuis ook winkelen! De openingstijden van winkels zijn toch landelijk gelijk? Wat gaf Amsterdam het recht om af te wijken van de openingstijden? Ik herinnerde mij de avond ervoor dat ik onderweg naar het optreden nog wat winkels vond die open waren. Toch vond ik dit geen reden om later open te gaan. Ik stapte de stationshal in. Bij de kaartenautomaat stonden weer toeristen op mijn hulp te wachten. Ik hielp uiteraard en kocht voor mijzelf ook een enkeltje.

Een uur en een kwartier later stapte ik uit in Rotterdam met een lach op mijn gezicht. Ik liep langzaam richting de winkels die allemaal netjes vanaf negen uur open waren. Ik keek rond en kon geen toeristen meer vinden met enorme lenzen om hun nek en kaarten in hun handen. Ik kon ook niemand vinden die hulp nodig had met het kopen van een treinkaartje. Ik was weer thuis! Amsterdam is in de middag en avond zeer leuk en kan ik iedereen aanraden. Maar de ochtend… Geef mij maar Rotterdam in de ochtend!

Categorieën: Reisverhalen

4 reacties

lisa-marie · 5 juni 2008 op 12:39

Ach ja steden verschillen tegenwoordig niet zoveel meer van elkaar.
Hier gaat alles ook pas tussen half tien en tien open.
Het leukste van de verschillende steden zijn de aparte winkeltjes zodat je nog weet dat je in een andere stad bent. 😀

Het is een leuke column geworden alleen gebruik geen haakjes dat leest niet prettig en haalt de vaart er ook uit vind ik.

pally · 5 juni 2008 op 17:22

Ja, leuk idee, Dutchy, de vergelijking tussen de twee steden, maar het kabbelt een beetje te veel voort zonder dat er iets speciaals of grappigs of onverwachts gebeurt. Ik denk dat je meer met dit onderwerp had kunnen doen. B.v.lekker overdrijven: Dat je de grond kuste toen je weer in Rotterdam was of zo…..

groet van Pally

Neuskleuter · 6 juni 2008 op 22:35

Je had er meer uit kunnen halen, maar nu blijf je steken op een rijk geillustreerde blog. Het leest wel aardig weg, maar zoals Pally al zegt: er gebeurt te weinig. Probeer je fantasie de volgende keer iets meer te laten werken, dan kom je er wel.

Dees · 7 juni 2008 op 09:49

Hahah, geinig. Ik ga bijna verhuizen naar dat enge Amsterdam, ik voel me er bijna een held bij zo 😀

Geef een reactie

Avatar plaatshouder