Rumoer

Vrijdagmiddag, trein van 17:07. Op het perron is het al erg druk. De trein rijdt wat te snel het station binnen en ik zie aan de lengte van trein waarom. Even heb ik de hoop dat het nog niet al te druk in de trein is, maar als de trein vaart mindert geef ik de hoop snel op. De massa op het perron wordt onrustig en het meelopen met de trein begint. Ik heb geen zin om te staan en loop ook tactisch met trein mee om zo dicht mogelijk bij een deur uit te komen.
Ik voel een kleine overwinningsroes als de trein precies stilstaat wanneer ik voor een deur sta. Er stappen aardig wat mensen uit, en ik schat in dat mijn kans op een zitplaats redelijk is. Nu deze kans erin zit ga ik meer hoop krijgen. Zou er nog een krant liggen? een Spits of Metro, misschien wel die van vandaag? Die van gister is ook goed. Het wordt al aardig schemerig dus naar buiten kijken zal er niet meer inzitten, laat staan een plaatsje aan het raam.
Ik loop een coupe binnen, 2e klas 24 zitplaatsen, en speur direct de zitplaatsen af. Ik zie er maar een paar vrij en ga direct op de eerste beschikbare zitten.
Bij mijn focus op de lege zitplaatsen is mij de rumoer in de coupé niet opgevallen. Als ik mezelf in een makkelijke zitpositie wiebel is dit het eerste wat mij opvalt. Een enorm gekakel vult de trein die zich langzaam in beweging zet. Het lijkt op een verjaardag bij mijn ouders. Als mijn tantes bij elkaar zijn en er komt na de koffie een borreltje dan is er een zelfde geluid te horen.
Ik rek me uit om over de stoelen heen te kijken waar dit kippenhokgeluid vandaan komt. Ik zie dat bijna de hele coupé gevuld is met dames op een redelijke leeftijd. Nog niet bejaard, nog wel schoonheden, en allemaal zijn ze met elkaar stevig aan de klets. Het zou de vereniging van huisvrouwen kunnen zijn, die net van een beurs komen.
In de kleine coupé galmt alles tot een redelijk overstemmend niveau. Als ik naar een krantje zoek op het tafeltje aan de andere kant van het gangpad verbaas ik me over een man die ligt te slapen in deze tumultueuze omgeving. Hij lijkt zich nergens aan te storen en aan zijn zithouding en mondstand kan ik zien dat hij zelfs een eind heen is.
De dames hebben zeker een uitje. Als ik mijn ogen dicht doe zie ik een bus met schoolkinderen voor me die op schoolreis zijn. Alleen hoor ik hier allerlei verhalen over schoondochters en over vroeger, hoe het was en nu is. Ik probeer me een beetje te vermaken door een foldertje te lezen die een vorige passagier heeft achtergelaten.
De trein is in tien minuten in Arnhem en ik moet naar Nijmegen. Ik twijfel of ik het in deze herrie ga uithouden. Van kwaad tot erger hangen er nu al een paar dames achterstevoren op hun stoel te kleppen met de achterbuurvrouwen. Ik sterk mij met het excuus dat dames zich vermaken en dat ze, behalve verbaal, niemand tot overlast zijn. Misschien verlaten ze in Arnhem wel de trein en heb ik toch nog een traject rust tot Nijmegen?
Al ver voor Arnhem krijg ik gelijk. De dames worden onrustig en de helderste van het stel bevestigd dat het volgende station Arnhem is en dat ze eruit moeten. Een overstap, ze hebben 7 minuten en er maken een paar dames zich zorgen over dit korte tijdbestek.
Als de trein Arnhem binnenrijdt schuift de laatste dame de deur van de coupé achter zich dicht. Met haar schuift ze de rust de coupé in. De man aan de andere kant van het looppad wordt gewekt door het lawaai van deze stilte en rekt zich wakkergeschrokken uit.
Als de trein stilstaat gaat de deur open en snellen de dames zich in hun eigen tempo langs mijn raam. De coupédeur schuift weer open en een heel stel jongemannen lopen binnen met camouflagetassen. Soldaten die na een week werken eens lekker weekend gaan vieren.
En met een glimlach denk ik maar één ding.
Eindelijk rust.