Hij is net afgestudeerd, heeft net startersfunctie gevonden en volgens al zijn vrienden is het echte leven begonnen.
Het studentenleven laat hij voorgoed achter zich. Dagen waarbij maximaal drie uur op school doorgebracht werden, zijn voor hem voortaan taboe. Vanaf nu dient hij op een dag minimaal acht uur te maken.
Hele dagen vult hij met werken. Hij staat om zeven uur op, gaat snel douchen, pakt een pak yoghurt en mixed het met muesli, poetst snel de tanden en doet zijn haar. Hij is klaar om weer een dag naar werk te gaan.
Nadat hij zijn tijd op het werk heeft volbracht, is het om half vijf tijd om richting zijn huis te gaan, om daar door de files om half zes te arriveren. Snel wordt wat eten in elkaar geflanst en hij zakt uiteindelijk onderuit op de bank.
Hij is een starter die probeert zijn weg te vinden in het leven. Werken is een interessant iets. Mensen krijgen een vergoeding om te werken. Salaris, te vergelijken met een drug. Een drug die steeds moet genomen om te kunnen blijven leven. Om de dingen te doen die hij leuk vindt. Als daar nog tijd voor is…
Wanneer niemand zou werken, zou de wereld in elkaar storten. Zou de financiële wereld niet meer bestaan. Als niemand meer behoefte heeft aan de drug die salaris heet. Hij beseft dat we in een luchtbel leven. De luchtbel die de financiële wereld heet en die wordt voortgestuwd door de drug salaris.
De drug salaris omvat echter alles. Hoe meer salaris wordt ingenomen, hoe groter de macht. Iedereen heeft er behoefte aan. Het liefst meer dan de anderen. Hij zal er alles aan doen om aan de drug te komen. Zo veel mogelijk.
Hij kijkt om half elf in de spiegel. De vijf uurtjes thuis zijn weer omgevlogen. Morgen moet er weer gewerkt worden. Hij verlangt naar de drug. De drug die salaris heet.
Hij heeft het gemaakt. Partner bij een groot bedrijf. De drug komt elke vierentwintigste van de maand binnen. Hij heeft zich kapot gewerkt voor wat hij nu heeft bereikt. Twintig jaar alles gegeven voor de zaak. De sociale aspecten van het leven zijn er bij ingeschoten. Dat komt later wel, denkt hij.
Hij staat vandaag om half zeven op. Met de drang om de drug te halen stapt hij de deur uit. Op een kruispunt komt er een auto van rechts die oversteekt. Hij ziet hem niet. Frontale botsing. Dood.
Wat heeft hij nu eigenlijk bereikt met zijn verlangen naar de drug? Hij heeft aanzien genoten in het bedrijf. Maar een week na zijn overlijden heeft het bedrijf al een nieuwe partner binnen. Binnen een paar maanden is hij vergeten.
Nooit de liefde gekend van een vrouw, kinderen en vrienden. Altijd maar gewerkt. Zijn begrafenis wordt maar lauwtjes bezocht. Wat overgebleven familie en collega’s van het bedrijf.
Hij draait zich om in zijn graf. Had ik me maar wat minder zorgen gemaakt om mijn maatschappelijke carrière. Had ik mijn privéleven maar kunnen scheiden met mijn zakelijke leven. Hij wil de tijd terugdraaien. Maar hij ligt vast in zijn kist. En hij zal er nooit meer uit komen.
7 reacties
troubadour · 3 augustus 2015 op 13:27
Toch zijn er veel mensen die het niet zo zwart-wit doen. De meesten denk ik wel. Daarom kort door de bocht richting praatje voor de vaak. Eenmaal in mijn kist neem ik me voor mijn adem in te houden. En de titel? Een paard trekt niet harder wanneer hij meer haver krijgt. Wel geiler.
Rolf van der Leest · 3 augustus 2015 op 13:43
Mrbraintrain,
“In het laatste hemd zitten geen zakken”, had je student zijn kostbare tijd maar met meer essentiële zaken gedood.
Over het “heetmakend” effect van haver kunnen we nog wel even stoeien, troubadour.
Het klinkt overigens wel leuk hoor, maar geil?
“Paarden worden van haver heet”, zo wordt door velen beweerd. De verklaring hiervoor is dat de snelle energie uit haver bepaalde hormoonspiegels kan laten stijgen waardoor een paard druk kan worden. Tevens is bekend dat het zetmeel uit haver voor paarden zeer makkelijk en goed te verteren is, veel beter dan het zetmeel uit andere granen. Vandaar dat haver paarden vaak direct “instant”energie geeft. In de Griekse oudheid werd aan de oorlogspaarden al haver gevoerd om ze op te peppen en klaar te maken voor de strijd. Nog steeds wordt aan paarden die wat extra energie kunnen gebruiken of die een explosieve prestatie moeten leveren vaak haver bijgevoerd. (Pavo, http://www.pavo.nl/advies/is-je-paard-te-heet-of-juist-te-langzaam )
Met groet, Rolf van der Leest
Frans · 3 augustus 2015 op 15:23
En toch heeft de aan werken en salaris verslaafde student naar wens geleefd. Een bekende filosoof wiens naam mij even is ontschoten, stelde dat we niet doen wat we willen, maar willen wat we doen. Anders deden we wel wat anders. Het is een dooddoener. Ik weet het. Maar ondanks dat misschien wel waar.
Nachtzuster · 3 augustus 2015 op 18:45
Ik vind het een mooi relaas van een succesvol zakenman die te vroeg is gestorven. Nog voordat hij kon genieten van een rijk sociaal leven. Het woordje drug komt wel heel veel voor. In combinatie met de woorden ‘die salaris heet’ kan dat prima en is zelfs wel mooi in die herhaling. Daarbuiten zou een synoniem af en toe ook prettig lezen zijn. Ook qua witregels zou het ietsje minder kunnen.
Het verhaal doet mij een beetje denken aan de hardwerkende man die eindelijk van een welverdiend pensioen kan gaan genieten en die dan vlak daarna een ernstige ziekte krijgt. Gebeurt helaas ook maar al te vaak.
Graag gelezen en welkom back!
Esther Suzanna · 3 augustus 2015 op 19:04
Boeiend thema, een thema waar veel mensen mee bezig zijn. Naast dat het leuk verwoord is, ook stof tot nadenken.
Het blijft een strijd, veel ‘mensen’ werken veel om erger te voorkomen…maar soms is het middel erger dan het in stand houden van bezit en comfort.
Minimaal leven is ook een optie, ‘consumeren’ en ‘meedoen’ schrappen en genieten van alles wat nog gratis is. 🙂
Meralixe · 4 augustus 2015 op 10:57
Mag ik bij deze eens een Vlaams gezegde meegeven? :-))
“Probeer eens te zaaien naar de zak en wees eens content met wat je hebt”
Chris · 4 augustus 2015 op 16:36
doe mij maar een basisinkomen