“Je weet dat ik niet van Pauw en Witteman hou.”
“Ik weet dat we ‘De wereld draait door zouden kijken’, maar…”
“Jij hebt de afstandsbediening.”
“Klopt.” Eindelijk, ik ben een avondje alleen.
[i]Ze[/i], [i]zij[/i] ja, is naar [i]haar[/i] vriendinnen.
Gezellig praten over “glossy glamourland” en weet ik veel welke onzin ze trachten op tafel te leggen om een plezierige “anti-mannen-avond” te kunnen hebben.
Heel eerlijk, maar dan ook echt heel eerlijk gezegd, boeit het me niet. Okee, het boeit me niet, maar het knaagt aan me.
Het is niet dat ik [i]haar[/i] niet vertrouw, het is gewoon de ontwetendheid.
Klinkt bekend hè, [i]schat[/i]?
Ik schrijf dit naar [i]haar[/i] omdat ik het idee heb, bij het schrijven van de hierboven geschreven zinnen, dat ik het [i]haar[/i] wil laten lezen, ondanks dat het eigenlijk deels tegen [i]haar[/i] bedoeld is.

Film frustratie, ken je dat?
Het moment dat je het liefst terug in de tijd gaat omdat je net een film heb gezien die eigenlijk, de twee uur die het kostte om te kijken, de moeite niet waard was en je dus nog beter was af geweest met het spelen van een potje twister ( van MB ) in je eentje.
De geïrriteerde gedachte die de vernietigende woorden zoeken om de film op jouw manier zo af te kraken, die inprincipe de makers niet schaden, maar dat je wel je frustratie kwijt bent over het feit dat het echt belachelijk was dat dit ooit opgenomen mocht worden.
Ken je dat niet?
Ach, ik zal wel weer de enige zijn.

I’m in love with a girl,
Who’s in love with the world,
Though I can’t help but follow.
Though I know some day,
She is bound to go away,
And stay over the rainbow.
Gotta learn how to let her go.
Over the rainbow.

[i]Ze[/i] is al een tijdje bij me weg, maar op de één of andere manier slaat mijn gedachte, bij het inzien van dit feit, op hol. Op de één of andere manier kan ik me niet neerleggen bij het idee dat het eerst vierentwintig-zeven [i]haar[/i] was en nu, nu [i]ze[/i] een tijdje weg is, [i]ze[/i] niet meer dan een vlaag bij bepaalde momenten is. Twee jaar geleden piepte ik anders. Ik piepte, hikte en huilde. De laatste, “we-gaan-uit-elkaar-maar-we-stellen-de-dood-van-ons-nog-een-paar-weken-uit”, waren de raarste weken die ik ooit in mijn leven, mijn leven tot nu toe dan, had meegemaakt. Qua gevoel hoop ik nooit nog zo’n gevoel mee te hoeven maken, maar stiekem ergens diep van binnen in mijn af en toe ontspoorde ziel hoop ik het juist weer van wel.
[i]Ze[/i] heeft, met de tweerichtingsverkeer-situatie bekeken ik eigenlijk ook, me dingen geleerd waarvan ik niet eens wist dat er theoriën over bestonden.
Voorbeeld: Liefde. Liefde is niet alleen een gevoel, het is één gedachte van twee personen. Of het nou over boodschappen of over de sex van de afgelopen nacht gaat, de gedachte moet “klikken”. De gedachte is opgebouwd uit een mening, kennis, ervaring en het moment. Een totaal plaatje dus wat je de unieke aardklootbewoner maakt die je bent. De gedachte, wat dus deel uitmaakt van “de klik”, heeft dankzij de tijdsbepaling een unieke kans om iets moois te laten opbloeien of een liefdesdrama bij voorbaat te voorkomen.

Ik ben verliefd op een meisje,
Dat verliefd is op de rest,
Omdat de rest in de schaduw staat,
Maar ik weet dat op een dag
ze me ontdekt en me ook mag
en de rest voor zichzelf laat
Zich verzet tegen de rest
En dat ze me toe laat…

Nog 14 delen te gaan…


10 reacties

Trukie · 18 februari 2008 op 13:02

AnderKaffer2 je schrijft in dezelfde trant als Level1 en Tristan. Je zou eens goed naar de reacties onder hun inzendingen moeten kijken.
Voor jou geldt hetzelfde. Enters, magere inhoud, zinsopbouw.

Mosje · 18 februari 2008 op 13:04

Dat 14 delen te gaan is toch wel een grapje he?

Troy · 18 februari 2008 op 15:41

Ik ben het absoluut niet met Trukie eens in dit geval. Level1 is een gevalletje van niet willen luisteren naar opbouwende kritiek en een ronduit slechte schrijfstijl, maar dat is bij jou zeker niet het geval. Je schrijft bedachtzaam, maar je weet net niet helemaal te raken. Ook heb ik het idee dat je nog moeite hebt met het vinden van een vorm. Het gedicht op het eind vind ik dan wel weer mooi.

Van mij mag het allemaal wat meer ‘edgy’, wat verrassender. Dit kan je doen door bijvoorbeeld plots een onverwachte twist in het verhaal aan te brengen. Je moet ergens naartoe schrijven, en de lezer moet het gevoel krijgen dat hij met je mee wil. Voeg spanningselementen toe en durf te schrappen! Eigenlijk moet ieder woordje, iedere zin in een verhaal een functie hebben. Kill your darlings 😉

Daarnaast krijg ik de indruk dat je in korte tijd veel in hebt gestuurd, dus ik vrees dat je voorlopig nog wat kritiek zult krijgen. Maar doe iets met de kritiek die je krijgt en probeer jezelf bij ieder schrijfsel weer te verbeteren. Ik denk en hoop dat je ons nog zult verrassen.

DreamOn · 18 februari 2008 op 18:23

[quote] Dat 14 delen te gaan is toch wel een grapje he? [/quote]

@Mosje: 😀

arta · 18 februari 2008 op 19:08

Inderdaad niet echt boeiend, maar je hebt, zeker wanneer je Troys tips ter harte neemt, wel potentie!:-)
Je hebt hopelijk niet 15 delen tegelijk ingestuurd?:-D

dashuri · 18 februari 2008 op 19:30

Hahahaaaaaaaaa

Shitonya · 18 februari 2008 op 21:43

hopen dat de volgende delen beter zijn inderdaad.

pally · 18 februari 2008 op 22:50

Het is nogal chaotisch geschreven, maar soms ook best origineel. Als je je nogal(vermoed ik) impulsieve schrijfsel achteraf meer zou ordenen en strenger strepen, dan zou het best potentie kunnen hebben.
En geen 14 delen toch? Please?
Ik begin me helemaal schuldig te voelen over mijn vervolgreisverhaal, het lijkt verd.. wel besmettelijk, die vervolgverhalen, de wachtrij wordt er door vergeven. :hammer:

groet van Pally (1)

lisa-marie · 19 februari 2008 op 09:01

[quote]Het is niet dat ik haar niet vertrouw, het is gewoon de ontwetendheid. [/quote]
Waarheid als een koe dus die 14 delen hoeven niet laat het maar zo.

Dees · 20 februari 2008 op 20:54

De omschakelingen vind ik wel leuk, maar het geheel is het nog niet helemaal. Gelukkig heb je nog veertien delen om daaraan te schaven.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder