Samenwonen: Mooie vriendin

Een van de grootste angsten als je een nieuwe vriendin krijgt. Eén van haar vriendinnen is nog leuker. Gelukkig kwamen de vriendinnen van Nienke niet bij haar in de buurt. Ze waren minder mooi, stonken teveel naar parfum, hadden het over onbegrijpelijke vrouwendingen en veel minder gevoel voor humor. Ik was een tevreden man. De beste lag naast mij in bed.
Maar eens moest het gebeuren dat er één in de buurt zou komen.
Het begon met een waarschuwing. ‘ Ik denk dat je haar wel mooi zult vinden.’ zei ze. ‘ Lange blonde haren, grote borsten en slank. Mannen vinden haar over het algemeen wel aantrekkelijk. En ze wil komen helpen verven.’ Nienke keek me doordringend aan.
Zo, ik was gewaarschuwd. En gelijk bang geworden. Dat er in de buitenwereld intimiderend mooie vrouwen rondlopen, prima. Laat ze zich maar in de verte rond bewegen. Mooi voor het oog en goed voor de zenuwen. Maar uit de binnenwereld moeten ze wegblijven, geen sexbommen die op ladders in mijn territorium staan. Daar word ik onrustig van.
Ik was blij, het verven ging voorbij zonder dat er benauwde situaties ontstonden.
Een ontmoeting viel echter niet te ontwijken.
Nienke had gelijk. Had ik mijn liefde niet al aan haar verklaard dan zou ik zonder problemen verliefd kunnen worden. Niet dat haar vriendin leuker was. Alleen, wat doe je met een meisje met lange krullende blonde haren in een strak truitje en kort rokje die in je woonkamer staat?
Ik was blij dat ze tien minuten later samen het huis uit verdwenen om ergens koffie te gaan drinken.
‘ Hoi.’ groet Nienke als ze ’s middags terugkomt. ‘ Hoe gaat ie?’
Ik ben aan het schrijven achter de computer. ‘ Uitstekend. En, was het gezellig?’
‘ Ze vind je wel een lekker ding.’
Ik glimlach. ‘ Altijd leuk om te horen.’ antwoord ik zo neutraal mogelijk. Goed, denk ik bij mijzelf. Daar ligt dus een mogelijkheid.
‘ Ja. Ik vind het altijd leuk als mijn vriendinnen je leuk vinden. Van mij, denk ik dan, hij is helemaal van mij. Ik moet trouwens wel vaak om haar lachen. Ze heeft soms van die dingen. Zo had ze laatst ook weer een getrouwde man die haar vroeg om zijn minnares te zijn.’
‘ Ja?’
‘ En dan gaat ze ook zonder problemen met hem naar bed. Voel je je dan niet schuldig, vroeg ik. Hoezo? Dat is toch zijn probleem, toch niet het mijne? Ik moet altijd wel om haar lachen hoor.’
Oké, zeg ik tegen mijzelf. Is dit een verborgen boodschap? Maar de stoute plannen die zich in mijn lichaam beginnen te vormen ban ik snel uit.
‘Daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Ze draagt daarvan wel iets met zich mee.’ Analyseer ik de opwinding vlug droog. Ik richt mijn aandacht weer op de computer.
‘ En ze heeft laatst naaktfoto’s genomen. Dat vind ik wel lef hebben hoor. Dat je zo vrij durft te zijn.’
Ik laat de laatste zin een tel op me inwerken voordat ik besluit dat ik genoeg heb geschreven voor vandaag.
Waarom kwam ik dit soort vrouwen vroeger niet tegen, toen ik nog eenzaam op mijn kamer zat?

Eppo Ford