Samenwonen: Tour

Het eerste moment dat ik dacht ‘met dit meisje wil ik mijn leven delen’ vond plaats toen ik achter mijn computer zat. Mijn ogen waren vierkant van een halve dag Championship Manager spelen. Er werd op de deur geklopt en Nienke stond in mijn deurpost. We hadden afgesproken met elkaar te eten maar omdat ze me niet in mijn spelletje wilde storen kwam ze me het brengen.
Ik wist niet wat ik meemaakte. Ik wist dat vrouwen leuk waren maar zo leuk? Ze had gewoon begrip voor mijn spelletjesdrang. Natuurlijk hebben we samen gegeten. Nadat ik mijn wedstrijd in de manager had afgespeeld.
Het begrip was er ook voor andere genres. Zo was het er toen ze me voor de eerste keer de Tour de France zag volgen. Ze vond het een rare fout in mijn genen weliswaar, want wie zit nou drie weken achter de televisie gekluisterd terwijl het buiten zomer is. Maar ze stoorde me niet. En als ze het wel deed waren het geïnteresseerde vragen over het ploegenspel en hoe het met mijn toto’s ging.
Toen we bij haar ouders langs gingen was ze zelfs licht trots op mijn vreemde karaktereigenschap (kijk wat een leuke zelfstandige vriend ik heb, waar we ook zijn wil hij de Tour volgen).
Het tweede jaar begon het enthousiasme helaas wat af te nemen en was ze minder blij met mijn geconcentreerde aandacht voor de wielersport die haar tijdelijk naar het tweede plan schoof. Mannen die uren achter elkaar fietsen zonder dat er echt iets gebeurt. Wie vindt dat nou leuk? Dat er ondertussen wel van alles gebeurde en dat het heel erg spannend was omdat renners uit mijn toto voorop reden ging er bij haar niet meer in.
Gelukkig hielp het dat ik vierhonderd euro won. Op een of andere manier reageren vrouwen daar goed op.
Dit jaar heb ik het echter heel wat lastiger. Mijn toto’s heb ik stuk voor stuk nogal ongelukkig samengesteld en haar aandacht voor mijn interesse beperkt zich nu tot ‘wat een klotesport is dit’ en ‘jakkes, rijdt die eikel weer voorop!’. Waar ik bij het laatste mezelf hardop afvraag of het een oprechte aversie is tegen Virenque of een afgeleide woede tegenover mij. Steeds meer moeite moet ik doen om haar dagelijkse terugkerende vraag ‘en, heeft Armstrong weer gewonnen?’ met een wrange glimlach naast me neer te leggen.
Op de spannendste momenten wordt er druk opgeruimd en tijdens valpartijen moet ik beslissen over welke waxinelichthouders waar het beste staan.
Het is een hele toer om te voorkomen dat we in een staat van pertinente oorlog belanden en dat de televisie het eerste slachtoffer wordt. Zo let ik er goed op dat de afwas is gedaan als ze thuiskomt van haar werk en dat de was is uitgehangen.( Ik heb zelfs een keertje de stofzuiger door het huis gehaald.) Op een kritiek punt heb ik bovendien beloofd dat ik de komende weken de kozijnen zal gaan schuren en verven.
Iets waar ik nu al spijt van heb.
Ik hoop op harde regen.
Kan ik tenminste rustig de Olympische spelen volgen.

Eppo Ford