Het eerste moment dat ik dacht ‘met dit meisje wil ik mijn leven delen’ vond plaats toen ik achter mijn computer zat. Mijn ogen waren vierkant van een halve dag Championship Manager spelen. Er werd op de deur geklopt en Nienke stond in mijn deurpost. We hadden afgesproken met elkaar te eten maar omdat ze me niet in mijn spelletje wilde storen kwam ze me het brengen.
Ik wist niet wat ik meemaakte. Ik wist dat vrouwen leuk waren maar zo leuk? Ze had gewoon begrip voor mijn spelletjesdrang. Natuurlijk hebben we samen gegeten. Nadat ik mijn wedstrijd in de manager had afgespeeld.
Het begrip was er ook voor andere genres. Zo was het er toen ze me voor de eerste keer de Tour de France zag volgen. Ze vond het een rare fout in mijn genen weliswaar, want wie zit nou drie weken achter de televisie gekluisterd terwijl het buiten zomer is. Maar ze stoorde me niet. En als ze het wel deed waren het geïnteresseerde vragen over het ploegenspel en hoe het met mijn toto’s ging.
Toen we bij haar ouders langs gingen was ze zelfs licht trots op mijn vreemde karaktereigenschap (kijk wat een leuke zelfstandige vriend ik heb, waar we ook zijn wil hij de Tour volgen).
Het tweede jaar begon het enthousiasme helaas wat af te nemen en was ze minder blij met mijn geconcentreerde aandacht voor de wielersport die haar tijdelijk naar het tweede plan schoof. Mannen die uren achter elkaar fietsen zonder dat er echt iets gebeurt. Wie vindt dat nou leuk? Dat er ondertussen wel van alles gebeurde en dat het heel erg spannend was omdat renners uit mijn toto voorop reden ging er bij haar niet meer in.
Gelukkig hielp het dat ik vierhonderd euro won. Op een of andere manier reageren vrouwen daar goed op.
Dit jaar heb ik het echter heel wat lastiger. Mijn toto’s heb ik stuk voor stuk nogal ongelukkig samengesteld en haar aandacht voor mijn interesse beperkt zich nu tot ‘wat een klotesport is dit’ en ‘jakkes, rijdt die eikel weer voorop!’. Waar ik bij het laatste mezelf hardop afvraag of het een oprechte aversie is tegen Virenque of een afgeleide woede tegenover mij. Steeds meer moeite moet ik doen om haar dagelijkse terugkerende vraag ‘en, heeft Armstrong weer gewonnen?’ met een wrange glimlach naast me neer te leggen.
Op de spannendste momenten wordt er druk opgeruimd en tijdens valpartijen moet ik beslissen over welke waxinelichthouders waar het beste staan.
Het is een hele toer om te voorkomen dat we in een staat van pertinente oorlog belanden en dat de televisie het eerste slachtoffer wordt. Zo let ik er goed op dat de afwas is gedaan als ze thuiskomt van haar werk en dat de was is uitgehangen.( Ik heb zelfs een keertje de stofzuiger door het huis gehaald.) Op een kritiek punt heb ik bovendien beloofd dat ik de komende weken de kozijnen zal gaan schuren en verven.
Iets waar ik nu al spijt van heb.
Ik hoop op harde regen.
Kan ik tenminste rustig de Olympische spelen volgen.

Eppo Ford


8 reacties

Godspeed · 10 augustus 2004 op 08:47

Heb ik dit verhaal niet uit het gezichtpunt van je vriendin in de [b]Mijn Geheim[/b] gelezen.

De aflevering over vreemd gaan, [b]Mijn vriend kijkt de hele dag TV, en ik ga vreemd met zijn vriend.[/b]:-D:-o:-D:-o

Louise · 10 augustus 2004 op 09:42

Je schrijft erg leuk, Eppo en ik kom er nu pas achter dat je een bepaald thema te pakken hebt.

Het leed dat samenwonen heet 😀

Ma3anne · 10 augustus 2004 op 09:53

Gewoon wat vaker de stofzuiger ter hand nemen, afwassen en desnoods bedden opmaken, strijken en de badkamer een keer extra poetsen het komt helemaal goed met die Olympische spelen van jou. Wedden?

Heerlijk column uit het leven gegrepen.

Snoppe · 10 augustus 2004 op 16:14

Excuseer, maar ik woon nu al heel lang samen met een man. Niks sexueels verder, want ik ben een kater dus wat moet ik ermee? Ik lig vaak in een stoel en bezie de hectiek van zijn leven. Ach, wat hebben mensen het toch moeilijk. Je doet er beter aan een paar keer heerlijk langs haar benen te schuren, jongen. En in plaats van kopjes te wassen, moet je er gewoon een paar geven. Resultaat: een luizenleven…

PrrrtPrrrtPrrrt

Mosje · 10 augustus 2004 op 16:38

Ik adviseer je om de typisch vrouwelijke aspecten van het wielrennen onder de aandacht van je vriendin te brengen. Bijvoorbeeld het feit dat de renners hun benen scheren.
Wedden dat ze dan naast je op de bank komt zitten om samen te kijken?
😛

Raindog · 10 augustus 2004 op 17:39

Hahah Godspeed. Of dat artikel vorige week in ‘The Weekly Bastard’ dan: [b]Mijn vriend kijkt de hele dag TV; prima gelegenheid om zijn vriendin een beurt te geven[/b]

Shitonya · 10 augustus 2004 op 19:53

leuk geschreven

Eftee · 10 augustus 2004 op 22:49

Leuke column. Ik moest even kijken of mijn vriend niet stiekem een column ingestuurd had, maar nee, gelukkig had jij hem geschreven, Eppo.
Je begrijpt dat het hier ook ongeveer zo ging, met de Tour en daarvoor met de voetbal. Het sloot weer naadloos op elkaar aan. Dan krijgen we eerdaags de Olympische Spelen weer. Godzijdank zijn we volgende week op vakantie. We doen er niets minder om hoor. De herhaling komt ’s avonds nog.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder