Sax and the city

[i]…Misschien komt het omdat ik geen vrouw ben. Ik wou dat ik een vrouw was, dan was ik niet zo geobsedeerd door seks en mocht ik er toch behoefte aan krijgen, dan heb ik een man binnen een mum van tijd geil. Tenminste zo lijkt het…[/i] Carrie die, zuigend aan haar zo geliefde sigaret, in een tweestrijd zit tussen de man van wie ze houdt en haar grote liefde. Miranda die op zoek is naar hete seks met onbekenden, maar gevangen zit in een leven van eeuwige relaties. Charlotte die de perfecte relatie lijkt te hebben, maar getrouwd is met een kerel die hem niet omhoog krijgt. En Samantha die niet meer wil dan seks. En dat gebeurt allemaal in de stad.
Ik woon ook in de stad, maar dat maak ik nou nooit mee. Misschien komt het omdat ik geen vrouw ben. Ik wou dat ik een vrouw was, dan was ik niet zo geobsedeerd door seks en mocht ik er toch behoefte aan krijgen, dan heb ik een man binnen een mum van tijd geil. Tenminste zo lijkt het.

Ik, als mens heb behoeften, maar maakt dat mij als man gelijk seksueel geobsedeerd? Het is mijn drang om de soort in leven te houden, de natuurlijke oerdrift. Vrouwen hebben geen oerdrift, zij hebben intuïtie. Zij doet alles met haar zogenaamde gevoel.
Voor hen die niet weten wat dat is: Het is niet één/vijfde deel van het zintuigenstelsel, het is ongrijpbare subjectiviteit die de psyche van de vrouw indoctrineert.
Wat is er mis gegaan in de evolutie. De vrouw heeft door dat de man sterker is en daardoor het recht in handen heeft. Ze heeft het recht van de sterkste wel proberen te krijgen. We weten allemaal dat de emancipatie mislukt is en dat weet de vrouw diep van binnen ook. Emancipatie is niet meer dan het gelijk willen zijn aan de man, geen enkele feministe heeft staan schreeuwen dat de man zich als vrouw moet gedragen.
Jaloezie is alles wat de vrouw nog heeft, jaloezie over de mannelijkheid. Nu klampt ze zich vast aan de laatste strohalm die ze nog heeft, haar gevoel en chocomel.

Ik word afgeleid door een reclame waarin talloze vrouwen achter een man met een flesje aan rennen. Vinden vrouwen chocomel echt zo lekker? Het probleem schiet mij plots te binnen. De vrouw is niet zo zeer achterlijk aan de man, nee, ze is beïnvloed door impulsen van buitenaf. Chocomel is niet wat de vrouw wil. Ze ziet vrouwen achter iets aan rennen en dus denkt ze dat ze dat wil. In de Yes leest ze dat ze slank moet zijn en dus denkt ze dat ze slank moet zijn. Is dat intuïtie? Het lijkt er wel verdacht veel op. Ze denkt haar intuïtie te gebruiken en gaat op haar gevoel af, wat eigenlijk ook maar het gevoel van de Yes is. Daarbij komt ook dat intuïtie helemaal niet bestaat. Een vrouw denkt dat ze intuïtie heeft, omdat dat ook in de Yes heeft gestaan. Vicieuze indoctrinatie, want de Yes wordt door vrouwen geschreven.

Als de vrouw zo beïnvloed wordt, waarom is geen enkele vrouw zoals ‘Sex and the city’? Ik heb begrepen dat er bijna alleen maar vrouwen naar kijken. Ik ben het gaan kijken, omdat ik dacht dat ik de vrouw erdoor beter zou gaan leren begrijpen. Ik ben Samantha of Miranda gaan begrijpen, maar de vrouw blijft een mysterie.
Een kind slaat op het schoolplein een collega kind de hersens in, omdat hij een powerranger is. Er is alleen geen vrouw die een man wil die lijkt op een dildo, lekker, als hij maar niet gaat praten. Geen vrouw die vriendschap met de man van een vriendin forceert, omdat getrouwde mannen altijd lekkere singles als vriend hebben. Geen vrouw die fantaseert over een hete nacht met de man in het hotdogpak. Waarom neemt een vrouw alles wat in de Flair geschreven staat aan als waarheid, maar gaat ze zich niet gedragen naar ‘Sex and the city’?
Waarschijnlijk hoop ik dat vrouwen zich net zo gaat gedragen als ‘Sex and the city’, of eigenlijk net zo als mannen. Maar dat zijn ze niet en zullen ze niet worden.
In de hoop vrouw te leren kennen, was ik het afgelopen halve uur aan de televisie gekluisterd. Maar helpen doet het niet, ik begrijp er nog steeds geen reed van.

Door al dat denken over vrouwen krijg ik de behoefte alleen te zijn. Te veel verwarring in een te korte tijd. Ik moet alles op een rijtje zetten. Ik loop naar de koelkast en trek een pils open. Ik loop naar de cd-speler en zet Miles Davis op. Jazz en bier, dat zijn twee dingen die ik wel begrijp. In mijn ene hand een glas, in de andere een pen. Ik zit hier voor de bleus, met boven me de sterrenhemel, onder me het balkon en overal om me heen saxofoon. En de stad.

[i]Cor Jan van Zwol[/i]