Scheppingsverhaal

“Blonde krullen, niet te dik, niet te dun en blauwe ogen. Dát moet mijn ‘perfecte’ man hebben. Hoe moet jouw ideale man er uit zien, Arta?”
“Poeh, daar vraag je me wat. Daar heb ik nog nooit over nagedacht.”
“Dat geloof ik echt niet.” ’s Avonds denk ik terug aan de woorden van mijn vriendin en besef dat ik nog nooit een ‘perfect plaatje’ heb gemaakt. Dat wordt dus hoog tijd. Ik ga er eens goed voor zitten om mijn droomvent bij elkaar te puzzelen. Van onder naar boven.

Er zijn enkele lichaamsdelen die mij mateloos kunnen opwinden. Mannenvoeten horen daar niet bij. Zeker niet van die knokige met veel te grote tenen, waarvan elk kootje een eigen leven lijkt te leiden. Bezaaid met zwarte haren. Bekroond met gele nagels met van die groeven er in. Bah. Als ze dan ook nog uitstekende enkels hebben, waar donkerblauwe aders overheen waggelen en dikke eelthoeven onder de zool, dan is mijn afschuwplaatje compleet. Laatst vond ik, tijdens een ongezellige visite, zo’n ongewenst exemplaar ergens ter hoogte van mijn dijen. Sindsdien ben ik helemaal anti-voet.

[i]De voeten scheur ik voorzichtig van ‘mijn’ man. De benen mogen, exclusief knotsknieën, inclusief billen, blijven.[/i]

Kroonjuwelen zijn altijd handig. Ik bedenk dat een uitschuifbare variant wel bijzonder is en plak die aan mijn plaatje, om vervolgens tegen de buik aan te stoten. Een dikke harde bierbuik. Een zachte valt nog wel mee, maar zo’n stenen exemplaar, waarbij ik het gevoel krijg dat de eigenaar al zijn hele leven niet heeft kunnen poepen, vind ik niet echt charmant.

[i]Ha! Maar ik ben hier de schepper, dus plak ik gewoon de billen aan de borstkas en klaar is de romp. Op naar het gezicht.[/i]

Ogen moet hij wel hebben. Ik ben dol op ogen, de kleur maakt niet uit, als ze maar zo’n sluimerende boodschap achter de blik hebben. Het feit dat de bezitter van de kijkers iets denkt waar ik mijn vinger niet op kan leggen is al voldoende voor mijn onverdeelde aandacht en ondanks dat ik alle moeite doe om er achter te komen, wil ik het eigenlijk niet. Mijn fantasie is vaak mooier dan de feiten en dat wil ik graag zo houden.

[i]De ogen mogen blijven, weliswaar in een markant gezicht. Niet knap. Markant. Zo’n mooi woord. [/i]

De huid is wel het opwindendste orgaan van een man en dan met name een warme huid. Een heel klein beetje zweterig. Net genoeg om af en toe een flard lichaamsgeur langs mijn neus te laten zweven, die, als ik nog eens ruik, weer verdwenen is en me nieuwsgierig maakt. Heel af en toe ontmoet mijn vel onverwacht een warme soortgenoot, bijvoorbeeld bij de kassa van de supermarkt of op de markt, en daar kan ik erg blij van worden.

[i]De huid moet blijven, warm en stevig.[/i]

Ondanks dat handen erg leuke dingen kunnen doen, staan ze in mijn brein bekend als negatief. Met hoofdletters. De losse varianten mogen sowieso verdwijnen. Nét iets te vaak is, na een semi-vriendelijke begroeting, zo’n ding losjes om mijn middel geslagen om ‘heel per ongeluk’ richting het zuiden af te zakken. En meestal, welke kant ik ook opstap, volgt de hand genadeloos, tot het zijn doel heeft bereikt. Even knijpen. Alsof ik daar nu werkelijk opgewonden van wordt.

[i]Met één beweging hak ik de handen van mijn plaatje. [/i]

Mijn ‘perfecte man’ is wel van een heel bijzonder soort. Hij houdt inmiddels het midden tussen een slang en een halfopgeblazen opblaaspop. Overduidelijk zit zijn perfectie in zijn imperfectie. Hij past wel bij me. Ik ben ook enorm goed in imperfectie en dat, terwijl ik al mijn ledematen nog heb. Zou mijn vriendin dit bedoeld hebben toen ze die vraag stelde?

Als ze het nog eens aan me vraagt ga ik gewoon zeggen dat het om het totaalplaatje gaat en dat blond of bruin haar dan niet meer uitmaakt. Cliché, ik weet het, maar het is dan ook een vette leugen, die ik nooit van mijn leven toe ga geven.