Schijt op je vaderland

Mijn oom houdt nogal van heet eten.
Hij neemt dan ook altijd een fles water mee naar het toilet.
‘Om te koelen,’ grapt hij dan, maar het bleek helemaal geen grap te zijn.
Opeens begreep ik waarom ze in sommige toiletpotten van die kraantjes hebben die recht je kont in spuiten.
Vaak vind je ze in het buitenland, want daar eten ze natuurlijk gekruid.
Er ging een wereld voor mij open… Toen ik er verder over nadacht verbaasde ik mij over het feit dat er in honderden jaren vrijwel niets veranderd is aan het toilet.
Je zou toch mogen verwachten dat we naast hypermoderne jets, supercomputers met het formaat van een usb-stick of HD-fotolijstjes,
al lang een manier gevonden hadden om onze stront beter te verwerken.
Wat schetst de verbazing, we poepen ons kontsnot nog steeds in een gat waar een buis onder hangt.

Stel je eens voor. Er leven ruim zes miljard mensen op de aars..pardon aardbol. Dat komt grofweg neer op zes miljard drollen per dag. Per dag!
Na wat rekenwerk kwam ik uiteindelijk uit op drie miljard drollen per halve dag. Ongelooflijk…
(De mensen die twee keer per dag schijten en de mensen die weinig te eten hebben, dus tweeëneenhalve keer per week schijten, kun je tegen elkaar wegstrepen.)
De gemiddelde drol van een gezonde Hollandse jongen weegt 200 gram en die keukenweegschaal kan ik nu beter weggooien.
Vermenigvuldig dat maal zeven en je hebt bijna anderhalve kilo in de week.
Keer tweeënvijftig maakt dat ruim vijfenzeventig kilo per jaar. Het gewicht van een gezonde Hollandse jongen.
Ik begin er niet eens aan om dat keer zes miljard te doen.
Dan denk ik, waar blijft die stront? Verdwijnt dat allemaal in de dampkring?
Mijn kring dampt wel een beetje, maar dat zal toch niet? Kan iemand daar antwoord op geven?

Ik hoorde laatst een leuke anekdote. Waar gebeurd.
Een vriend van mij en tevens een talentvol fotograaf, moest naar China voor een opdracht.
Toen hij over de theeplantages liep, viel het hem op dat alle families hun eigen stront verzamelden. Stlont, noemen ze het daar.
Ze gebruiken hun uitwerpselen als mest voor de theeplant.
En o wee als er stront van een andere familie op hún thee komt.
Dan had je dus echt stlont aan knikkel, wat overigens schitterende kung fu oplevert.
De dagen daarna vonden mensen het vreemd dat ik steeds aan mijn thee rook.
Ik kon gelukkig niets bespeuren, maar dronk het toch iets minder enthousiast.
‘Kopje bruine thee Jan?’ Nee dank je…

Maar goed, die mensen begrijpen het dus. Die doen tenminste nog wat nuttigs met hun stront.
Laten we daar maar eens een voorbeeld aan nemen.
Uiteraard maakt ons klimaat het lastig om met z’n allen thee te gaan verbouwen. Hoogstens in Limburg.
Toch zijn er zijn talloze, wel haalbare toepassingen te bedenken.
Luie mensen met kleine kinderen weten hoe keihard poep kan worden.
Wat let ons dan om onze dijken te verzwaren met deze superspecie?
Wat houdt ons dan tegen om wegen opnieuw te bekleden met dit biologische wonderasfalt?
Het is goedkoop, ruimschoots voorhanden en de stank verdwijnt met de zon.
Mochten we toch te weinig hebben, dan kunnen we net als in de jaren zeventig onze Berberse vrienden van het platteland afhalen.
Die hebben ook nog eens grote gezinnen, dus tel uit je winst. Om over de goed doorvoede Poolse poepers maar niet te spreken.
Ik overdrijf hier enigszins, want we kunnen het best zelf rooien.
Denk er eens over na: what would Jesus do? Ik bedoel maar, ik heb ook geen idee trouwens.
Mijn plan heeft misschien nog wat schaafwerk nodig, maar dat het potentie heeft lijkt mij een zekere zaak.
Wie werpt de eerste steen? Ik denk ik nu…zo terug.