Schipholtaxi…..

Stressloos naar Schiphol rijden om ons in te schepen voor een week Gambia. Geen gezeur met parkeren, zoeken en gesjouw met koffers. Een heerlijk idee!
Dus we bestelden de Schipholtaxi. Die haalt je thuis op en zet je vlak voor de vertrekhal af. Achterover leunen en je met je ogen dicht laten rijden samen met wat andere passagiers. En terug vice-versa. Ideaal concept toch? Een kwartier eerder dan het afgesproken half zes in de ochtend kwam de minibus aanrijden. De chauffeur rende naar onze deur. ‘Wilt u alstublieft heel snel instappen, er is iemand die anders het vliegtuig niet haalt!’. We kieperden onze theeglazen leeg, grepen koffers en rugzakjes en struikelden met losse sneakers en open jassen de koude dijk op. De gordijnen waren nog dicht, het licht aan en de voordeur niet op slot.
Vóór de bus hing in de open zijdeur een man met de armen omhoog geheven. Hij was bijna kaalgeschoren, had een donkere bril op en droeg een spierwit gewaad: een soort Bagwanspook, maar dan niet oranje. ’Stapt u heel snel in, ik ben anderhalf uur te laat opgehaald, anders mis ik mijn vliegtuig.’

‘Goede morgen’ zei ik, nog duf, bij het instappen.
‘Helemaal geen goede morgen, slechte morgen, rotmorgen’ riep de witte opgewonden.
‘Racen, chauffeur, vliegen, ga maar over het verkeer heen, kom op, man’.
‘Anderhalf uur heb ik zitten wachten, een schande’. Dit tegen ons. We waren meteen wakker ofwel we dachten nog te dromen. Op de A2 ontstond de file al gauw: een ongeluk. De witte was in alle staten.
’Rij er langs, man, ga over de vluchtstrook, kom op!’ Een half uur oponthoud minstens.
Ik merkte dat we verkrampt zaten te kijken of ze nou toch alsjeblieft wilden gaan rijden.
Onze meegebracht broodjes met bacon en ei lagen vergeten in hun folie.
‘Heb je een telefoon, ik bel je baas,’ raasde sneeuwwitje. ’Ik moet naar India, een dure vlucht en als ik hem niet haal kost me dat duizend euro en ik heb afspraken daar’. Er werd met mevrouw tom- tom afgesproken een kleine vluchtweg te nemen. Het hielp enigszins. De bestuurder hield zich stom en doof. Wat ons niet onverstandig leek.

We konden weer door, al stagneerde het geregeld vanaf Breukelen, de normale ochtendspits.
‘Ik moet het allemaal zelf betalen, zelfs de trein terug naar huis, wat zit ik hier eigenlijk te doen?’ kreunde de witte tegen zichzelf. Over een half uur vertrekt mijn vlucht’. Ik ben China en Japan wel eens uitgezet – dit weer tegen ons – hoefde ik niks te betalen, mooi hè? Geen werkvergunning’. Hij glunderde even. We begrepen het verband niet.
Ik had nog nooit zo hevig naar de afslag Schiphol verlangd. We naderden, eindelijk.
‘Mensen, sorry, ik was geen gezellige passagier, sorry ook, chauffeur, ik ren meteen weg als we er zijn. Zelf ben ik altijd overal een half uur te vroeg, daarom is dit zo erg voor mij’.
‘ Zeker ook te vroeg geboren?’ opperde ik bijdehand. Niemand lachte.
We keken beduusd de witte schim na door de open schuifdeur die als een grote ooievaar de vertrekhal tegemoet vloog met alleen een rugzak.
Heel rustig werden onze koffers uit het bagageruim gehaald en op de vraag of het geen lastige baan was, zei de chauffeur. ‘Oh, daar ben ik immuun voor, hoor ik geeneens meer’. Zijn onbewogen gezicht sprak boekdelen, een beroepsmasker dat niet meer af kon.

Er restte ons nog twee uur om bij te komen voor we in het vliegtuig naar Gambia stapten. Die hadden we hard nodig.