To provide the best experiences, we use technologies like cookies to store and/or access device information. Consenting to these technologies will allow us to process data such as browsing behavior or unique IDs on this site. Not consenting or withdrawing consent, may adversely affect certain features and functions.
The technical storage or access is strictly necessary for the legitimate purpose of enabling the use of a specific service explicitly requested by the subscriber or user, or for the sole purpose of carrying out the transmission of a communication over an electronic communications network.
The technical storage or access is necessary for the legitimate purpose of storing preferences that are not requested by the subscriber or user.
The technical storage or access that is used exclusively for statistical purposes.
The technical storage or access that is used exclusively for anonymous statistical purposes. Without a subpoena, voluntary compliance on the part of your Internet Service Provider, or additional records from a third party, information stored or retrieved for this purpose alone cannot usually be used to identify you.
The technical storage or access is required to create user profiles to send advertising, or to track the user on a website or across several websites for similar marketing purposes.
9 reacties
troubadour · 19 november 2015 op 09:57
De erecties van van Gogh
Wanneer ik aan graanvelden denk, dan zijn het op de eerste plaats de graanvelden van van Gogh. Kleine graanvelden in een glooiend landschap, waar het graan eerst in klampen wordt opgestoken om te drogen, voordat het wordt opgeslagen in de graanschuur.
Van Gogh moet uren in dat prachtige landschap hebben vertoeft om de vrouwen vast te leggen, die het graan bundelden en opstaken.
Lang genoeg en misschien nog wel langer om ze te hebben zien plassen op het veld, terwijl ze hun wijde rokken optilden om ze droog te houden en zoals ze dan zaten als op een zitzak avant la lettre. Zijn erectie moet hem juist de passie en de amazure hebben verschaft om dat ondefinieerbare aan zijn beroemde doeken te verkleven. Datgene, dat zelfs de emotie los maakt in de meest hartvochtige mens.
Het graanveld, in het paradijs hoort een graanveld lezer en die eeuwige appelboom, die domme metafoor, desnoods in de periferie van zijn prachtige werk.
Niets vertelt Jeroen Krabbé over de erecties van van Gogh in zijn documentaire. De opwinding en de passie waarmee de meester zijn graanvelden moet hebben geschilderd, het kan niet anders!
Leefde Pierre Janssen nog maar..
Esther Suzanna · 19 november 2015 op 14:03
Ik weet nog van het graan, mijn handen strijken langs de wuivende halmen. Manshoog, ik hoef niet te buigen, dat doen zij en ik baan mij een weg en denk aan het kaf, eindelijk gescheiden van het koren. Ik weet nog wat ik dacht. Hier loop ik in de bergen van Frankrijk langs wegen die enkel van bergdorp naar bergdorp leiden met amper verkeer; rust. De berm onthutst enkel door een kruis. Hier reed een roekeloze, bevangen door een bocht of misschien dronken van het groen, de bergen en de stilte?
Ik weet nog dat ik dacht dat ik er was, daar waar ik altijd naar had verlangd. Ontsnapt uit de klauwen van een dwingende maatschappij, de stad met zijn felle lichten, uitlaatgassen en druk. Drukke massa, druk op sociale omgang, druk om niet zonderling te lijken in het bruisende Amsterdam.
Ik wist nog niet van het einde. Enkel een adempauze van enkele jaren om mij misschien een ijkpunt te geven, een punt om naar terug te keren? Ik wist nog niet dat eenzaamheid nog verder kon reiken dan alleen door hoge halmen dwalen, de taal niet spreken en verdwalen in onbekende steden. Ik wist nog niet van terugkeer, opnieuw beginnen, de massa nog drukker en drukkender. Ik wist nog niets van angst om te verliezen.
Ik wist nog niet van onrecht, vechten en klokkenluiders noch van oorlog, dichtbij, verlies en moed.
Misschien het graan wel, die wuivende halmen die keer op keer opnieuw ontkiemden, waar eenzame handen zijn langsgestreken, de allereerste korrel graan als oorsprong van een nooit eindigend groeiproces.
Ik denk nog vaak aan het wuivende graan, dat gevoel van een halm die door je vingers glijdt, tastbaar, aards en toch zo onontkoombaar vergankelijk als het leven.
Dees · 19 november 2015 op 15:12
(svdm)
pally · 19 november 2015 op 15:15
Prachtig!
pally · 19 november 2015 op 15:13
Graanvelden
Een onbeschrijflijke kleur hebben graanvelden. De kleur van gestolde zon. Zelfs als die niet werkelijk schijnt, zien graanvelden eruit of dat wel zo is. Het lijkt of iemand stukjes uit de zon heeft geknipt en enorm uitgerekt om daarmee de velden toe te dekken. Als ze nog groen zijn, ontroeren ze mij ook, maar vooral door de belofte dat ze al snel goudgeel zullen zijn. Zij laten in hun groen de belofte daarvan zien. Als ik mij graanvelden voor de geest haal zie altijd Noord-Frankrijk voor mij, waar glooiende heuvels in het voorjaar blinken van de halmen en met wind en zon samen sierlijke figuren maken die mij fascineren. Ik kan er naar blijven kijken. Als ik dan later een machine de rijpe aren zie rooien- of noem je dat anders bij graan?- voel me ik een beetje droef. Ja, ja, ik weet dat de aren brood gaan worden en wat is een fransman zonder stokbrood?
Maar toch… Ze waren zo onschuldig
Mosje · 19 november 2015 op 15:37
Volgens mij worden aardappels gerooid, en graan geoogst.
pally · 19 november 2015 op 16:11
Ja, natuurlijk Mosje, dank!
Mosje · 19 november 2015 op 15:41
Wat een mooie stukjes over graan, dat zou ik echt niet kunnen.
Ik kom niet verder dan het verzinnen van een nieuw spreekwoord
Als de hemel de aren vlist, verzuren de druiven.
Het slaat nergens op, maar klinkt wel mooi (vind ik zelf)
Esther Suzanna · 20 november 2015 op 00:38
?best wel.