Een meer mysterieuze plek kan ik me als klein jongetje niet voorstellen. Niets vergeleken bij de oorden die ik binnen de mij door mijn ouders opgestelde grenzen mag verkennen. Als tienjarige ben ik wijs en bepaald geen Dik Trom, maar het schuurtje van mijn opa, dat was ongekend.

Soms brandde er een vuurtje en rookte de kleine pijp die op het dak van het kleine schuurtje stond. Mijn opa rookte niet. Gelukkig maar. Ik had intussen de wildste voorstellingen gekregen. Een soort hut van opa Tom of een geheime commandopost met huursoldaten.

Vanalles maakte ik mezelf wijs. Maar naarbinnen gaan? Ho maar. Ho Chi Minh zou het geeneens durven. Een samoerai van supergeslepen kaliber moest je zijn. Opawaardig, wist ik.


Mien

Bewonder luidruchtig en verwonder in stilte

1 reactie

Nummer 22 · 7 januari 2019 op 14:48

Mijn opa en oma heb ik nooit gekend… in de tuin van mijn ouders had ik een boomhut met een touwladder die ik omhoogtrok zodat ik mijn eigen proejes kon doen met gevangen kikkers bijvoorbeeld

Geef een reactie

Avatar plaatshouder