Scripta manent

Ab imo pectore (uit het diepst van het hart) Verba volant (woorden vervliegen) Scripta manent (het geschrevene blijft).

Lees hoe Prlwytskovsky zich opwind, de boel helpt opjutten en genoegzaam het veld verlaat. Ab imo pectore :

uit het diepst van het hart vervloek ik die droplul met die donkerrode pausmobiel die invoegt vanaf de 3e linkerrijbaan naar de rechterrijbaan om direct de afslag te nemen waar onder andere ik, met mijn Peus, kom aanscheuren. Mijn voorganger is het met de voornoemde actie niet eens en dwarsboomt het asociale verschijnsel dat het een lieve lust is. Heftig remmen is het gevolg.

Bijna wordt mijn Peus geraakt maar door mijn doortastend en vooral vooruitkijkend optreden wordt een aanrijding vermeden. Het onbeschofte individu kijkt nergens anders naar en rijdt zonder meer de autobaan weer op; aankomend verkeer moet hun heil maar zoeken.

Verba volant:

Figuren achter voorruiten ballen hun vuisten en schreeuwen de onverstaanbaarste woorden, vanachter hun stuur, naar de zich misdragende chauffeur. De betiteling ‘zich misdragende chauffeur’ is nog te zoet, voor een voertuigbestuurder als deze. Halve zool, klootzak of woorden van gelijke strekking zouden beter op hun plaats zijn maarrrrr ….. woorden in het algemeen en scheldkanonnades komen niet aan bij het betreffende figuur. Mijn filosofie in dit soort situaties is dan ook: als twee woorden niet aankomen dan zijn 1000 woorden verspilling.

Scripta manent:

Onder aan de afslag bevind zich een stoplicht dat altijd op rood staat. Soms staat dat op groen maar dan ben ik niet in de buurt; dit even ter zijde. Het stoplicht staat dus op rood. Het ruziënde stel automobilisten zit zich te verbijten en stukken stuur verdwijnen gestaag naar de maaginhoud van de koetsiers; wachtend op groen licht kunnen zij nu geen kant meer op. Middelvingers die omhoog gaan, andere vingers die naar voorhoofden wijzen, stoomwolken die uit voertuigen opstijgen, passanten die de boel opjutten en dan springt eindelijk het licht op groen.

Als storend element komt er plotseling een agent met motor achter een boom vandaan. Hij heft zijn hand op naar de bestuurders ten teken dat zij moeten stoppen. Gewillig zetten zij hun voertuigen aan de kant en stappen uit. Schaapachtig kijkend lopen zij gebroederlijk op de agent af.

Agentmans trekt een map uit zijn binnenzak en begint met grote halen te schrijven. Ik zie gele bonnetjes wapperen terwijl oom agent gestaag doorschrijft; omstanders kijken genoegzaam toe.

Zoals gezegd: Scripta manent!