Seks Intercity

“Zullen we met de trein gaan?” Dat dit ene zinnetje zoveel teweeg kon brengen, had ik nooit durven dromen. Even een terugblik. Vorige week donderdag stond een bezoek aan de Tweede Kamer op het programma waar ik, samen met mijn collega Annemarie, een commissievergadering van het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap zou bijwonen. Omdat we onderweg vaak ‘werkoverleg’ voeren, leek ons reizen met het openbaarvervoer verreweg het handigst. Dus stonden we voor dag en dauw op Spoor 1 te wachten op de intercity naar Leiden. Daar vandaan zouden we overstappen op de trein die ons naar Den Haag zou vervoeren. Het was stervensdruk op het perron en ik heb nooit geweten dat er zoveel Alphenaren sporen. We twijfelden zelfs of iedereen wel in de treinstellen zou passen want naarmate de vertrektijd naderde, groeide het aantal reizigers explosief. Toen er een klein stipje treingeel aan de horizon verscheen, dromde de massa naar voren. En wij dromden gezellig mee. Met veel gepiep kwam de trein tot stilstand en natuurlijk stonden wij precies tussen twee treinstellen in waarvan de deuren zich sissend openden. We holden achter de meute aan om verzekerd te zijn van een zitplaats. We hadden tenslotte bijna tien euro neergeteld voor een kaartje.

Nauwelijks had de trein een golf reizigers uitgebraakt of we werden als vanzelf naar binnengedragen. Rugzakken, koffers, handen en ellebogen schoffeerden onze rug, borsten, armen en billen. We hadden geluk want net toen de conducteur op zijn fluitje blies, hadden wij ons naar binnengewurmd en een felbegeerde staanplaats bemachtigd. Met één hand en twee benen om een stang geklemd, bewaarden we ons evenwicht. Dit om te voorkomen dat we, bij elke geniepige hobbel, in de armen van een medepassagier zouden belanden. Als paaldanseressen slingerden we met elke bocht mee en probeerden ons zo elegant mogelijk staande te houden. We slaakten dan ook een zucht van verlichting toen een aantal reizigers bij station Leiden Lammenschans uit de trein stapte.

Helaas was het aantal instappers net zo groot zodat we onze palen moesten verlaten en naar een plek tussen de medereizigers werden geduwd. Plots voelde ik iets tegen mijn billen. Het was langwerpig en hard. “Er is iemand vreselijk blij om me te zien,” fluisterde ik ongemakkelijk tegen mijn collega. Doemscenario’s spookten door mij hoofd. Schoppen was onmogelijk en weglopen ook. Ik besloot om met mijn vuist naar achteren te slaan. “Kijk uit,” gilde mijn collega terwijl ze de vouwfiets, die achter mij stond geparkeerd, tegen probeerde te houden. Ze pakte het billenprikkende handvat beet en frommelde dat ergens tussen een trapleuning. Gierend kwam de trein tot stilstand. Station Leiden. Gierend slingerden we richting intercity die ons naar Den Haag zou brengen. Het was voor iedereen duidelijk; wij sporen niet.