SH! – Stilleven in Parijs – 1/2

Bij het opstaan verzocht Debby mij om met haar mee te gaan naar het spreekuur van de huisarts. Wat er aan de hand was in haar adembenemende lichaam wilde ze mij nog niet vertellen, maar de aard leek mij, navenant aan de serieuze toonzetting van haar verzoek, zorgwekkend.
Godverhoede dat dit de, tussen neus en lippen door, letale boodschap zou zijn die uiteindelijk het einde van ons samenzijn hier op aarde zou betekenen. We konden immers niet zonder elkaar. Liesje had zich die ochtend zelf aangekleed en zat beneden zo trots als een pauw in haar kinderstoeltje te wachten op haar boterham. Ze pulkte onhandig aan het labeltje dat onder haar kin uit het hemdje stak. Na het ontbijt brachten we Liesje naar school, waarna we doorliepen, op weg naar het vonnis.

Het korte loopje vanaf de school naar de praktijk van de medische rechtbank verliep zwijgend en omarmd. Eenmaal plaatsgenomen op de koude bakelieten stoeltjes van de wachtkamer nodigde een tijdelijke kamergenoot ons ook niet uit tot communicatie. Hij had het syndroom van Gilles de la Tourette en in die hoedanigheid vulde hij de kleine wachtkamer onbedoeld met de meest vreselijke ziektes en obsceniteiten. Repeterende ‘kak, kut’ en ‘hoerhoer’ of de combinatie daarvan blafte hij ons uit volle borst toe. De akoestiek van de ruimte hielp hem daarbij niet te kalmeren. Hij werd duidelijk getriggerd door de nagalm welke hij veroorzaakte met zijn harde kreten.

Gelaten zocht ik weer naar woorden welke nooit de juiste zouden zijn en besefte dat de schimpende man tegenover ons daar altijd last van had. Alhoewel in dit geval de locatie goed combineerde met zijn onverdroten verwensingen. In stilte hoopte ik van harte dat de dokter een meer hoopvolle diagnose over mijn Debby zou gaan stellen.
De wachtruimte was koud. Zonder jas zou je er nog verkouden worden. Nog killer klonk een onverwachte, mechanische stem uit een aan de wand bevestigde speaker. ‘Mevrouw Verhoeven!’ Sprak de speaker streng. De man tegenover mij reageerde geschrokken met een diaree aan hevige tics en ongecontroleerde bewegingen. De daarop volgende hoeren waren niet te tellen.
Vanuit zijn praktijkkamer hoorde de dokter klaarblijkelijk ook de stortvloed aan oerkreten. Bruut en kil beantwoordde hij zijn waarneming via de speaker met; ‘Ach, mijnheer Bensdorp, u bent alsnog gearriveerd. Nog even geduld alstublieft.’ Later in de dokterskamer kon ik de arme man inderdaad nog horen.

Bij binnenkomst bleek de praktijkkamer naargeestig te zijn ingericht. Het skelet dat achter de helpdesk van de dokter hing had het echter, gezien zijn macabere grimas, prima naar zijn zin. De spanning die ik bij me droeg, trachtte ik na het plaatsnemen te breken door de dokter te wijzen op de status van zijn houten vriend achter hem. ‘Wat had die?’ vroeg ik hem losjes. Maar de dokter zat er niet voor mijn grapjes. Hij beantwoordde mijn vraag met; ‘Mevrouw Verhoeven, wat kan ik voor u betekenen?’

‘Ja dokter, doet u mij maar een spiraal!’ Deelde Debby de dokter mee. Met een schuin en verwachtingsvol oog op mij gericht, begon ze bij het uitspreken van die memorabele boodschap guitig toing, toing, toing op haar stoel heen en weer te wippen. In gedachte voegde ik de dokter toe dat ik die dan wel zou willen aanbrengen.
Meer kwaad dan gerustgesteld hoorde ik vervolgens de uitleg over de voor- en nadelen van de dokter aan. Na het uitschrijven van een doorverwijzing naar een kliniek die spiralen aanbrengt, verlieten wij de dokterspraktijk.

Eenmaal buiten gekomen vroeg ik Debby om mij nooit meer zo te laten schrikken. Maar ze zat nog te vol van haar intuïtieve grapje en ontweek mijn vraag. ‘Vandaag is de eerste dag van mijn nieuwe carrière,’ sprak ze trots. Bevangen door die ruwe deining welke zij te pas en te onpas veroorzaakte, begreep ik op dat moment de overeenkomst niet tussen spiraal en carrière. Pas na thuiskomst werd het mij duidelijk wat ze met haar nieuwe loopbaan bedoelde.

Debby had het voornemen om te gaan kunstschilderen. Nog voordat ze ooit een penseel had aangeraakt, bedeelde ze zich een rol van betekenis in kunstschilderland toe. ‘Eat your heart out, Ans Markus!’ zei ze, nadat ze mij had verteld wat haar werken opleverden. Een maand daarvoor had ze bij de Bouwmarkt reeds twee grote planken persplaat gekocht en bij een speciaalzaak in Den Haag waren alle overige benodigdheden ingekocht. Twaalf kwasten, acht tubes olieverf van het merk Rembrandt, lijnolie en een palet….