Sheba

Ik kan niet geloven dat het alweer zo lang geleden is. Je was altijd al een stuk kleiner dan je broer, maar niemand vond het vreemd. Iedereen vond je juist zo lief en zo schattig. Sheba, mijn allerliefste kat. Niemand kan zich voorstellen hoeveel je van een dier kan houden. ‘Het is maar een dier’ hoor je dan. Wat nou, het is maar een dier. Wel mijn dier. Ik hield zielsveel van haar. En ik houd nog steeds van haar. Ze was klein, heel klein. Maar ook weer niet zo uitzonderlijk klein, dat het raar was voor haar leeftijd. Vijf jaar was ze, toen ze opeens stopte met eten. We dachten dat ze last had van haar tandjes, en kochten veel blikvoer, maar ook dit wilde ze niet. Dus gingen we naar de dierenarts. Die constateerde dat ze al vanaf haar geboorte een nierafwijking had.

Sheba was niet meer te redden. Natuurlijk hebben we het geprobeerd, je pakt elke strohalm aan om haar leven te redden. Maar een week later moest Sheba alsnog worden ingeslapen. Ik zie haar nog voor me. Zoals ze daar lag, zo lief en kwetsbaar, ze leek gewoon te slapen. Ik wilde niet bij haar weg, maar het moest, natuurlijk.

Ik had iets met Sheba en met haar streken. Natuurlijk mocht ze niet over de bank lopen, maar als mevrouw over de bank wilde lopen dan deed ze dat ook en probeer haar dan maar eens tegen te houden. Je vraagt je af of je de deksel wel op de pan met spaghetti hebt gedaan, of ze komt aanlopen, helemaal onder de spaghettisaus. Dat was Sheba.

Als ik verdrietig was, kwam ze me kopjes geven en als ze je dan aan keek, leek ze te zeggen: ‘Wat is er mis? Ik ben er nu toch?’ Zo was Sheba ook. En een echte kat natuurlijk. Haar broer niet, die zet je op je schoot, je zegt hard: ZIT en hij blijft zitten. Sheba niet, die bepaalde zelf wel wanneer ze jou met een bezoekje van haar zou verblijden. Wat hebben we allemaal wel niet met haar meegemaakt. Dat ze de weg kwijt was geraakt en niet meer thuis kwam, we hebben dagen lopen zoeken door heel de wijk, maar ze bleek opgesloten te zitten in de schuur van de overburen, dat ze gif op had wat door onze buurman de plantenliefhebber was rondgestrooid. Ook dat overleefde ze. Sheba was zo sterk, maar dit mocht ze niet overwinnen.

Hoe je zo van een dier kunt houden? Huisdieren zijn geweldig. Ze geven jou al hun liefde, zonder er iets voor terug te verwachten. Alles wat ik heb gedaan is al mijn liefde op Sheba richten. En nu is ze er niet meer. Al een hele tijd niet. Natuurlijk slijt het verdriet, maar nu komt het terug alsof het nooit is weggeweest. Ik kan haar nooit meer aaien, aanraken, kroelen, kopjes terug geven, kusjes geven. Nooit meer. Helemaal nooit meer.

Laatst had ik een droom. Ik zat in het gras en huilde, toen Sheba aan kwam lopen. Ze liep op me af en gaf me kopjes. Terwijl ze me aankeek leek ze te zeggen: Wat is er mis? Ik ben er nu toch?