Sire. Ik voel me nog steeds als een bang klein kind dat wordt berispt door de grote boze televisie. Ik ben vooral bang voor Sire, de propagandavereniging met een naam om U tegen te zeggen. De beelden van vuurwerkstompjes, overkookte kinderen van onoplettende ouders, schreeuwende ouders aan het voetbalveld. Het staat allemaal op mijn netvlies gebrand en is als een laatste opvoedkundige tik in mijn geheugen gegrift. Vuurwerk steek ik nauwelijks meer af, kinderen wil ik niet meer, schreeuwende ouders boezemen me angst in. Als Sire een kind zou hebben, zou dit kind janken en zouden papa en mama Sire nog harder janken om hun kind een spiegel voor te houden. Als het kind papa speels zou slaan, zou het een flink pak rammel terugkrijgen. Schelden, vloeken, alcohol drinken, de familie Sire laat het allemaal zien en profileert zich als een gewelddadig Tokkie-voorbeeldgezin. Ik dacht met Sire in een oneindige negatieve spiraal te zitten. Tot ik Supernanny op tv zag.

Ik ben dol op Supernanny. Ik ben gek op haar voorkomen als dikke knuffelbare zeekoe in paars mantelpakje, waarin veel te dikke tieten zijn geperst om moederlijke gevoelens op te kunnen wekken. Ik ben dol op haar tuttige schoentjes en de grote rechthoekige bril waar ze streng doch rechtvaardig overheen kan turen. En ik ben absoluut overweldigd door haar zwarte paraplu, waarmee ze als Mary Poppins door het hele land kan reizen. Maar bovenal houd ik van haar positieve benadering van vervelende etters. En ik zou willen dat zij ’s lands bekendste propaganda-instelling eens pedagogisch verantwoord aan de oren zou willen trekken.

Supernanny heeft voor alles een oplossing. Ze stelt regels op, negeert ongewenst gedrag en geeft veel positieve aandacht op het moment dat het kind zich heeft aangepast. Supernanny zou de laatste grote opvoedkundige campagne van Sire dan ook heel anders aanpakken. ‘Hoe onbewust asociaal ben jij?’ is nu de grote vraag. Het is gebaseerd op een onderzoek naar de grootste ergernissen van toch al geërgerde Nederlanders. En daaruit is een campagne vol ergernissen voortgekomen. En plotseling zie ik ook overal mensen die hun tas naast zich in de trein laten staan, vuilnis en hondenpoep op straat, bellende mensen in de rij voor de kassa. En ik erger me dood.

Dus wat zou Supernanny doen? Als ik Supernanny zou zijn, zou ik direct stoppen met het storen aan anderen. Dat is zo passief. Je ergeren is iets voor zwakke mensen die hun mond niet open durven te trekken en zich onmachtig voelen om de situatie te veranderen. Ergeren is laf. In plaats daarvan zou ik het negatieve gedrag van iemand zien en erop af stappen. Ik heb een mond, er zit een tong in die allerlei rare bewegingen kan maken en dus ook de kunst verstaat om te vragen of ze even hun tas opzij willen zetten, zodat ik kan zitten in de trein. Of ze even een telefoon uit willen zetten, of achteraan de rij willen staan. Dat ze hun eigen vuilnis gewoon weggooien, zoals het hoort. Om daarna ‘dankjewel’ te zeggen. Voor de vorm. En om de stoorzender positief te benaderen. We hebben allemaal die middelen om assertief te zijn. Maar niemand laat zien hoe dat kan.

Sire kan beter breken met haar negatieve Tokkie-spiegel. Ergeren doen we toch al allemaal. Maar Sire kan alleen maar spiegelen, omdat het positieve element ontbreekt in de organisatie. Anders zouden we al lang oplossingen zien bij de voorgespiegelde problemen. En die kunnen we goed gebruiken van een organisatie als deze. Er is nu eenmaal niet altijd een dik wijf met een lelijke strenge bril in een oversized paars mantelpak aanwezig om ons persoonlijk te laten zien hoe het wél kan.


15 reacties

Garuda · 7 april 2009 op 18:25

Een leuke vergelijking, Supernanny en familie Sire 😀

De media weerspiegelt te veel de realiteit in plaats van dat ze nu ook echt met oplossingen komen. Ze laten ons inderdaad alleen maar nog meer ergeren. Ik sluit me aan bij jou om er wat van te zeggen als ik het zie. Het is alleen al zo ver-asocialiseerd dat je moet uitkijken tegen je wie je wat zegt, anders is er weer sprake van zinloos geweld. Heerlijk, onze sociale samenleving!

arta · 7 april 2009 op 18:34

Neus, wat kun jij schrijven!
Een column zoals een column hoort te zijn. Krachtig, origineel, een duidelijke mening.

SIMBA · 7 april 2009 op 18:56

Wat een goede column Neus!

LouisP · 7 april 2009 op 20:40

Potverdorie, N.
zoals je het zo schrijft is er geen speld tussen te krijgen.
Dat iedereen de middelen heeft om assertief te zijn zou kunnen kloppen, maar of iedereen er iets positiefs mee kan doen is nog iets anders. Dat die laatste maar eens begint om jouw krachtige column goed te lezen.

prima!

L.

lisa-marie · 7 april 2009 op 22:09

Hij is goed !
Zo had ik het nog allemaal niet bekeken.
Bij deze schoot ik in de lach. 😀
[quote]Ik heb een mond, er zit een tong in die allerlei rare bewegingen kan maken en dus ook de kunst verstaat om te vragen of ze even hun tas opzij willen zetten, zodat ik kan zitten in de trein. [/quote]

KawaSutra · 7 april 2009 op 22:34

Je hebt helemaal gelijk Neus, zo had ik het ook nog niet bekeken. Sire is bepaald niet opvoedkundig bezig zo, integendeel. Goed om op deze manier de ogen te openen. Sterk geschreven!

champagne · 8 april 2009 op 00:54

Leest als een trein (waarin iedereen een zitplaats heeft) 😉 Sterke column!

Sire spiegelt vaker een eenzijdig beeld. Zo zijn in veel spotjes over kindermishandeling of huiselijk geweld, de mannen meestal de boosdoener, iets dat niet helemaal klopt met de realiteit.

Mien · 8 april 2009 op 08:58

Uiteraard heb ik ook veel liever dat Supernanny mij haar (wild)spiegel voorhoudt dan dat Sire dat doet. 😆
Maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat de maatschappelijke spiegel die Sire gebruikt om ook bij de Tokkie’s binnen te dringen absoluut noodzakelijk is.

De column vind ik mooi aan elkaar geregen en het contrast Sire versus Supernanny werkt sterk en louterend.

Daarom vind ik het een goede column!
Puntje van kritiek: gebruik geen afkortingen in titels als je ze ook voluit kunt schrijven.

Mien (reetje heeft ook een wildspiegel!)

Anne · 8 april 2009 op 09:23

Erg leuke column!

Ma3anne · 8 april 2009 op 09:41

Sire kan beter de boer opgaan, als hij werkelijk resultaat wil zien, denk ik. Dat is de kracht van Supernanny: goed voorbeeld doet goed volgen. Met enkel plaatjes laten zien bereik je niet zo veel in het opvoeden.

De negatieve toonzetting van Sire heb ik altijd al ergerlijk gevonden.

Wederom een goed stuk, Neus! De afkorting in de titel is mijn enige puntje van kritiek. Had gewoon voluit gekund.

pally · 8 april 2009 op 10:03

Goed en krachtig geschreven stuk, Neus , een echte column en een originele vergelijking. Zo die veren staan op je hoed!

Alleen wat kleine taaldingetjes:
[quote]Ergeren is laf[/quote]
Moet volgens mij zijn ; zich ergeren of je ergeren
([quote]het storen aan anderen[/quote]
Zich storen aan anderen
wederkerige werkwoorden, toch?

Nou ja, het blijft een goeie, hoor. En ik ben het absoluut volmondig met de inhoud eens!
:toeter:
groet van Pally

Neuskleuter · 8 april 2009 op 21:27

Bedankt!

@LouisP: het is inderdaad de vraag hoe het bij sommige assertieve mensen uit de strot komt op het moment dat ze vragen of een tas opzij kan, haha. ‘Kan ik hier zitten?’ klinkt natuurlijk al heel anders dan ‘Jezus man, doe eens niet zo asociaal en zet die lelijke tas van je eens opzij, anders ga ik erin pissen!’ 😀

@Mien, Ma3, Pally: jullie hebben gelijk over de titel! Ik zal er de volgende keer op letten.

@Pally: Dank je! Ik twijfelde bij het schrijven inderdaad wat daarover, leuk dat je het hier nog aanstipt.

Neuskleuter · 8 april 2009 op 21:31

@Bitchy: kan je je die reclame van Sire nog herinneren waarin kinderen te weinig vrije tijd hebben? Sire vond dat kinderen van hot naar her werden gesleept, naar sport, bijles, bijbaantje, zodat ze geen vrije tijd meer hadden. Daar moeten ze nu toch op terugkomen: het blijkt namelijk dat kinderen die zoveel te doen hebben, zich vaak gelukkiger voelen dan kinderen die minder te doen hebben. De exacte zin uit een onderzoek dat ik laatst las was: ‘Kinderen die veel activiteiten hebben, waarderen deze ook nog eens hoger dan kinderen die minder activiteiten hebben.’

Om maar een ondersteunend voorbeeld te geven van jouw stelling dat Sire niet altijd de juiste realiteit voorspiegelt..

Enneuh, Mien: stiekem ben ik het wel met je eens dat zo’n spiegel wel nodig is. Maar het kan wel eens anders; niet elk onderwerp hoeft negatief benaderd te worden.

DriekOplopers · 9 april 2009 op 08:50

[quote]We hebben allemaal die middelen om assertief te zijn. [b]Maar niemand laat zien hoe dat kan.[/b][/quote]
Jawel hoor. Ik doe het iedere week een keertje voor:
[quote]Even met de Tokkies gebeld: “Goedemiddag, Oplopers hier…”[/quote]
😀

Goeie column trouwens, Neus!

Dees · 9 april 2009 op 09:13

Supernanny vind ik ook geweldig. Wat zou ik die graag verplicht neerzetten bij een aantal families 🙂 En SIRE is een beetje de calvinistische tak van de voorlichting. Woorden als positieve benadering zijn dan een beetje vies.

Erg goed geschreven. Ik vind Fok niet zo heel veel aan, maar het komt jouw columnistengehalte ten goede, heb ik het idee.

Ps. Wil je supernanny geen dik wijf noemen, reserveer dat ook maar voor Fok 😉

Geef een reactie

Avatar plaatshouder