Sisyphus

De zwaartekracht staat weer eens op het punt zijn rol te vervullen in mijn eigen uitvoering van ‘De Mythe van Sisyphus’. Na veel geduw en klimwerk, sta ik wederom boven op de berg. Vóór mij ligt de loodzware rots, die ik voor de zoveelste keer de berg op heb weten te rollen. Ook nu weer zie ik de rots uit zichzelf bewegen, langzaam maar zeker, richting de rand van de berg.

Ik weet wat er volgt… het scenario heeft zich al zovele malen afgespeeld. Uiteindelijk eist de zwaartekracht van het bestaan zijn tol weer, en zal de steen wederom de berg afrollen.
Terwijl ik op adem kom, bestudeer ik de rots… mijn eigen, unieke rots. Zijn vorm en gewicht zijn veranderd in de loop der jaren. Iedere val omlaag, en elke reis omhoog heeft bijgedragen aan zijn huidige vorm. Ik krijg echter niet veel tijd om de rots beter te bestuderen, omdat hij weer over de rand kiepert, tuimelend en stuiterend vind hij een -wederom uniek- pad naar de voet van de berg.
Moedeloos sla ik mijn handen voor mijn ogen en vraag mezelf af waar ik nu weer de motivatie en kracht vandaan moet halen om de rots omhoog te krijgen.

Als ik mijn handen voor mijn ogen weghaal vallen me de littekens op. Door de tranen heen zie ik, op een of andere manier, helderder, alsof de tranen kristalliseren tot een geleider van een filosofische boodschap.
De groeven en scherpe kanten op de rots, de littekens op mijn handen, ze zijn identiek maar gespiegeld. Het vallen- en omhoog duwen van de rots heeft unieke, kunstzinnige afdrukken achtergelaten. Het pad omhoog, de val naar beneden, ja, zelfs de vorm van de berg beïnvloeden het lijnenspel op mijn handpalmen en de rots.

Langzaam neemt een kalme berusting de plaats in van moedeloosheid: misschien is er geen enkel ander doel in het leven dan het creëren en aanschouwen van vele unieke wegen, zowel omhoog als omlaag. Misschien is het leven is niets meer dan kunst.
Absurde kunst.