Slagboom

Een snelle blik op de spreuk op de deur. Dovemansogen. Blindemansoren. Niet bang zijn, wonden bedekken, schouders iets verder naar achteren, kin iets meer omhoog. En vergeet die kraag niet. [i]Zie ik daar een kreukel?[/i] En dan is er de spiegel: die snelle ontmaskeraar. [i]Wat is er met mijn gezicht? Wat is er in godsnaam met mijn gezicht?[/i] Terug de slaapkamer in. Nog even het bed rechttrekken. Een vlek die niet opvalt. [i]Misschien toch maar bedekken.[/i] Opnieuw de kast open. Oog in oog staan met kleding voor alle gelegenheden, maar nooit in de goede kleur en nooit in de juiste snit. Kiezen. Denken. Opnieuw een keuze maken. Wie zei dat het leven gemakkelijk was?

[i]Hij: vastberaden stem, gehuld in een overhemd voor het laatst gedragen op een crematie.
Zij: zwijgzaam, een houding duidend op algehele verslagenheid – een ramp.[/i]

Nog tijd genoeg om terug te kijken op de laatste paar jaar en het hoofd te belasten met alles wat niet gegaan is zoals het moest gaan. Tijdens het ontbijt overvallen worden door misselijkheid. Proberen niet te kokhalzen om vervolgens ongenadigd te kotsen. Ingewanden die er binnenstebuiten weer uitkomen en hersenen die aanvoelen als doorgekookte soep.

En dan gaat de telefoon. Rottelefoon. Maar hoe moeilijk is het om een stem te forceren?

“Ben ziek. 39 graden. Het heerst, ik weet het. Hoop er snel weer te zijn.’

Vreemde rituelen, altijd dezelfde vreemde rituelen. Pillen voor dit. Pillen voor dat. Te moe om na te denken. Teveel nagedacht om verstandig te zijn. Hoe voller de hand, hoe leger het hart. Iedere stap is verspilde energie.

[i]Hij: ‘Houden van doet niet meer ter zake. Wie ben ik om jouw grenzen te bepalen?’
Zij: ‘Ik zou het haar willen hebben van een hond; haar dat met korte stukjes glad in elkaar valt.’[/i]

En langzaamaan wordt het avond. Tijd voor de alleenwonende-werkende vrouw om een ei te bakken, de was zonder uit te sorteren in de wasmachine te doen, hoopgevende citaten van schrijvers uit alle windstreken te lezen en om tot de conclusie te komen dat rode wijn nog niet eens zulk slecht gezelschap is.

En dan gaat de telefoon. Rottelefoon. Maar hoe moeilijk is het om een stem te forceren?

“Het gaat prima. Vanavond? Hoe laat had je in gedachten? Half tien. Ik zal er zijn.’

Plannen maken, toekomstdromen, haast maken, partner vinden. Opnieuw de kast openen, oog in oog staan met kleding voor alle gelegenheden, maar nooit in de goede kleur en nooit in de juiste snit. Het gezicht maskeren met verf. Schouders naar achteren. Zelfvertrouwen veinzen. Een snelle blik op de spreuk op de deur. Inprenten nu. En nooit meer vergeten.