Slet

Wanneer ik donderdags terug kom van mijn danslessen begint het al een beetje te schemeren. Het stukje waar ik langs moet fietsen is altijd erg stil, en ik voel me er niet prettig. Op tv had ik gezien dat als je zelfvertrouwen uit wil stralen, zodat mensen je niet snel te grazen durven te nemen, je zelfverzekerd van je af moet kijken, neus in de lucht. Zo fiets ik dan ook op een donderdagavond naar huis. Op een gegeven moment staan er vier jongens midden op het fietspad. Twee jonge jongens en twee wat ouderen. Een van de jonge jongens zegt tegen de andere drie: “Ga even van het fietspad af, er komt een mevrouw aan.” Ik lag diep van binnen dat ze me al mevrouw zien en verwonder me over het feit dat het jongentje mevrouw zegt, en geen ‘wijf’ of iets dergelijks zoals tegenwoordig onder de jeugd erg populair is. Ik kijk het jongentje vriendelijk aan en fiets rustig verder. Totdat ik ineens achter me hoor: “Nee, het is geen mevrouw maar een slet!” Blijkbaar dacht het andere jonge jongentje er anders over. Om zulke dingen word ik verschrikkelijk kwaad. Ik begin meteen te roepen: “Kom dan hier en zeg het nog eens.” Op een of andere manier kan ik het niet hebben dat ik op straat nageroepen wordt. En waarom ik een slet zou zijn begijp ik helemaal niet. Ik heb al bijna 7 maanden een vriend, en in die tijd heb ik nog niet eens aan een andere jongen gedacht, laat staan gekeken. Aan mijn kleding kon het ook niet liggen. Verhullender kan haast niet. Zwarte lange broek aan. Een jas eroverheen die ik helemaal dicht had vanwege de kou. Misschien komt het door mijn blonde haar. Maar het zou ook een heel grof vooroordeel zijn als elke blondine een slet zou zijn. Ik vond het in iedergeval erg onterecht dat ik zo genoemd werd, en wilde het die jongen dan ook uitleggen. Eerst verbaal, en als dat niet werkte zou ik wel eens verder zien. Ik kan een aardige klap uitdelen. Eigenlijk oneerlijk tegenover zo’n klein ventje, maar ja, moet hij me maar geen slet noemen. Het jongetje fietst met zijn vrienden achter me aan, hetgeen me niets kan schelen, ik kan ze toch wel aan. Ik ga expres wat langzamer fietsen zodat ze me bijna wel in moeten halen en ik er nog wat van zeggen. Dat gebeurd dus ook, en ik zeg op mijn kwaadste toon: “Moet je mij nog een keer slet noemen, zul je zien wat er gebeurd. En waarom ben ik eigenlijk een slet, vertel mij dat eens?” Het jongentje loopt rood aan en begint te stotteren: “Sorry, het was maar een grapje.” Ergens had ik wel een beetje medelijden met het jongentje, net zo jong als mijn broertje, en dan is een meid van 6 jaar ouder boos op je. Ik concludeerde maar dat het hem echt speet, en zei dat hij het nooit meer moest zeggen. Vlug fietste hij weg uit mijn zicht. Ineens vraag ik me af waar ik dat jongentje toch van ken. Na lang denken weet ik het weer. Zijn zus heeft bij me in de klas gezeten. Staat nogal bekend in mijn woonplaats als ‘het meisje die alles pakt wat in de buurt komt’. Twee vliegen in een klap, ik weet wie het jongentje was, én ik weet de definitie van ‘slet’.