Facebook neemt het sociale leven van mensen over. Sinds vorige jaar ben ik dan toch gezwicht voor de site waar iedereen boven de dertig zijn hebben en houden publiceert. Dit na de zoveelste keer via via nieuws te hebben gehoord van een vriend over een vriend die nog geen eens persoonlijk contact met elkaar hebben. Ze zijn namelijk vriendjes via Facebook, omdat ze elkaar kennen van mijn verjaardag.
Mensen lijken tegenwoordig alles met elkaar te bespreken via Facebook. Om je emotie te delen over het net niet halen van de gouden plak van Jan Smeekens hoef je alleen even op Facebook in te loggen. Nee, niet inloggen, want je hebt aan Mark Zuckerberg hoogst persoonlijk aangegeven dat hij je automatisch moet toelaten tot zijn wereld in ruil voor inzage in je leven. Eenmaal op Facebook hoef je alleen een vriend op te zoeken die ‘0,012’ seconden heeft ingetoetst en via het virtuele café kan je je ei kwijt.
Ja, de ‘0,012’ is genoeg informatie voor iedereen om met elkaar te communiceren. Waarom schrijven we niet meer met volledige zinnen. De gewoonte is elkaar aan te spreken met bijvoorbeeld ‘u’, een werkwoord te gebruiken en minstens een onderwerp. Met de introductie van de korte berichten services is een het verval van onze taal begonnen. De introductie van smiley’s is onze taal bijna fataal geworden.
Ik moet bekennen dat ik er ook aan mee doe. Dan wel ouderwets, met mijn vingers automatisch zoekend op het toetsenbord naar de letters om “Hallo vriend hoe gaat het met je?” in te toetsen. Met andere woorden “HA m8, Hoest?”. Als mijn vader dit bericht krijgt, dan zou hij zich afvragen of ik de avond ervoor heb doorgehaald in mijn stamkroeg en ik mij een beetje ziekjes voel.
Waarom ik ouderwets ben? Ik als ervaren IT-er krijg tijdens het sms-en van een vriend, van een wat oudere vrouwelijke collega van de administratie, de vraag of ik swypen ook zo irritant vind. Swypen? Je weet wel met je vingers van letter naar letter bewegen, om een woord te schrijven in plaats iedere letter in te typen. Ik heb haar schaapachtige aangekeken niet wetende hoe te reageren. Ik ben van ons tweeën toch de nerd?
Met de Whatapp van deze wereld is het er het herstel ingetreden. Je bent niet meer beperkt om je boodschap over te brengen in 160 karakters. Helaas verkeerd! Door deze manier van communiceren is onze zinsbouw nog meer gedevalueerd. De zinnen worden in Whatapp namelijk niet meer afgemaakt. De druk op de enter-toets is zo gedaan waardoor een zin meestal in drie of meer delen wordt geschreven. ‘He Piet’, enter, ‘Hoe is het’, enter, ‘Met je?’.
Van de week ben ik pijnlijk door mijn telefoon op de vingers getikt. Ik moest een sms sturen, omdat Whatapp eruit lag. In plaats van één bericht, stuurde ik drie berichten naar een vriend. ‘Hallo Paul, bedankt voor de uitnodiging’, enter, ‘ik ben graag op je vriendin’, enter, ‘haar verjaardag aanwezig’. Helaas kwam het laatste bericht de volgende dag pas aan wegens een storing bij de provider.
Vanaf heden gebruik ik telefoon functie op mijn smartphone weer om de opnieuw in leven gebrachte vrijdagmiddag borrel in een echt café te verifiëren.
3 reacties
Mien · 25 februari 2014 op 12:16
Elke toepassing heeft zijn eigen gebruikers. Maar owee, als je voor het grote gemiddelde gaat. Stond laatst in een winkel om mijn eerste Smartphone te kopen. Ik kon kiezen uit wel meer dan 100 telefoons. Ik kwam mijn eigen telefoon inruilen. Tegen korting. Maar die accepteerden ze niet. Heel even heb ik overwogen om het bakelieten toestel door de raam van de winkel te gooien. Ik wacht totdat we met onze gedachten alleen al kunnen communiceren. Gratis. Goede column by the way. Ik dacht, ik schrijf de reactie maar eens in heel veel woorden. 😉
troubadour · 26 februari 2014 op 09:07
Ik heb er geen verstand van, het gaat aan mij allemaal voorbij.
Toch vond ik het een interessante column, alleen al omdat je schrijft dat je een hekel aan smiley’s hebt. Ik heb er ook de pest aan en gebruik ze nooit, die voorverpakte emotie uit een bolletje.
Spencer · 26 februari 2014 op 11:02
Alweer jaren geleden las ik een gesprek tussen Youp van ’t Hek en Adriaan van Dis die zich ergerden aan al het gelul via mobieltjes dat ze ongevraagd overal moesten aanhoren. En volgens Youp ging het nergens over. Van Dis zei: Het ging altijd al nergens over, alleen kunnen we dat nu hóren. Daar moest ik wel om lachen.