Sokschoentjes

Vers getrouwd en allemaal nieuw: samenwonen, koken, samen slapen.
Dat laatste en vooral de seks, die dagelijks voorhanden is, wennen het snelst.
Over voorbehoedsmiddelen praten we niet. Op de een of andere manier plannen we niks. Maar blijkbaar zijn we een vruchtbare match, want zonder nog één enkele menstruatie blijk ik al zwanger. Oudere mensen om ons heen noemen dat glimlachend: ‘van de beddenplank af’. Ik krijg een kind. Net drie en twintig zal ik dan zijn.
Niet abnormaal vroeg in de jaren ‘60.
Ik verheug me er op en voel me trots. Alsof het iets heel uitzonderlijks is. Nou ja, iets uitzonderlijks? De wereld blijkt opeens propvol zwangere vrouwen en vrouwen met baby’s in kinderwagens.
Van die hele hoge wagens in donkerrood of donkerblauw. Een rij plastic poppetjes aan elastiek, vóór de kap langs gespannen , een roze of lichtblauw dekentje en daaronder een spierwit lakentje met kant. Helemaal voorin ontwaar je in het duister van de kap een piepklein plukje donshaar. Speciale geur ook: iets van zoet en zuur gemengd, heel subtiel.

Er is bij mij nog geen spoor van een buik te zien, maar ik koop vast piepkleine schoentjes met zacht buigbare zolen en eraan vast zittende sokjes: wit met een olifantje erop. Dromerig wrijf ik er met mijn vingers over.

Overdag voel ik me behoorlijk eenzaam. Moederziel alleen in ons nieuwe huis en een echtgenoot die lange dagen maakt in het familiebedrijf. Mijn zus die drie jaar jonger is, komt gelukkig geregeld een weekje logeren. Dat voelt fijn, vertrouwd. Eigenlijk weet ik me niet zo goed raad met al die tijd. Waarom ben ik niet gewoon blijven werken? Ik weet het niet.
Niet alleen om dat het verpleegstersvak me niet past.

Het was in onze kringen normaal dat je stopte zodra je trouwde.
Ik liet alles gebeuren zoals het kwam, in die periode. Als de zeedieren die eigenlijk een soort planten zijn, ze bewegen mee met de bewegingen van het water.

Wel leef ik me uit in de keuken. Heerlijk vind ik alles wat met koken te maken heeft. Dat is meegenomen. Voor echtgenoot ook: ik blijk er veel aanleg voor te hebben. De geur van soep die op de gashaard staat te trekken. Groentesoep. Foelie en laurier gemengd met peterselie, prei en wortel.
Licht misselijkmakend ook, vanwege mijn prille zwangerschap. Toch niet onaangenaam.
Wat mij wel ontzettend tegenstaat, is de lucht van pinda’s branden bij de notenkraam op de markt. Die afkeer zal nooit meer verdwijnen.

Op een avond beginnen de weeën. Afnemend en weer opkomend: een bekend onbekend gevoel. De eb en vloed van alle tijden.
Het zal nog tot de vroege ochtend duren voor onze huisarts, me naar het ziekenhuis laat gaan, waar hij later zelf de bevalling komt doen. Het zelfde ziekenhuis van mijn opleiding, nu vanuit een heel ander perspectief gezien. Onderweg in de auto verga ik van de pijn, maar zie met ultrahelderheid de bloesembomen waar we onderdoor rijden, Prunussen in volle bloei. Met pijn verbonden in mijn herinnering. Feestelijkheid en heftige krampen. Prunuskrampen. Ik heb die bomen nog altijd lief. Net als de zoon – die veel uren later geboren wordt- met ravenzwart haar en de neus van echtgenoot.
De volgende dag, bij thuiskomst, is alles binnen overdadig versierd met appelbloesemtakken uit onze achtertuin. Ik blijf ik nog twee weken in bed, dat moet nou eenmaal, al voel ik me eigenlijk erg fit.

Heerlijk is het om het vele bezoek te ontvangen. Daar lig ik: een moedermeisje, het haar in twee staartjes met blauw lint, een piepklein popje in de wieg en een vaderjongen die er wat onwennig omheen draait.