Spare Ribs

Ze verraste me op de heren WC. Ik was mijn handen aan het wassen toen ik ze via de spiegel achter me zag staan. Ze bedacht zich geen moment. Die avond begon al wat vreemd. Ik wilde echt vroeg naar huis. Drukke week gehad en drukke dingen gedaan. Het vrijdagmiddagpilsje in café De Waard werd een vrijdagavondbier en ‘er moest nog gegeten worden’. We zaten met z’n allen aan de bar en er waren vrouwen bij die ik nog nooit gezien had. We proosten met onze glazen en dronken op de toekomst, op het succes en op de fijnere dingen van het leven. We deden ons net een maatje te groot voor zoals je dat krijgt wanneer je zin en realiteit door elkaar haalt.

Ik had haar al een tijdje op mijn netvlies. Het olijke vrouwtje drie stoelen verderop, die druk in gesprek was met mijn vriend Marc. Ik kapte Hans’ monoloog over het bestaanrecht van de vlinder in de Betuwe af toen ik zag dat Marc naar de WC ging. Even buurten.

‘Hoi’.
‘Hoi’.
‘’k Heb je hier nog niet eerder gezien, geloof ik. Of wel?’
‘Nee, ben hier pas komen wonen. ‘k Werk in de stad. Bij Randstad.’
‘Dat rijmt!’
‘Ja’ we lachten allebei terwijl we het beiden geen leuke grap vonden. En zo ging het nog een tijdje verder totdat Marc van de WC terugkwam en mij naar mijn plek verwees. Terwijl ik professioneel afdroop keek ik nog even over mijn schouders. Ze keek me lachend aan, meer uitlachend dan toelachend.
Nieuw rondje pils.

Hoewel De Waard en ‘Schijf van Vijf’ niet van eenzelfde eigenaar zijn, vullen ze elkaar verdacht goed aan. De ‘Schijf’ brengt wat je nodig hebt nadat je De Waard hebt verlaten. En zo zaten we met een man of acht aan de grote ronde tafel te ‘dineren’. Het werd een feestmaaltijd. Niet enkel om de culinaire hoogstandjes, maar tevens om de gezelligheid aan tafel en de aanwezigheid van nieuw bloed.
Negen van de tien keer eet ik bij De Schijf spare ribs. Zoete, rijpe, voorgekookte, diepgeroosterde spare ribs. Nergens op de hele aardkloot lekkerdere spare ribs gegeten. Zelfs niet in Argentinië (althans, bij de Argentijn). En zo ook deze avond. En ze waren weer voortreffelijk, tegen het sublieme af. Geen nagerecht, wel koffie.

De kunst van het spare ribs eten is, om voor de koffie al het vlees tussen je tanden weg te krijgen, veelal met behulp van saté prikkers, nagels, tong en wat dies meer zij. Vandaag lukte dat maar ten dele, maar dat kwam zeker ook omdat ik druk in gesprek was met mijn mede tafelgenoten. Een serieus stuk vlees zat tussen hoektand en kies. Met mijn tong probeerde ik deze los te wroeten, maar het stuk bleef zitten. Ik besloot naar de WC te gaan.

Ze keek me aan, door de spiegel. Mijn eerste naïeve gedachte was, ‘wat doet een meisje op de herentoilet’. Het antwoord kwam direct. Ze nam mijn hoofd in haar handen en kuste me op mijn mond. Ik zag dit feitelijk niet aankomen en schrok. Maar in tweede instantie berustte ik mij in m’n lot en kuste haar terug. Haar tong drong bij mij naar binnen en met schrik herinnerde ik me die lap vlees tussen hoektand en kies. Die paste niet in mijn romantisch plaatje. Een licht paniek overstemde de gemoedsrust.
Subtiel doch dringend drukte ik haar tong terug in haar mond en peuterde ik met eigen tong het stuk vlees los. Na enig wrikken schoot het stuk spare-rib-vlees gelukkig los en schoot vervolgens naar de andere kant van mijn mond. Net toen ik het stukje vlees via tong en heug, mijn keel in wilde drukken, kwam het meisje weer met haar tong binnendringen. Ik keek haar lichtelijk geïrriteerd aan, maar zoals zoveel vrouwen dat hebben, had ook deze de ogen dicht.
En opeens was ik het kwijt. Zo-even lag het nog op mijn tong, klaar om doorgeslikt te worden en nu kon ik het nergens meer vinden. Mijn tong zocht mijn hele mond af, achter de kiezen, voor de voortanden, tegen het gehemelte, ja zelfs haar tong werd onderzocht (tot haar groot genoegen). Ik was het stuk vlees kwijt, hopeloos verloren in het strijd der tongen. Ik kon me maar één ding bedenken: ‘zij heeft mijn spare rib opgegeten’.

De rest van het verhaal is nog steeds wat onduidelijk. We zijn uiteindelijk teruggegaan naar de tafel. En inderdaad was mijn mond verschoond van vleesresten toen de cappuccino geserveerd werd. De vrouw die mij zo hartstochtelijk had gezoend en als beloning een stuk spare-rib-vlees had gekregen, zat nonchalant aan tafel. Ik keek haar aan terwijl ze druk in gesprek was met Marc. Ik weet tot op de dag van vandaag nog steeds niet hoe ze heet. Maar voor mij ze zal altijd het Spare Rib Vrouwtje blijven.