Spetters…. brrrrr

Menig jongenshart gaat harder kloppen op het moment dat de eerst folders binnenrollen. De honger naar dat goedje blijft bestaan, groot en klein. Vele moeder/vrouwenharten zullen ook sneller kloppen, maar eerder van angst, dan van de trek in wat mannen zo heerlijk vinden. Hier raak ik als moeder/vrouw het opgewonden gevoel helemaal kwijt, we kunnen onze gedachten en gevoelens niet meer op een lijn krijgen. Heel duidelijk is dan voor mij dat de mannen van Mars komen en ik van Venus. Ik vermoed dan ook dat er op Venus niet een enkele winkel zal zijn die vuurwerk verkoopt en op Mars knalt het volgens mij het hele jaar.
Vuur en knallen zoveel en hard als maar kan, dat blijft hen boeien en ik vind er geen DONDER aan. Daarbij komt dat ik het ook geldverspilling vind en ik helemaal gek wordt vanaf het moment de eerst folder niet eens de deurmat meer raakt. Want een van de mannetjes hier ligt met zijn armen gestrekt, kwijlend voor de brievenbus.

Zodra hij een folder te pakken heeft, wordt die uitgeplozen van voor naar achter en weer terug, bij alles wat hij zit gilt hij die is COOL, dit is GAAF en die wil ik KOPEN. Huiswerk blijft geduldig liggen, hij vergeet zelfs zijn kleinere broer te pesten en MTV of TMF is even minder interessant. De komende drie weken stralen er sterretjes in zijn ogen en het vuur spuwt hij uit zijn mond.
Hij geeft in gedachten zeker wel twintig keer zijn zakgeld uit, en doet zijn best hier en daar wat bij te verdienen met klusjes voor grote zus of moeder. Bij alle klusjes die hij wil gaan doen is de eerste vraag hoeveel euro’s krijg ik en zijn ogen flikkeren alweer.

Hij is nog jong en gezond, heeft nog alle tien zijn vingers, zijn gezicht is nog gaaf. En vanaf nu ben ik in staat elke dag even te gaan bidden dat dat zo blijven mag. Honderdduizend keer druk ik hem op zijn hart voorzichtig te zijn met al dat geknal, maar ja deden ook die andere ouders van verminkte kinderen dat niet? Vast wel, en toch elk jaar weer zoveel slachtoffers… de angst dat er een keer een verkeerde tussen zit is groot.

Gelukkig kunnen we hem nu nog wel behoeden, voor oudjaar wordt er niet geknald. Maar hoelang nog voor hij het net als alle andere pubers, zich niet meer stoort aan moeders woorden?
Wat is het dat zo’n kick geeft als men vuurwerk afsteekt? Ik heb namelijk geen flauw idee wat er omgaat in de mens die het lef heeft te spelen met zijn leven. Ik blijf angstig achter de ramen en haal pas opgelucht adem als op 1 januari door veel regen alle resten zijn verpest.

En hier ga ik toch een beetje de fout in, want hoe graag neem ik ook risico’s, door soms met een elastiekje om de benen naar beneden te duiken voor ettelijke 50 meters. Terwijl de rest van de familie angstig beneden staat te kijken en misschien ook wel biddend op een goede afloop. Ik ben dus net zo schuldig als zij.