Spuit 11

Elke enclave krijgt de burgemeester die het verdient. Neem nu Utrecht. Eerste burger Aleid, bekend van oud papier, te ferme uitspraken en hitsige herenliefde. Zijn ambtsketen heeft de stevigheid van doordrenkt maandverband. Een vakgenoot elders op het platteland aan het woord in het plaatselijk nieuwsblad, altijd gevuld met louter niets. “We voelen ons zeer vereerd!” Tjonge. Huilend laat hij zijn emoties de vrije loop. Zijn kop van jut bezorgt de fotoredactie al jaren stampende hoofdpijn. Op geen enkel kiekje toont meneer zich van zijn goede kant. Een regelrechte aardverschuiving van 10 op de schaal van Richter. Schokkend! Uit de fonkelende foto’s lijkt meneer zich vooral bezig te houden met net bevallen vrouwen. Na stampende, hijgende en intens puffende inspanning een fantasieloos leider des volks aan je kraambed. Grist je het meest waardevolle bezit van de zogende borst en drukt het aan de zijne. Je aanwinst getraumatiseerd voor het leven. Of de collegevoorzitter ongenood op je feestje. Je hebt het, tegen verdrukking, vertroebeling en onttakeling in, 60 jaar volgehouden met een partner die je allang een graf in wenst. Een derde vorm van hard doorpezen verricht de eerste burger, de eerste zullen de laatste zijn, door het in ontvangst nemen van allerlei prullaria.

Het ei krijgt de eerste kievietsvariant in zijn klamme klauwen gedrukt. Wordt onthaald met beduimelde boekjes en ranzige rapportjes. De actie die onze hoop in bange dagen daarna verricht is een kruipende, likkende ondergeschikte opdragen het drukwerk in de container te flikkeren. Hulde. Aubades voor Trix zijn hilarische hoogtepunten. Het verbale wonder richt het woord tot zijn gepeupel. De docenten “Spreken in het openbaar” wezen hem na 2 sessies reeds de deur. In complete verbijstering en met hartritmestoringen, suiker en voetschimmel. Conclusie: terminaal! Geile geldingsdrang doet onze ‘meester’ toch telkens de microfoon grijpen. Inderdaad: een vloed aan poep. Van het dunste soort. Historische panden, jong grut en ouders rijkelijk besprenkelend. God, wat een drek! Hij kan liters Diacure wegklokken of zich klemvreten aan de Norit, die ontregeling van zijn darmflora en -fauna, is onomkeerbaar. Stinkerd. En nu bereikt de roerganger, binnenkort een heus orgasme. Zijn eerste in vele, vele jaren. Huilend. Minister president Mark R. komt op bezoek. “Hij komt alléén!” Ja natuurlijk, welke staatssecretaris of ambtenaar stel je bloot aan een incapabel incontinent college. De burgemeester kroelt: “Mark komt op eigen verzoek!” Ach, schat toch. Vat je de slaap nog wel? Ook de bevestiging dat onze mp het spoor zo voor de Statenverkiezing echt compleet bijster is en duister tastend het politieke leven misvormt.

De ‘meester’ stond erop werkbezoek om 08.00 uur te laten aanvangen. Normaliter ligt de ambtenarij dan nog op hun Auping. Rond klokke tien willen de heren en dames nog wel eens ten tonele verschijnen. “We werken (huh…) aan een interessant programma. We zullen spreken over allerlei zaken vanuit ons plaatselijk perspectief”, pruttelt de man van het gesproken woord. Overigens, dat perspectief bestaat in het geheel niet. Brave Hendrik liet nog deze week, vanuit onmetelijke CDA-wijsheid, een coffeeshop met platen dichtspijkeren. Over een plaat voor je kop gesproken. Een ondernemer wilde er voor zorgen dat er niet meer overal gedeald werd. Minder shit, minder overlast. “We voeren een no-tolerancebeleid”, spuit de burgemeester. Moet je ten stadhuize op recepties komen. Roesmiddelen die overvloedig stromen. Een wethouder altijd in kennelijke staat. Geen beleid is ook beleid! De hopman zal gedacht hebben: “Wilders profileert zich, nu, dat kan ik ook!” Penetreer ik de MP meteen tot aan mijn schouder. Praat poep, ruikt poep! De geilneef: “Koningin Bea was hier ook al eens (35 jaar geleden!) en Prins Claus ook”. De eerste om een sporthalletje te openen, de tweede om in een depressie te geraken. “Maar een minister president mochten we nog nooit ontvangen!” Arme Mark.