Steek in het hart

Een steek in mijn hart. Een opmerking die mij behoorlijk pijn doet. Ik wil hem toeroepen dat hij zijn krant kennelijk niet al te goed leest. Ook wil ik hem inpeperen dat meer dan honderdzestig van mijn foto’s op televisie zijn gebruikt. Maar waarom? Laura ligt op bed en Elvira is naar een Oracle Portal cursus, ze komt pas laat op de avond thuis. Pas de dag erna dringt het tot me door, als ik met iemand aan de praat raak: ik heb de televisie de hele avond niet aangehad.
Het offensief wordt meteen geopend. Heb ik dan geen nieuws gezien? Ben ik zo onverschillig en interesseert de wereld me niet? Ik haal mijn schouders op. Is het zo’n ramp één avond geen televisie te zien? Draait de wereld als ik heel even niet toekijk niet meer door? Als Amerika Irak binnenvalt en ik hoor dat pas de dag erna, is dat dan erg? We leggen onszelf de verplichting op altijd alles te moeten weten, en wel zo snel mogelijk. Waar ook ter wereld, als er iets aan de hand is moeten we het acuut weten. Waarom eigenlijk?
Wat ik achter die computer uitspook kan nooit veel bijzonders zijn, vindt hij, het heeft nooit iets vruchtbaars opgeleverd, aangezien hij nog nooit iets in de krant heeft gezien. Een steek in mijn hart. Een opmerking die mij behoorlijk pijn doet. Ik wil hem toeroepen dat hij zijn krant kennelijk niet al te goed leest. Ook wil ik hem inpeperen dat meer dan honderdzestig van mijn foto’s op televisie zijn gebruikt. Maar waarom? De steek was pijnlijk, dat wel. De pijn was hevig, maar ook kort. De persoon in kwestie is een goeie vent, hij wil zijn mening soms iets te nadrukkelijk onder de aandacht brengen en ik kan daar wel tegen. Meestal.
Iedereen die wel eens iets heeft geschreven; een kort verhaal, een column of een boekwerk van vele honderden pagina’s, weet hoe moeilijk het is iets gepubliceerd te krijgen. Het aanbod is groot en de mogelijkheden beperkt. Niet publiceren betekent niet per definitie dat iets slecht is. Een afwijzing van een uitgeverij of de redactie van een blad of krant komt ondanks dat keihard aan. Een stuk waar je jezelf compleet in geeft, waar je avonden en dagen aan zit te zweten, al je tijd en energie instopt, wordt met één lange volzin op een simpel A4-tje afgewezen. Elke schrijver zal het gevoel herkennen; het is alsof je zelf wordt afgewezen.
Zo’n opmerking van een kennis, vriend of collega is makkelijk gemaakt. Ik stel voor dat ze zelf iets schrijven, aanbieden en na lang wachten op een reactie zelf ondervinden hoe het aanvoelt, voordat ze zomaar tussen neus en lippen door een oordeel vellen. Overigens, al zit ik vele avonden per week verdiept in mijn proza en komt er nooit iets in drukvorm uit – God behoede het – degradeert dat het schrijversvak tot een zinloze activiteit? Ach, hij ziet mijn naam heus wel een keertje staan en dan wil ik zijn beteuterde gezicht wel eens zien.