Stil, illegaal geluk

Het is vrijdagmiddag, half vier. Mijn nageslacht speelt buiten en manlief is een boodschap doen. Wanneer de liefste mannen uit mijn leven tijdelijk uit huis zijn, verander ik in een stille illegale genieter. Eindeloos en hard speel ik mijn muziek af, in de wetenschap dat het kan. Nooit krijgt Trijntje de gelegenheid om eens lekker uit de luidspeakers te knallen. Jetzt geht los, Trijntje, gimme all you’ve got. Nu ik toch bezig ben pak ik ook gelijk een illegaal zakje chips, omdat het kan. Mijn voeten parkeer ik op tafel, omdat het kan.

Ik kijk naar buiten en geniet van de stilte tussen de nummers van Trijntje, die Burt Bacharach zingt. Wow zeg, dat ene plekje buiten in de zon, dààr, op het zitzak kussen ziet er lekker uit. Daar ga ik zo eens lekker chillen met mijn wijn en mijn chips. Eenmaal buiten zit het niet mee. Wanneer ik de zitzak eindelijk tot een comfortabele stoel heb omgebouwd merk ik, dat de zon is weggegaan. Natuurlijk wordt het direct koud. Snel vlucht ik weer terug, naar mijn inpandige vrouwenpaleis, tegemoet gezongen door Trijntje.

Eigenlijk wil ik nu ook een mueslireep tot me nemen. Een kleintje maar, een gezonde, met muesli en witte chocolade erop, terwijl ik niet eens van witte chocolade hou. Het gaat erom dat het kan, niemand die het ziet of er iets van kan zeggen. Ik ga voor de bijl op het ritme van de stem van Frans B die zachtjes in mijn hoofd fluistert: “gewoon dóen.”

Héérlijk smaakt hij, die illegale geluksreep. Geen spijt, geen moment voel ik me schuldig. Morgenochtend misschien, als de weegschaal haar wijsheid toont in de zin van enkele zwaarwegende cijferargumenten. Natuurlijk kloppen die nooit, de maat van mijn spijkerbroek klopt daarentegen pijnlijk in de breder geworden plooien van mijn heupen.

Tussen het happen even lekker zappen. Als de man uit het kasteel is en het kind ook, dan ben ik de jonkvrouw van de afstandsbediening. Ik knip en knap, er komt van alles voorbij maar niet datgene wat ik wil zien. Helaas is het vandaag alleen maar leed dat de klok slaat. Mijn soapjes zijn er niet. Verkeerde tijd, natuurlijk.

Mijn glas wijn is onverwacht leeg, ik tap een nieuwe. Deze tweede is eigenlijk sneller dan ik zou willen. Nu is het een heel klein limonadeglaasje van de HEMA dus ik pleit mezelf schoon met de woorden dat het zo’n vaart niet loopt. Met het gevulde glas in de hand loop ik terug naar mijn lep. Blij opent ze haar scherm. We vormen best een leuk digitaal stel samen. Ik voel me gelukkig en dat komt niet alleen door de wijn.

Achter het mysterieuze zwarte scherm gezeten, schakel ik Twitter in. Met mijn hoofd vol zwerfvuil, een schakelcentrum dat 24 uur per dag bemand is, is Twitter mijn ideale medium. Eindelijk overal een kletskous in de buurt en een vrijplaats voor het dumpen van vreemde woorden en zinnen.

Ergens in Nederland, honderden kilometers van mij vandaan, is iemand ook net aan haar tweede wijntje begonnen.