Stil

De koffie is slap en smakeloos. Hij slurpt en kijkt uit over de straat waar de opkomende zon de stenen wakker streelt. De dozen zijn opgestapeld tegen de muur. 45 dozen zijn het maar, geen 120 zoals bij de vorige verhuizing. Boeken en CD’s, prullaria uit windstreken waar zijn voeten hun indruk in zacht gras hebben achtergelaten en eelt zich op de tegels heeft ontwikkeld. Hij ademt diep in en voelt de lucht door zijn lichaam gaan. De mok in zijn handen trilt wanneer hij doelgericht zijn adem uit zijn lichaam perst. De eerste nacht in dit nieuwe huis was kort. Veel te kort. Nieuwe geluiden, geuren en lichtval hebben zijn lichaam van streek gemaakt. Van binnen voelt hij het werken aan een nieuw evenwicht; het rommelen van zijn darmen waar het voedsel van de dag ervoor fermenteert tot een andere substantie, een druilerige drab uit een oninterressant bestaan. Hij brengt de mok naar zijn mond en neemt een slok. Hij voelt hoe de koffie zich langs zijn slokdarm een weg baant naar zijn maag, hoe het omgeven wordt door zuur en aan de weg naar buiten begint. De dag is weer begonnen.

In de hoek van de kamer staat een tas met spulletjes uit zijn huwelijk. Het album met trouwfoto’s die nu vijftien jaar oud zijn. Een vastgelegde dag uit een leven vol verplichtingen. Ze heeft ze teruggevraagd zoals ze haar trouwjurk enkele maanden geleden ook vroeg. Om er iets mee te doen. Hij zal ze afgeven en hij weet dat hij ze daarna nooit meer zal zien. Een glimlach trekt om zijn lippen. Ze gaat waarschijnlijk trouwen met die ander. Goddank, dan is dat gevaar ook geweken. Veel geluk, ik gun het jullie allebei.

Uit de slaapkamer klinkt een lange geeuw. Het was niet de bedoeling dat ze hier zou slapen, maar ja, er gebeuren tussen hen wel meer dingen die niet de bedoeling zijn. Voor haar was de nacht in elk geval wat langer; hij had die eerste zonsopkomst in deze ochtend niet willen missen.
Op blote voeten komt ze in haar naaktheid de kamer binnen lopen: soepel, jong, rebels, compleet. Ze slaat haar armen om hem heen en drukt zich tegen hem aan. Even voelt hij haar hoofd tussen zijn schouderbladen rusten. Dan richt ze haar hoofd op en drukt haar kin tegen zijn ruggegraat. “Sow, heb jij al koffie gepakt? En voor mij niet gemaakt? Lekker asociaal zeg!” Ze strekt haar arm uit, die mooie hand met lange vingers slaat zich om het oor van de mok heen en trekt hem naar haar mond toe. Hij laat een beetje los, voelt hoe de mok zich bijna aan haar greep onttrekt en voelt hoe ze de mok aan haar lippen zet. Zo anders, dit gevoel. Zo anders dan die jaren van drukkende verplichtingen die alle jus uit zijn levenslust onttrok. Hij houdt van deze vrouw, deze jonge openbaring zonder enige vorm van reserve, zonder dwang of eis. Het is een nieuw en onbekend gevoel die meer tevredenheid bracht dan welke verstandhouding ooit die hij met een vrouw heeft gehad. Ze is warm en gevoelig, hard en intens. Met meer ervaringen in haar tenen op gebieden waar hij nauwelijks zijn nagels in het bad had durven steken. Ze heeft hem bevrijd van het gevoel van moeten dat hem twintig jaar heeft geteisterd. Hij slaat zijn arm om haar heen en drukt zijn lippen tegen haar zachte tegenhangers.

In de warmte van de opkomende zon staat hij daar met een vrouw in zijn armen, vrede in zijn hart en stilte in zijn hoofd.