Stinksirene

Sirene, ik hoor een sirene. De eerste maandag van de maand? Welnee, nog lang niet, bovendien is het woensdag. De stofzuiger boven, met echtgenoot eraan vast? Maar zo’n hoog hysterisch geluid! Nee, echt niet normaal, zeg. Wat ruik ik? De sterke grilllucht van een barbecue vol met rubberen of plastic hamburgers. Nog smeriger eigenlijk. Ik ruik ook rook. Of kan dat niet? Weet ik veel. Hoofdpijn krijg ik er meteen van. ‘Wat is dat daar in godsnaam?’, schreeuw ik naar boven. Mijn stem op zijn allerhardst klinkt niet bepaald charmant.
‘Doe dat ding uit en de ramen open, dit is echt niet gezond’.
‘Ik wil het nog eerst even afmaken, hier’, schreeuwt hij terug.
‘Niks ervan, ben je gek geworden? Stoppen, dit is echt ongezond’.
Ik loop naar boven waar echtgenoot naast het half verkoolde apparaat met de slang nog in zijn handen wat bedremmeld staat te kijken. Misschien al zwaar aangetast door de doordringende geur. Ik gooi zoveel mogelijk ramen open. Het helpt niet eens zoveel, de gore lucht heeft zich al in het trilhaar-epitheel van mijn neus vastgebeten.
‘Weg met dat kreng’, zeg ik resoluut, want dat heb ik toevallig sterk vandaag.
‘Misschien kan ik hem nog repareren’, oppert hij voorzichtig. ‘Ik heb hem weleens meer uit elkaar gehad’.
‘Nee, echt niet, dit is duidelijk een weggooi-lucht’, antwoord ik streng.

Ik voel dat hij me gelijk geeft, al zegt- ie dat niet meteen, natuurlijk. We kennen onze rollen. Voor de vorm haalt hij hem nog even uit elkaar. Maakt daarna het lijk hoofdschuddend en bedroefd weer provisorisch dicht. Schudt langzaam zijn hoofd. Als een patholoog-anatoom. Al weet die gelijk al zeker dat hij met een lijk te maken heeft. In de huiskamer blijft het groene ding nog een paar dagen boven aarde staan voor hij naar zijn laatste slooprustplaats wordt gebracht.
Het afscheid van het lekker lichte stofmonstertje valt zwaar.

Dan veert echtgenoot helemaal op, bij het idee fijn lijsten te kunnen maken van potentiële nieuwe motorhuisdieren. Hij is dol op lijsten. En zit een paar dagen geconcentreerd te voor-stofzuigen achter de computer. Bij koffie, thee en maaltijden krijg ik nummers en merken, met- en zonder stofzak opgediend. Tijdens het ontbijt zie ik een werkemmer met straatklinkers in de kamer staan op de plaats van ons verstorven groentje.
Op mijn vraag waarvoor hij daar staat, krijg ik een glimlachend: ‘Til hem eens op’ te horen.
Ik moet gaan staan om hem van de grond te krijgen.
’Zwaar zeg!’, kreun ik.
‘Nou, dat weegt het model dat qua eigenschappen onze voorkeur heeft: acht kilo’.
‘Jezus, die krijg ik bijna niet van de grond, laat staan de trap op’.
‘Die nemen we dus niet’, concludeert eega, tamelijk logisch.

Het wordt nog even dóórzoeken. Waarschijnlijk wordt het weer zo’n licht gevalletje voor kamerbewoners. Een soort speelgoedstofzuiger. Die kun je tenminste de steile trappen van ons dijkhuis optillen zonder meteen een navelbreuk op te lopen. Hopelijk wordt hij niet binnen een jaar stinkend hysterisch.

Duimen