Stoelen 8 en 10

De poster van de nieuwe motor ligt op het kastje in onze slaapkamer. Zacht zet ik de deur op een kier voor een glimp van je blik. Als het kleine jongetje dat verlangend naar een speelgoedauto in de etalage staart. Zo heb je het me verteld en zo zie ik je daar ook staan, in je korte broek, aan de hand van je moeder. Witte knietjes, kort geknipt koppie. Als je bij die speelgoedwinkel rechtsaf slaat en twee straten doorloopt kom je bij het huis waar ik ben geboren. Je komt er wel eens, maar nooit voor mij. Je valt mij niet op en je valt niet op mij. We wandelen ieder ons eigen pad, zeggen gedag op de hoek van de straat en lopen verder, ander tempo, andere richting. Tot die avond. ‘Ik wil iets van het leven maken’ zeg je bij een biertje in het theater waar de Vliegende Panters en het toeval voor ons optreden. Rij twaalf, stoelen acht en tien. Ik kijk in je ogen en verdrink.

Als we smijten met deuren of woorden, naar autosleutels en beledigingen grijpen, als ik het uiterste van je liefde vraag, dan krijg ik die. Altijd. Op een dag, ooit, dan ben ik ook onbewust gerust, ben ik zeker dat je me nooit zult laten vallen. Dat zeggen me je ogen. Die zeeblauwe ogen.

De meeste woorden voor jou schrijf ik in mijn hoofd, als de zon zakt, de trein rijdt en ik achterover leun. Ze zijn verstopt in de simpele xxx-jes die ik je sms, in de ‘ik hou van je’ als je me belt, gewoon, om even mijn stem te horen. Ik slik ze in als ik ’s avonds de achterdeur open. Misschien kun je ze nog lezen, als je me stevig vast pakt in de keuken, me kust, fluistert dat ik mooi ben. Ik hoop dat je ze kunt lezen.