stomazak

Nog drie weken en hij wordt 75, m’n pa. ‘Big deal’, hoor ik jullie zeggen, nou…voor mij wel. Want twaalf jaar en drie weken geleden werd hij bijna 63, en kreeg hij als vroegtijdig verjaardagscadeau de diagnose van darmkanker voorgeschoteld, met kans op doodgaan en zo. Dat deed hij dus niet -gelukkig- , al zat er na de operatie, op de plaats waar voorheen enkel zijn enorme buik zat, nu ook een aangeplakte stomazak. Nou, dat zag die arme man dus helemaal niet zitten en ik begreep heel goed waarom.

Even een vraag aan alle moderne ouders met onzindelijk kroost: “als u naar de Colruyt of de Albert Heijn rijdt, met als doel een lading wegwerpluiers in te slaan, staat u dan ook als een gek alle decoratieve motiefjes op die plakrandjes te vergelijken tot u de leukste gevonden hebt?” Nou… ik wel!  Als de veel duurdere luier van het merk X schattigere beertjes vertoonde dan de goedkopere versie van het  merk Y, dan werden het bij mij toch die duurdere. Het kon mijn pasgeborenen op dat moment wellicht niet schelen in wat voor soort luier hun uitwerpselen werden opgevangen, maar mij wel. Het oog wil ook wat en luiers verversen was bij voorbaat al niet mijn meest favoriete bezigheid. Of neem nu pleisters. Wie koopt de dag van vandaag nog steeds die klassieke huidkleurige exemplaren, terwijl elk zichzelf respecterend pleistermerk de markt al lang heeft overspoeld met lieflijke bloemetjesmotieven of fantastische groene rupsjes, waarbij de pijn van de wonde verdwijnt alleen al door naar die dingen te kijken?

En precies daarom zag mijn pa het dragen van die stomazakken niet zitten. Ten eerste zijn ze oersaai, rozig van kleur maar bovendien bevatten ze een relatief milde vorm van doorzichtbaarheid. Je zou voor minder triest worden van deze situatie.  Om hem wat op te beuren besloot ik op een dag naar de Action te rijden, waar ik mijn mandje volpropte met leuke stickertjes van onder andere ‘exotische diersoorten’, ‘racewagens’, ’smiley’s met hartjes als ogen’, en enkele doosjes ‘variastickers’. Als verrassing opende ik de nacht daarop stiekem de lade waar papa’s zakjes in grote massa’s lagen opgeslagen. Urenlang zat ik ze te decoreren, zorgvuldig ook, als een ware kunstenares.

Ik had de dagen nadien op iets meer enthousiasme van pa’s kant gerekend, maar uit zijn stilzwijgende grijns kon ik afleiden dat hij mijn verrassingsdaad toch wist te appreciëren.  Ik speelde nog een tijdje met het idee dat het mijn plicht was om alle stomaproducerende bedrijven aan te schrijven, en hen te wijzen op het feit dat de stomazakbehoevende medemens sowieso al in een rotsituatie verkeerde, en dat niemand er vrolijker van werd wanneer ze zo’n saaie rozige zak dienden aan te hechten. Waarom ik deze missie als verantwoordelijk wereldverbeteraar heb laten varen kan ik me niet precies herinneren.

En nu, twaalf jaar later, bij een onnozele zoekopdracht op Google, zag ik ze plots… Geen versierde zakjes maar wel vrolijk bedrukte stoffen hoezen om over die roze zakken heen te trekken. ‘Design your stoma’ , zo heet de website. Uit enthousiaste nieuwsgierigheid ging ik op onderzoek uit maar tot mijn ontsteltenis merkte ik op dat er geen enkel motief beschikbaar was dat mijn vader zou kunnen opvrolijken, net zoals mijn stickers dat toen wel deden. Bloemen, vlaggetjes van allerlei landen, Spongebob en vrienden, paddenstoelen met dwergen of zelfs blauwwitte koeien, … wat denk je nu zelf. Alleen die ene hoes met ‘het lachend kakske’ erop zou bij mijn vader misschien een lichte grijns opwekken wanneer hij hem uitpakte als cadeau voor zijn 75^ste verjaardag. Maar twaalf jaar later is zijn jeugdigheid er wel vanaf…ik heb dan ook  maar geen bestelling geplaatst.