Stralende ogen – 2 –

“Eigenlijk vond ik die ene zwarte zo leuk.” Het was 4 uur in de nacht, en mevrouw Oplopers keek me in de schemering met natte oogjes aan. “Hij was zo lief, hij kwam op de boerderij meteen op me af. En hij keek zo koddig uit zijn oogjes… Maar ja, we hebben nu al die rooie.” Voor mij was het meteen een uitgemaakte zaak. “Morgen bel je even naar de boerderij of die kleine zwarte er nog is. En zo ja, dan gaan we hem halen. Punt uit.” Een paar dagen geleden was een klein rood katje gehaald, bij mevrouw Oplopers’ beste vriendin. Een cadeau voor haar dochtertje. Die kleine meid had het, samen met haar al wat oudere broers, zwaar te verduren gehad sinds haar moeder na een lang en ongelukkig huwelijk scheidde en voor mij koos. Het geweten van de jonge moeder had behoorlijk geknaagd. Maandenlang. Wat God zou vinden. Of ze de toorn van haar omgeving aan zou kunnen, van haar familie, van de kerk. Maar ze had vooral wakker gelegen van de gevolgen die de scheiding voor de kinderen zou hebben. Daarom vind ik haar een fantastische moeder. Het belang van haar kinderen had altijd zo enorm zwaar gewogen… Tegen haar kracht, zorgzaamheid, wijsheid en doorzettingsvermogen steek ik maar schril af met mijn grote columnistenbek. Maar goed, met dochterlief was een katje uitgezocht. Een rooie. Loekie.

Tsja, mevrouw Oplopers zegt wel vaker onverwachte dingen. Recentelijk nog. “Ik heb mijn grootvader nooit gekend, want die overleed toen ‘ie 2 jaar was.” Maar soms weet ik dat ik echt even naar mijn liefje moet luisteren. Zoals die nacht in bed. Ik ken haar gezicht als mijn broekzak, ik zie het aan haar ogen als haar echt iets dwars zit. Dus toen duidelijk werd dat een van de broertjes van Loekie haar hart had gestolen, toen vond ik dat het tijd was geworden om ook mevrouw Oplopers eens in de watten te leggen. Ze heeft het afgelopen jaar de dapperste en moeilijkste dingen gedaan die je je kunt voorstellen. Tegen je man zeggen dat zijn jarenlange wangedrag nu écht niet langer wordt gepikt, en dat dat dus een scheiding betekent. Met lood in de schoenen aan de kinderen vertellen dat papa en mama niet meer van elkaar houden. Op zoek naar een huis. Dat huis ook inrichten. Mij vragen of ik voor de rest van haar leven haar wederhelft wil zijn. Aan de kinderen vertellen dat die meneer Oplopers tegenwoordig mama’s vriend is. Allemaal verschrikkelijk ingrijpende heldendaden.

Mevrouw Oplopers verdient een compliment dat groter is dan woorden. Dat groter is dan de Dikke Van Dale. Dat compliment hebben we een paar dagen geleden opgehaald op de boerderij. Ik zie aan haar stralende ogen dat het me is gelukt, haar exact het juiste compliment te maken. Een zwart met wit compliment op vier pootjes. Dirkje.

[img]http://i217.photobucket.com/albums/cc165/oooeps/dirkje.jpg[/img]