Stramme kuiten

Sinterklaas zat met een pijnlijk vertrokken gezicht in zijn sta-op-stoel en wreef zich over zijn stramme kuiten. Hij bevond zich pas enkele dagen in Nederland en was al helemaal aan het eind van zijn kerklatijn. Hij had het gevoel of hij de slag bij Marathon gestreden had. Zo moe was hij.
Er werd de laatste jaren steeds meer van hem verwacht en hij voelde, dat hij de hoge werkdruk niet meer aankon. Vroeger verheugde hij zich op zijn jaarlijkse reis. Dan was het: boot in-boot uit, wat bezoekjes brengen, cadeautjes uitdelen en weer boot in-boot uit.
Heden ten dage werd van hem verwacht, dat hij televisieseries maakte, in oneindig veel tv-programma’s optrad en de roddelpers te woord stond. En dan had hij het niet eens over al die bezoeken aan duizenden scholen, bedrijven, clubs, gezinnen en buurthuizen.
Oke, ze hadden de hulpsinterklazen voor hem bedacht en ach, die jongens deden hun best. Edoch het kwam steeds vaker voor, dat zijn reputatie geen eer werd aangedaan. Er zaten me klunzen tussen!

In Sint zijn achterhoofd begon een idee op te komen. Hij wilde toch eens onderzoeken of er in dit land van eindeloze regels en wetten niet ergens een regeltje of wetje te vinden zou zijn, waarvan hij ook eens wat profijt zou kunnen trekken. Hij zou wel een leuk thuiszorgstertje willen of zo, als oude snoeperd. Die Pieten werden met het jaar dommer en maakten steeds meer fouten. Zo’n mannengemeenschap als Sint&Co kon best wat vrouwelijke input gebruiken.

Hij trok vijf keer aan het schellekoord, ten teken dat hij de Administratiepiet aan zijn sta-op-stoel verwachtte. Doch zoals het administratief personeel betaamt, kwam deze niet onmiddellijk opdagen. Er schalde een stem door de zaal: ‘Er zijn meer dan 23 wachtenden voor u!’
Sint raakte lichtelijk ontstemd: ’23 wachtenden? Wie denken die wachtenden wel dat ze zijn om mijn Administratiepiet bezig te houden?’
Sint trok ongeduldig weer aan het schellekoord en de stem schalde: ‘Op dit moment zijn de lijnen overbezet, u kunt het beter later eens proberen.’

Sint werd nu toch echt boos en drukte op zijn sta-op-stoel-bedieningspaneeltje. De stoel kwam langzaam omhoog en Sint probeerde zijn stramme kuiten te strekken en op te staan. Edoch in zijn boosheid was hij ietwat te bruusk en hij tuimelde voorover op het parket. Hij kwam zo ongelukkig op zijn hoofd terecht, dat hij even sterretjes zag en daarna niets meer.

Dat jaar is het niet meer goedgekomen met de heiligman. Hij werd op de wachtlijst voor een spoedopname in een Nederlands ziekenhuis geplaatst. Dat zou maanden kunnen gaan duren en dat vond Hoofdverzorgpiet onaanvaardbaar. De Sint werd ingescheept en terugvervoerd naar Spanje. Er werden wat extra hulpsinterklazen en neppieten ingehuurd bij een uitzendbureau en de totale echte crew vertrok met stille trom.

In Spanje constateerden de artsen, dat Sint niet meer in staat was zijn zware taak op zich te nemen om aan de eisen van de verwende Hollanders te voldoen. Hij zou zijn staf moeten doorgeven aan een willekeurige opvolger die voor hem door zou kunnen gaan.

John de Mol werd in de arm genomen en die organiseerde een tv-show waarin iedereen auditie zou kunnen doen. De doorgewinterde oud-Hoofdpiet Willem Nijholt was jurylid, samen met Piet Henk Jan. De winnaar zou de staf krijgen en echte Sinterklaas mogen worden. De show zou elk jaar weer plaatsvinden, zodat er een estafette-systeem zou ontstaan.
Dat jaar viel Bram van der Vlugt de eer toe om Sint te zijn. En het verhaal vertelt, dat de show een grote mislukking werd, zodat Bram tot in lengte van jaren voor echte Sinterklaas moest spelen.

Nu stond er intussen in een bekend blad, dat Bram last van stramme kuiten had en de daken niet zo goed meer op kon. Hij was gevraagd om als Sinterklaas voor Dancing on the Ice (of zoiets) op te treden en raakte bij de eerste training al geblesseerd bij een pirouette. Hij zou in het vervolg niet meer te paard ingehaald kunnen worden; hij zou zich met een rollator door de menigte bewegen. Dat was niet zo erg, want dat deed de koningin inmiddels ook. Men was aan het beeld gewend geraakt.

De goede, oude, enige echte Sinterklaas zat intussen in zijn paleis in Madrid en kwijnde weg, omdat hij toch wel last had van heimwee naar zijn vroegere leventje.
Op een dag zat hij wat te surfen op internet en las over de chronische kuitblessure van Bram. Er borrelde een plannetje bij hem op. Als Bram met de rollator mocht, waarom zou de Sint zelf het dan niet kunnen?
Zo gezegd, zo gedaan. Sint ging als [i] stand in [/i] van zichzelf het jaar erop naar Nederland. Een thuiszorgstertjesteam werd opgezet met Yolante, Katja, Britt, Georgina en al hun andere BN-vriendinnetjes en Holland vierde feest.
Bij de intocht heeft Sint geen kind gezien, want in de voorste gelederen stonden enkel de papa’s. En zo heeft geen enkel kind ooit geweten, dat Sint achter een rollator liep en bleef het Sinterklaassprookje tot in de eeuwigheid bestaan van de echte Sinterklaas en zijn schimmel Americo.
Het was enkel jammer, dat Americo ook last begon te krijgen van stramme kuiten, dus er zou een nieuwe schimmel gezocht moeten worden.
Doch dat is weer een ander verhaal.