Strelende taart

Strelen. Wie kent dat niet? Ik streel, jij streelt, wij strelen ons helemaal de hemel in. Zonder strelingen is een relatie gedoemd om te sterven. Maar verdomd. Jezelf strelen is ook geen gek idee. Het is zelfs een briljant idee. Normaal gesproken zit ik nooit aan mijn eigen ledematen, maar zo af en toe maak ik een uitzondering. Vooral als bepaalde delen als ze net kaal geplukt zijn. Zodra mijn benen bijvoorbeeld glad zijn, dan werken ze als een magneet voor mijn handen. Voor ik het goed en wel door heb, voel ik twee kleine klauwtjes mijn benen strelen en merk ik dat ik het zelf ben. Ergens bizar, maar aan de andere kant ook weer niet? Laten wij als aandachtsgeile vrouwen nu eens toegeven dat we soms wel graag onszelf zitten. Mits een beetje goed getrained hebben wij vrouwen nu eenmaal een mooier lichaam dan een man, dus waarom zouden wij onszelf niet bewonderen en belonen door af en toe een aai, een lik of doe eens gek, een tik voor ons hoofd als we het helemaal af willen maken. Geef toch eens toe aan je narcistische behoefte om mezelf op een voetstuk te zetten en je je eigen voeten te likken en daarna ons, netjes gereinigde, poepgat. Een poes kan het ook, dus als we een beetje lenigheid in de strijd werpen, kunnen wij het ook prima redden.

Eigenlijk zou ik beter niet kunnen opbiechten dat mijn verlangen naar een menselijke, mannelijke wederhelft steeds sterker wordt. Want wie weet wat voor zelfrukkende, chronische kwijlende mongolen er dan mijn deur intrappen. Maar ik kan me niet beheersen. Het moer eruit. Ik ben ook maar een zwak mens met even veel walgelijke behoeftes dan elk andere mens. Het ene moment enkel wat meer of minder dan het andere, maar dat maakt helemaal niet uit. Het enige wat uitmaakt is ten slotte liefde. Een vreselijke ziekte, hersenspoeling, blindheid en onvermijdelijke dood, maar helaas overmijdelijk. Een verplicht bestanddeel van de zin van je leven.

Dus eigenlijk zou je makkelijk kunnen denken dat het zelfstrelen niets anders is dan de hunkering naar een persoon die jou zou moeten strelen in plaats van jij jezelf. Je wilt dat iemand zijn/haar hand door je haar haalt, zachtjes over je wangen glijd, de vormen van je gezicht aftast, elk detail van jouw lichaam kent, elke glinstering van je ogen herkent, iemand die jou binnen luttele secondes aan het lachen kan maken, die elk moment van de dag voor je klaarstaat en elke eigenaardigheid van jou accepteert, waardeert, begeert en gewoon fantastisch vindt. Iemand die zonder woorden aan je laat zien hoeveel hij van je houdt en iemand die met slechts zijn ogen kan laten zien dat hij je nooit pijn zal doen.

Wakker worden naast iemand die je nooit en te nimmer zou willen inruilen voor een ander. Iemand die je zoveel geeft dat je bijna niet meer kunt bevatten waaraan je dat ooit hebt verdiend. Iemand waarmee je af toe flink kunt ruzie maken, bekvechten en weer goed maken, stoeien, irriteren en plagen, in bed blijven liggen totdat het voor de tweede keer donker wordt, zoenen totdat je tong er bijna afvalt, zeggen hoeveel je van hem houdt, net zolang totdat hij het nooit meer kan vergeten. Iemand die je door en door kent, die al je gebreken en nare eigenschappen aanvaard en ermee om kan gaan, iemand die je ruimte geeft wanneer je dat nodig hebt, die je ’s morgens wakker kust en je meesleurt naar het strand, pretpark of concert van je favoriete band.

De aanblik van mensen hand in hand, mensen innig verstrengeld in elkaars armen of een, met passie gevulde, zoen en mensen die je ziet ruzie maken, maar evengoed nog hun verliefde ogen kan zien. Had ik maar iemand om ruzie mee te maken en het later weer goed te maken met een volgepende lieve kaart of gewoon seks waar niemand anders aan kan tippen. Laat me jaloers maken, omdat er één of andere slet haar ogen richt op mijn vriend. Laat me vechten voor mijn relatie. Zeiken, zoenen, klagen, gillen, vrijen, knuffelen, zoenen, over het strand lopen, pesten, zoenen, vrijen… Alsof het regent en je kunt geen plaats vinden om te schuilen. Zoveel dingen willen, maar niet kunnen krijgen, omdat je hart zich niet wil aanpassen aan je verlangens. Je hart gaat pas open als er toevallig iemand komt met de juiste sleutel.

Maar het enige wat ik hoor zijn diverse idioten die proberen door de deur te lopen. Naarmate ik meer klappen hoor van hoofden die tegen de deur aanstoten, hoe dieper ik door de grond zak. Het leven van een vrijgezel kan wel tijdelijk even plezant zijn, maar op den duur krijg je zin om zelf de deur in te trappen. Zo nu en dan een scharrelkip die weer na mum van tijd de deur uit is geschopt, omdat de ergernis of verveling toeslaat. Tijdelijke taartvulling totdat de echte taart wordt bezorgd. En als de taart dan komt, wil ik er kaarsjes op. Wanneer ze uit geblazen zijn wens ik dat deze taart me nooit me zal verlaten.

Tot Shit