Stroopwafels met een Libanees

‘Stroopwafels!’ zegt Peter terwijl hij over de drempel van de oude flat stapt. ‘Heb je nog wat van het UWV gehoord?’ vraagt Peter aan Yousef. Yousef schudt teleurgesteld met zijn hoofd en maakt een gebaar naar de bank, waarmee hij ‘ga zitten’ bedoelt. Peter zet de stroopwafels op de salon tafel. Sinds Peter de Libanees, die op jonge leeftijd met zijn ouders naar Nederland is gevlucht, min of meer heeft gered, toen hij door drie man in elkaar werd slagen, komt hij iedere twee weken op zijn vrije woensdag bij hem langs. In de loop der jaren zijn ze steeds betere vrienden geworden. Yousef pakt het zakje met stroopwafels en haalt, alsof hij een duur sieraad in handen heeft, heel voorzichtig het strikje van het zakje. ‘Dat doet alleen de bakker hiero, met zo’n strikje.’ zegt Peter vol overtuiging, alsof hij bij alle andere bakkers in Nederland is wezen kijken om te controleren of zij ook geen strikjes gebruiken. Yousef kijkt bedenkelijk in de richting van Peter en reikt hem een stroopwafel aan.

Yousef woont nu zo’n 8,5 jaar in Arnhem. Hij is in eind 2006 naar Arnhem verhuisd. Waarom juist Arnhem? Peter had geen flauw idee. Peter heeft het Yousef weleens gevraagd, maar Yousef voelde zich daar zichtbaar ongemakkelijk bij en gaf Peter een ontwijkend antwoord. Peter heeft toen besloten er niet meer naar te vragen. ‘Koffie, thee, bier, fris’, somt Yousef op. ‘Doe maar koffie,’ zegt Peter, ‘ik ga straks met de kleine naar zwemles, ik moet nog rijden.’ Peter is de enige, die Yousef regelmatig ziet. Nou ja en de mensen van het UWV dan. Yousef is vier jaar terug ontslagen bij de voedselfabriek, waar hij werkte. De ontslagreden was nogal vaag, maar Peter heeft wel een vermoeden waarom hij er echt uit moest. In de wijk waar ze allebei wonen gaat het verhaal dat Yousef zijn vorige buurman zou hebben vermoord tijdens een psychose. Yousef is meerdere keren ondervraagd, maar niets wat in zijn richting wijst, behalve dat hij naast hem woonde en vlak na de brute moord, de arme man was met zeventwintig messteken om hem leven gebracht, naar Arnhem is verhuisd. Tot vier jaar terug was er niets aan de hand. Tot hij een conflict kreeg op het werk met één van zijn leidinggevenden. Die leidinggevende heeft hem toen gegoogled en, hoewel er dus nooit iets belastens tegen hem gevonden is, kwam zijn naam naar voren op een internetforum dat gerund wordt door bewoners van Pendrecht. Op het forum was een speciaal topic aangemaakt over de moord op Marcel Zijlstra. Één van de bezoekers vond het verdacht dat Yousef zo snel na de moord verhuisd was, maar de andere bezoekers wuifden deze mogelijkheid direct weg. De bezoeker werd uitgemaakt voor bevooroordeelde klootzak en racist. Vermoedelijk had Yousef eerder weleens onenigheid met deze persoon gehad. Een onenigheid die deze persoon blijkbaar nog steeds dwars zat. Hoewel er niets in de richting van Yousef wees, vond zijn leidinggevende het nodig om wat hij aantrof op internet te vertellen tegen iedereen die het maar horen wilde op de werkvloer en al spoedig was dit nieuws tot aan de directeur verspreid en ver buiten de fabriek.

Terwijl Yousef naar de keuken loopt om koffie te zetten, staat Peter op en loopt naar het aquarium in de hoek van de woonkamer. ‘Echt een alleenstaande vent,’ denkt. Peter bij zichzelf, ‘de drie dode vissen, die ik er vorige keer uitgehaald heb, zijn nog steeds niet vervangen.’ Yousef heeft het aquarium ooit cadeau gehad van Peter. Peters vrouw heeft het aquarium altijd een tijdrovende sta-in-de-weg gevonden. En toen Yousef een hapje kwam eten en geïnteresseerd naar de vissen in het aquarium keek, vroeg Peters vrouw direct of zo’n aquarium niets voor hem was. Peter ziet nu dus nog maar eens in de twee weken zijn visjes, of wat daarvan nog in leven is dan. Peter probeert de vissen te tellen en concludeert dat minstens de helft inmiddels naar de prullenbak is verhuisd.

‘Alsjeblieft!’ Yousef zet twee mokken met koffie met een klap op de tafel. Peter loopt terug naar de bank, gaat zitten en neemt nog een hap van zijn stroopwafel. Peter vertelt Yousef dat heel veel mensen in Nederland zonder werk zitten en dat het dus niet aan hem ligt, dat hij nog steeds geen werk heeft. Daarna wordt het falen van het UWV, de BV Nederland en de gemeenteinstelingen geanalyseerd Peters eigen wijze. Yousef kijkt wat glazig voor zich uit. ‘Half drie alweer. Sorry, maar ik moet er weer vandoor. Casper moet straks zwemmen.’ Ze staan beiden op en lopen richting de voordeur. ‘Ik loop met je mee’ zegt Yousef, ‘even iets pakken uit de keuken.’ Peter staat bij de voordeur en hoort aan het rammelen van bestek dat Yousef iets uit de keukentafel pakt. Samen lopen ze richting de lift van het flatgebouw. ‘Je moet er ook niet aan denken dat de lift hier stuk gaat’ grapt Peter vanwege het feit dat ze op de negentiende verdieping staan. Peter drukt op de liftknop en ze horen direct een ‘pling’, alsof de lift ongeduldig heeft staan wachten, tot hij ze naar beneden mag brengen. Het is een oude lift met een donkerrode deur, waar aan de binnenzijde meerdere namen voorzien van een hartje in stonden gekerfd. Maar verder is de lift eigenlijk bijzonder schoon voor zo’n oud flatgebouw. Ze stappen in de lift en Peter drukt op de B van begane grond. Peter staat tegen de achterkant van de lift geleund. Yousef staat in midden en kijkt in de richting van de deur in plaats van naar Peter. ‘Ik heb al gedrukt!’ zegt Peter tegen Yousef als hij ziet dat hij zijn hand in de richting van het bedieningspaneel beweegt. Yousef doet alsof hij het niet hoort, maar in plaats van op B te drukken, haalt Yousef de noodschakelaar van de lift over. De lift stopt abrupt en terwijl Yousef zich omdraait, ziet Peter dat de rechterhand van Yousef iets uit zijn jaszak pakt.