Succés..

‘Als ik succes heb beslaat de bril’ , frater Venantius zei het zoveel jaar geleden al.
Frater wie, wat !? Ja beste kinderen ff googelen maar.
Als ik zijn uitspraak op mezelf zou betrekken, dan liep ik vandaag de hele dag als een blind paard door het huis.
Ga maar na, eerst sta je met een verhaaltje in de papieren uitgave van Trouw.
Het échte Dagblad, toch nog nét even iets sjieker dan digitaal. En dan kon ik mezelf gisteren ook nog eens gebundeld in 176 pagina’s bij de drukker ophalen.
Onder de titel ‘Klein Leed en Ander Ongemak’, heb ik tgv mijn 60e ( m’n hemel, ’t staat er écht) verjaardag een zelfde aantal verhaaltjes gebundeld onder een weer een ander pseudoniem.
Zo’n beetje met het oog op de eeuwigheid want het schiet wél op allemaal.
Dat bundelen doe ik ieder jaar ook met de dagversjes die hier regelmatig verschijnen en die sturen we dan bij wijze van kerstkaart en jaaroverzicht naar geliefden, familie en kennissen.
Maar zo’n boekje mensen, dat is het échte werk !
25 stuks in een doos, ‘garenloos gebrocheerd’ ( hoe proeft dat, toch zeker als een slokje van een bijzonder jaar uit een bizar en exclusief chateau ?)
Mooie okergele kaft met zwarte letters en op de achterkant had ik alvast een greep uit de recensies gezet, want ik vind het altijd zó mosterd na de maaltijd als je achterop een boek de oordelen over het vórige werk van de schrijver leest. Mijn lezers weten nu tenminste meteen wat het Blokkerkrantje, de Goochelbode en Op De Rails ervan vinden.
Ik zal de lijdensweg die aan de druk vooraf ging – want handwerk- op een ander moment beschrijven, vandaag gaat het over succés..!
Een uitgever heeft zich nog niet gemeld, maar de gebeurtenissen van vandaag voorspellen veel goeds in die richting.
Omdat een paar van de stukjes geïnspireerd waren op mijn bezoeken aan de tandheelkundige praktijk beneden onze woning vond ik het wel leuk om mijn eersteling als wachtkamerexemplaar ter beschikking te stellen.
Dat vond de baliemevrouw een leuk idee, maar eerst zou ze het in de koffiekamer leggen ter verpozing van het gezamenlijk personeel .
Vanmiddag kreeg ik een telefoontje van de oppertandarts die nog nahikkend vertelde dat hij er een half uur uit had voorgelezen en dat men tot tranen toe bewogen was.
Van het lachen gelukkig en niet alleen door de verhaaltjes waarin de werkzaamheden van de mondhygiëniste en mijn tandarts beschreven werden.
Hij wilde er meteen een aantal hebben/kopen, ik kon een prijs noemen.
Op losse verkoop had ik eigenlijk niet gerekend, maar vanmiddag kon ik toch de eerste flappen in een Aldi pindablikje stoppen.
Voor de herdruk..
Het begin is er, ik zie de stapels al bij de erkende boekhandel in de etalage.
Naast het schrijverschap is ook de handelsgeest ontwaakt.
Wát ’n dag!